Δέκα θέσεις για την κριτική των φοιτητικών οργανώσεων κομμουνιστικής αναφοράς

Στα πλαίσια της κριτικής αποτίμησης του φοιτητικού κινήματος που αναγγείλαμε ήδη από την πρόταση συνεργασίας εγκαινιάζουμε μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με την κριτική των οργανωμένων μορφωμάτων της αριστεράς στα πανεπιστήμια. Θεωρούμε ότι θα συμβάλουν σε μια επιστημονική κατανόηση των νομοτελειών και αντιφάσεων καθώς και των προοπτικών του φοιτητικού κινήματος. Δηλώνουμε για άλλη μια φορά ότι θα διευκολύνουμε το διάλογο με κάθε μέσο στη διάθεσή μας. Οι παρακάτω θέσεις σκιαγραφούν το πλαίσιο των επόμενων αναρτήσεών μας. 

Δέκα θέσεις για την  κριτική των φοιτητικών οργανώσεων  κομμουνιστικής αναφοράς

1)Το ζήτημα δεν είναι το ιδεώδες πανεπιστήμιο της αστικής κοινωνίας, ούτε το ιδεώδες πανεπιστήμιο εν γένει, αλλά το πώς το πανεπιστήμιο της αστικής κοινωνίας διαμορφώνει, και ποιες προϋποθέσεις  της ιδεώδους, κομμουνιστικής κοινωνίας.

2)Η θεώρηση των φοιτητικών οργανώσεων της κομμουνιστικής αριστεράς ως de facto μη έλλογων, δεν επιτρέπει καμία επιστημονική ανακάλυψη γι’ αυτές, και καμία δυνατότητα καθοδήγησης του φοιτητικού κινήματος. Το ζήτημα δεν είναι αν πρέπει να υπάρχουν φοιτητικές κομμουνιστικές οργανώσεις, γιατί αυτές υπάρχουν, αλλά το τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έχουν οι κομμουνιστικές οργανώσεις ως φοιτητικές, και ποια η σχέση του φοιτητικού κινήματος με το κομμουνιστικό κίνημα, δηλαδή τι πρέπει να κάνουν και τι κάνουν, οι φοιτητές για τον κομμουνισμό.

3) Η οργανωμένη δραστηριότητα των φοιτητικών οργανώσεων δεν είναι παρά η συσσωρευμένη, εκτεταμένη χωρικά και χρονικά, εντατική, συστηματική πολιτική δραστηριότητα του μεμονωμένου φοιτητή (οργανωμένου ή μη) που έχει ξεφύγει από τον έλεγχό του και τον αντιμετωπίζει σαν ξένο. Η αλήθειά της. Οι αντιφάσεις της υπάρχουν σε λανθάνουσα μορφή ακόμα και στη δράση του πιο ακραιφνή αντιεξουσιαστή. Ακόμα και οι κριτικές της γραφειοκρατικής δομής που την παρουσιάζουν σαν παντοδύναμη, μη υποκείμενη σε νόμους πέρα από τον εαυτό της, καταλήγουν στη φαιδρή επιβεβαίωση της απόλυτης ισχύος της, εκ του αντιθέτου. Οι κομμουνιστικές φοιτητικές οργανώσεις μας δίνουν σε πλήρη ανάπτυξη τις αντιφάσεις του πολιτικού ακτιβισμού και τα όρια του.

4)Οι φοιτητικοί σύλλογοι αποτελούν το αποτέλεσμα της δράσης των οργανώσεων, το πεδίο που αυτές δημιουργούν γύρω τους. Χωρίς φοιτητικές οργανώσεις δεν υπάρχουν φοιτητικοί σύλλογοι-συντονιστικά όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό. Γι’ αυτό η θέση «είμαι πολικοποιημένος αλλά όχι κομματικοποιημένος» δηλώνει μονάχα το υπηγμένο, ανανάπτυκτο και επουσιώδες της πολιτικής μου άποψης και δράσης. Δηλώνει ότι πάντα θα χάνω στην αναμέτρηση με τις οργανωμένες δυνάμεις.

5)Κάθε φοιτητική κομμουνιστική οργάνωση συμμετέχει στη διαδικασία υπέρ-μετάλλαξης του κομμουνιστικού ιδεώδους,  απολυτοποιώντας μια εκδοχή του και χτίζοντας πάνω της στρατηγική και τακτική. Η οργάνωση χαρακτηρίζεται από την αντίφαση μεταξύ του ιδεώδους της και της δραστηριότητας για την πραγμάτωσή του. Από τη διαδικασία αλλαγής του ιδεώδους της, ενώ αυτό θεωρείται ταυτοχρόνως, άπαξ και δια παντώς δεδομένο. Κάθε κομμουνιστική φοιτητική οργάνωση μπορεί συνεπώς να γεννήσει μια άλλη.

