Κριτική στο Σάμμερχιλ

πηγή: kokkinoparko.blogspot.com
του Κοντόχοντρου

Στα πλαίσια μίας εργασίας, σχετικά με το Σάμμερχιλ και συγκεκριμένα μέσω βιβλιοκριτικής στο βιβλίο του Νηλ “Η αντιαυταρχική αγωγή” χρειάστηκε να ασκήσουμε μία κριτική την οποία και σας παραθέτω.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το Σάμμερχιλ και γενικότερα ο Νηλ είναι το πρότυπο, ή στην καλύτερη δίνουν πολλά στοιχεία στο κίνημα για την ελευθεριακή αγωγή.

Ένα τέτοιο έργο δεν είναι εύκολο καθώς πρέπει με πολύ προσοχή να διακρίνουμε τις ιδιαιτερότητες του συγγραφέα και κατά πόσο αυτές επηρεάζουν το έργο του.

Επιπλέον, κάθε διαννοούμενο και κάθε επίτευγμα του ανθρώπινου πολιτισμού οφείλουμε να μην το βλέπουμε και κρίνουμε μόνο με τα κριτήρια του σήμερα αλλά να μπορούμε ταυτόχρονα να αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε και συνεπώς τα όρια της εποχής του. Βέβαια σχετικά με τα όρια της εποχής στην οποία έκφρασε ο Νηλ δεν θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, καθώς ήταν ίσως από τις πιο γόνιμες εποχές κοινωνικής αμφισβήτησης και θεωρητικής αναθέρμανσης, ενώ φαίνεται να υπάρχουν πολλά κεκτημένα του ανθρώπινου πνεύματος όπως πχ οι μαρξιστικές αναλύσεις, τις οποίες ο Νηλ όχι απλά δεν δείχνει να μπορεί να τα κάνει κτήμα του, αλλά φαίνεται να τις έχει προσλάβει με έναν στρεβλό τρόπο, κάτι που βάζει περιορισμούς και σε ολόκληρο το έργο του.

Καταρχήν από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου δείχνει να ρίχνει το βάρος περισσότερο την ψυχολογική διαμόρφωση των παιδιών και λιγότερο στην κοινωνική κάτι που το ανάγει σε μακροκοινωνική κλίμακα, διατυπώνοντας έτσι ευχολογίες για σταμάτημα των πολέμων και άλλων δεινών μέσα από την εκπαίδευση και την μικρή αλλαγή του κάθε ένα χαρακτήρα. Αυτό από την μία θυμίζει νεοβεμπεριανή θεώρηση της κοινωνίας ως ένα σύνολο ατόμων και όχι ως μία διαλεκτική σύνδεση οργανισμών και από την άλλη αψηφά την θεωρία βάσης-εποικοδομήματος (δεν μιλάμε για γόνιμη αμφισβήτηση αλλά για πλήρη απόρριψη ή ακόμα χειρότερα άγνοια!!) που θα μπορούσε να δώσει αρκετά εφόδια για την κατανόηση της κατάστασης.

Στο θέμα της προοδευτικής αγωγής ο Νηλ διατυπώνει τις επιφυλάξεις του προς τα υπόλοιπα ρεύματα, καθώς « είναι η αγωγή της πειθούς και του συγκεκαλυμμένου καταναγκασμού».

Επιπλέον στιγματίζει ως μειονέκτημα του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος ότι καλλιεργεί και οξύνει ένα χάσμα ανάμεσα στην νόηση και στην αίσθηση.

Θα θέλαμε να παραθέσουμε ένα απόσπασμα που είναι κατά την γνώμη μας πολύ χαρακτηριστικό μίας συντηρητικής αναχρονιστικής αντίληψης που πρεσβεύει ο Νηλ αδυνατώντας να δει μερικά προβλήματα μέσα στο κοινωνικό τους πλαίσιο και δυναμική. Έτσι, διαβάζουμε ότι σκοπός του Σάμμερχιλ για το παιδί είναι «Να προχωρήσει όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του, κατά συνέπεια τα παιδιά που έχουν έμφυτη ικανότητα και θέλουν να μορφωθούν, μορφώνονται ενώ εκείνα που δεν μπορούν να γίνουν παρά οδοκαθαριστές, γίνονται οδοκαθαριστές. Μέχρι τώρα απ΄ το σχολείο μας δεν έγινε κανένας οδοκαθαριστής. Το λέω αυτό χωρίς κομπασμό, γιατί προτιμώ ένα σχολείο που βγάζει ευτυχισμένους οδοκαθαριστές παρά νευρωτικούς σοφούς»

Βλέπουμε δηλαδή σε αυτό το σημείο ότι βασικά εργαλεία που έχουμε για την κατανόηση της σχολικής αποτυχίας ή για την διάκριση χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας και την όξυνση και αναπαραγωγή αυτού του χάσματος μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα σε μία κεφαλαιοκρατική κοινωνία δεν καταφέρνει να τα κατακτήσει και να τα χρησιμοποιήσει ο Νηλ με λογικό επακόλουθο την παραπάνω θέωρηση...

Έτσι από την στιγμή που απουσιάζουν από το σκεπτικό του οι έννοιες των ταξικών φραγμών, ή των διαφορετικών αφετηριών των παιδιών και συνεπώς το διαφορετικό πολιστιμικό, κοινωνικό και οικονομικό κεφάλαιο που διαθέτουν, είναι λογικό επακόλουθο η διαφοροποίηση να ανάγεται σε βιολογικούς όρους.

Σε αυτό το σημείο φυσικά πρέπει να τονίσουμε και πως χωρίς μία συγκροτημένη αντίληψη για τον κεφαλαιοκρατικό σχηματισμό και τον αντίστοιχο καταμερισμό εργασίας (πχ την εξ ορισμού διάκριση χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας) επουδενεί δεν μπορεί να ιδωθεί το θέμα στην ολότητά του.

Κάτι τέτοιο όμως ξεφεύγει από τα πλαίσια της συγκεκριμένης εργασίας.

Βέβαια στην συνέχεια ο Νηλ άθελά του ίσως παραδέχεται τα όρια που έχει μια τέτοια προσπάθεια διαπαιδαγώγησης μέσα στο υπάρχον σύστημα εάν δεν αμφισβητεί εν γένει τους βασικούς πυλώνες του.

Έτσι, ο συγγραφέας αναφέρει ότι οι μαθητές προετοιμάζονται για τις εθνικές εξετάσεις και πως «όσο ισχύουν αυτοί οι κανονισμοί για τις εξετάσεις είμαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωνόμαστε».

Βέβαια το να σταματήσει να συμβαίνει αυτό δεν είναι ένα απλό θέμα αλλαγής τους εκπαιδευτικού συστήματος, ή της κοινωνικής συνείδησης (κάτι που θα ήθελε να προκαλέσει ο Νηλ), αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον ρόλο που επιτελεί το εκπαιδευτικό σύστημα στην κεφαλαιοκρατία όπου καλείται για τις ανάγκες τις αγοράς να μπορεί να μετρήσει ποσοτικά , να συγκρίνει και τα κατατάξει τους μαθητές- μελλοντικούς εργαζόμενους.

Ενδεικτικό της στάσης του Νηλ είναι η αναφορά πως «δεν προσπαθεί δυναμικά να αλλάξει η κοινωνία αλλά (αυτή) να απελευθερωθεί από το μίσος της . Όμως ακόμα και να΄ θελε, αυτή θα τον σκότωνε σαν δημόσιο κίνδυνο…». Ο Νηλ βλέπει την κοινωνία σαν κάτι γραμμικό και αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο, το οποίο ασκεί πάντα την ίδια κακή επιρροή στο παιδί. Δυστυχώς δεν προχωρά παρακάτω να αναρωτηθεί αν αυτό συμβαίνει πράγματι τόσο απόλυτα, κι αν ναι πώς αλλάζει.