6)Η σχέση μεταξύ ιδεώδους και δραστηριότητας διατρέχει όλα τα στάδια μιας διαλεκτικής αντίφασης. Από το στάδιο της ταυτότητας,  όπου το ιδεώδες βρίσκεται ως κοινή μεν, αλλά ιδεατή μονάχα προτρέχουσα σύλληψη στα κεφάλια των ανθρώπων που τη μοιράζονται, χωρίς να μεταβάλλει τη δραστηριότητα των φορέων του, με βάση το ιδεώδες αυτού, στο στάδιο της διαφοράς στο οποίο η δραστηριότητα με βάση το ιδεώδες έχει ανακύψει αλλά καθορίζεται πλήρως από τους δεδομένους εκ των προτέρων όρους ύπαρξης του υποκειμένου και ελάχιστα τους επηρεάζει, και έπειτα στο στάδιο της αντίθεσης όπου το ιδεώδες επιτάσσει στη δραστηριότητά που καθοδηγεί, όλους τους όρους της ύπαρξης του υποκειμένου, τροποποιώντας τους, χωρίς ωστόσο να τους μεταβάλλει ουσιωδώς και έτσι να πραγματώνεται και το ίδιο, μέχρι το στάδιο της καθ’ αυτό αντίφασης στο οποίο το ιδεώδες διακριβώνεται επιστημονικά σε αντιστοιχία με τις πραγματικές δυνατότητες αλλαγής των ουσιωδών όρων ύπαρξης του υποκειμένου. Στο στάδιο αυτό έχουμε μια συνολικά διαφορετική δραστηριότητα, μια άρνηση της δραστηριότητας των σημερινών κομμουνιστικών οργανώσεων, μια δραστηριότητα που χαρακτηρίζει το επαναστατικό υποκείμενο, το οποίο διαμορφώνεται σταδιακά σε κάθε στάδιο της παραπάνω πορείας . Η κριτική του φοιτητικού κινήματος είναι η εμβρυολογία του συνειδητού επαναστατικού υποκειμένου. Στην πορεία θα καταδείξουμε τα φαινόμενα που προκύπτουν από την προσπάθεια εφαρμογής ενός ουτοπικού ιδεώδους, και ας κρίνει ο καθένας το δικό του.

7)Η ομαλή αναπαραγωγή των φοιτητικών κομμουνιστικών οργανώσεων και η δυσχέρεια διακρίβωσης των νομοτελειών τους, οφείλεται στη συνειδητή πολλές φορές άρνηση συστηματικής συλλογής και καταγραφής της δράσης τους και των αποτελεσμάτων της. Σε συνδυασμό με τη διαρκή αλλαγή του φοιτητικού πληθυσμού αυτό οδηγεί σε ένα φοιτητικό κίνημα χωρίς μνήμη χωρίς ιστορία, και καταλήγει στο να αλλάζεις συνεχώς πανιά ξεσπώντας στο κατάρτι. Η διακρίβωση των ορίων της οργανωμένης πάλης, χωρίς επεξεργασμένο επιστημονικά ιδεώδες και σχέδιο που να απορρέει από αυτό, μέσα από τη μέχρι τώρα εμπειρία, θα αποτελέσει σημαντικό στοιχείο της κριτικής μας και θα αναπτυχθεί στη συνέχεια. 

8)Οι σημαντικότερες ποιοτικά στιγμές για την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος και τη μετατροπή του σε κομμουνιστικό κίνημα δεν ανιχνεύονται εύκολα στις περιόδους της έξαρσής του. Γι’ αυτό όποια κριτική περιορίζεται σε αυτή, δύσκολα θα μπορέσει να διακριβώσει το δρόμο για την ανάπτυξή του. Τις στιγμές της έξαρσης μάζες οργανωμένων και μη φοιτητών βιώνουν τα αδιέξοδα και της νομοτέλειες μιας τέτοιας ανάπτυξης που προβάλλουν ανάγλυφα,  χωρίς όμως την πολυτέλεια του χρόνου για την αναζήτηση διεξόδων. 

 9) Όλες οι μέχρι τώρα κριτικές μεταξύ των φοιτητικών κομμουνιστικών οργανώσεων στόχευαν στον εκμηδενισμό του ιδεώδους, της στρατηγικής και την απόπτωση του αντίπαλου οργανωτικού μορφώματος. Καμία κριτική μέχρι τώρα δεν επένδυσε στην ανάπτυξη των αντίπαλων κομμουνιστικών οργανώσεων ως μέσο για την επίτευξη των δικών της στόχων. Γι’ αυτό και καμιά τους δε συνέλαβε το μηχανισμό επιλογής των κλώνων, τον τρόπο ανάπτυξης του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από αυτές.

10) Το ζήτημα δεν είναι να αρνηθώ απλά τις κομμουνιστικές φοιτητικές οργανώσεις. Το ζήτημα είναι να τις βάλω να δουλεύουν για μένα, πράγμα που προϋποθέτει να τις κατανοήσω. Κάτι που η αστική τάξη έχει πετύχει σε σημαντικό βαθμό με τη χρήση τους για την παραγωγή  στελεχών της.

Vankas