Ο Νηλ εκτός αυτών, μέσα στην θεωρία του αλλά και στο σχολείο, αμφισβητεί τους.. «ηθικισμούς» από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους, καθώς αυτοί εκλαμβάνονται αρνητικά από τους μαθητές, και είναι μάλιστα και κατάλοιπο του παρελθόντος. Αναμφίβολα, είναι ορθό το να μπορέσει κάποιος να υπερβεί την… ηθικοπλαστική λειτουργία του παραδοσιακού εκπαιδευτικούς συστήματος, όμως ο Νηλ δεν αντικαθιστά τις παραδοσιακές αξίες με την κριτική συνειδητοποίηση και την αμφισβήτηση και υπέρβασή τους, αλλά φαίνεται να αντικαθιστά έμπρακτα τους ηθικούς κανόνες, με τα οικονομικά κίνητρα κάτι που δεν μπορεί παρά να αποκρυσταλλωθεί και στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Έτσι, δίνει συνεχώς έναν στίγμα ιερότητας της ιδιοκτησίας κάτι που φαίνεται και από το ότι κάνει παρατήρηση στους μαθητές, όχι επειδή ήταν κακό που έκλεψαν τις πατάτες, αλλά επειδή θα έχει οικονομική ζημιά.

Έτσι έχουμε ουσιαστικά μία προσπάθεια για υπέρβαση των κατάλοιπων που άφησε η Ερβαρτιανη αγωγή, αλλά ουσιαστικά με αξίες που υπηρετεί η τεχνοκρατική εκπαίδευση.

Η συγκεκριμένη λειτουργία, αποτελεί ίσως καθυστερημένο αντανακλαστικό της μετάβασης από την Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό, αφού τότε ήταν που φάνηκε να αμφισβητείται η ηθική ως τέτοια και στην θέση της να διακρίνεται γυμνή και νόμιμη πλέον η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και οι οικονομικές σχέσεις. Έτσι ενώ στο εποικοδόμημα της κοινωνίας έχουν μείνει τέτοια κατάλοιπα (και δεν θα μπορούσαν να φύγουν χωρίς την διαμεσολάβηση της «ατμομηχανής της ιστορίας») ο Νηλ προσπαθεί να τα υπερβεί μέσω της συγκεκριμένης εκπαίδευσης.

Θα μπορούσαμε παρακινδυνευμένα να πούμε ότι στο έργο του Νηλ το βάρος πέφτει στο να απονεκρωθεί η εξουσία στο σχολείο , αλλά όχι η ιδιοκτησία, ενώ αντίθετα στο παιδαγωγικό έργο του Μακάρενκο, έχουμε την έμπρακτη αμφισβήτηση και των δύο, τόσο σε επίπεδο σχολείου όσο και ευρύτερα της κοινωνίας (παρότι λόγω και της συγκυρίας έχουμε πολλά παραδείγματα υπερβολικών εξουσιαστικών τάσεων) .

Έτσι εάν συμφωνήσουμε με τον πρόλογο του Φρομ όπου γράφει πως η ελευθεριακή αγωγή, ως ένα βαθμό γεννήθηκε από μία υγιή αντίδραση απέναντι στις αυταρχικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν στα επιτυχημένα κατά τα άλλα πειράματα της ΕΣΣΔ, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι μαζί με τα απόνερα της κούνιας, ο Νηλ αδυνατώντας να ασκήσει γόνιμη κριτική , πετάει και το μωρό.

Στο ζήτημα της εξουσίας, ο Νηλ ρίχνει μεγάλο βάρος στο ζήτημα και στην έννοια της δημοκρατίας, κάτι που έχουν πράξει όλοι οι προοδευτικοί παιδαγωγοί με πιο γνωστό τον Dewy.

Βέβαια ο Νηλ και ενδεχομένως το προσωπικό, παραμένουν οι άνθρωποι τους οποίους έχουν ανάγκη οι μαθητές και επομένως αναπαράγεται διαρκώς η εξουσία, κάτι που κατά την γνώμη μας δεν θα μπορούσε και να αποφευχθεί

Έτσι ενώ ο συγγραφέας προσπαθεί να μας πείσει ότι όλοι είναι ίσοι, στην συνέχεια αντιφάσκει λέγοντάς μας, ότι εάν πχ πιάσει μια φωτιά, όλοι σε αυτόν θα απευθυνθούν. Εν συνεχεία μας λέει όμως ότι αυτό δεν σημαίνει κάτι, καθώς σε οποιοδήποτε μέρος του σχολείου θα τον αντιμετωπίσουν ισότιμα.

Φρονούμε ότι υπάρχει μία αντίφαση εδώ και μία αντιδιαλεκτική προσέγγιση , καθώς δεν γίνεται να υπάρχουν σχέσεις εξουσίας και εξάρτησης μεταξύ ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά σε συγκεκριμένες καθημερινές ασχολίες αυτές να… εξαφανίζονται.

Έτσι η δήλωση του Νηλ περι ίσων δικαιωμάτων, μας θυμίζει τηρουμένων των αναλογιών την γνωστή ρήση του Ανατολ Φρανς που λέει ότι

«Φυσικά είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Απαγορεύεται και στους πλούσιους και στους φτωχούς να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί !!»

Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε ένα σχολείο στο οποίο οι μαθητές προφανώς επηρεάζονται άμεσα από το περιβάλλον και συνεπώς είναι λογικό να παίζει ρόλο στις μεταξύ τους σχέσεις η διαφορά πολιτισμικού κοινωνικού και οικονομικού κεφαλαίου.

Μάλιστα στα του τελευταίου φαίνεται να αναγνωρίζεται και από τον Νηλ καθώς όσοι έχουν παραπάνω λεφτά από τους γονείς τους έχουν την ευκαιρία να δουν περισσότερο σινεμά.

Επιπλέον έχουμε περιγραφή και του κοινωνικού φύλου, δηλαδή, της θέσης που έχουν τα κορίτσια, τα οποία «πάντα βρίσκονται κοντά στους μεγάλους», ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι «συμμετέχουν στις συνελεύσεις λιγότερο από ότι τα αγόρια».Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι για να υπάρξουν ίσα δικαιώματα και δημοκρατία σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωης, είναι αναγκαίο αλλά δεν είναι και ικανό απλά να διακηρυχτεί η ισότητα. Πρέπει αυτή να συνοδεύτεται από σταδιακή υπέρβαση όλων των ανισοτήτων που υπάρχουν από το παρελθόν, κάτι που μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μία ριζική κοινωνική αλλαγή.

Επιπλέον ο Νηλ παραδέχεται ως μειονέκτημα πως το σχολείο επάνδρωσαν μόνο παιδιά από μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα, και επομένως δεν μπορούμε να έχουμε δείγματα γραφής σχετικά με εφαρμογή σε παιδιά χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Βέβαια εάν θεωρήσουμε την κοινωνική τάξη ως έναν από τους σημαντικότερους αν όχι τον κυρίαρχο παράγοντα που επηρεάζει την εκπαίδευση (και την κοινωνία εν γένει), τότε μιλάμε για ένα τεράστιο μειονέκτημα της βιβλιογραφίας σχετικά με το Σάμμερχιλ.

Εν συνεχεία, θα έπρεπε να αναφέρουμε ότι διακρίνουμε στον συγγραφέα Ρουσωικά στοιχεία όπως αυτό που απεικονίζεται στην φράση «Το παιδί που του απαγορεύονται όλα όσα είναι δεμένα με τον κίνδυνο θα εξελιχθεί σε δειλό»

Όπως και από κάποια διακριτικά τεχνοφοβικά στοιχεία που βρίσκουμε διάσπαρτα στο έργο του.

Παρόλα αυτά, ασκεί κριτική στην επίσης επηρεασμένη Μοντεσσοριανή αγωγή λέγοντας πως «περιγράφει μόνο ένα τεχνητό είδος και τρόπο μάθησης». Με παρόμοιο τρόπο στην συνέχεια ασκεί κριτική τόσο στο learning by doing όσο και στο learning by playing.

Σε άλλο σημείο περιγράφει τις αντιδράσεις ενός μαθητή οι οποίες ήταν επιζήμιες για την εκπαιδευτική διαδικασία και βέβαια εξετάσει το πρόβλημα καθαρά ψυχολογικά-ψυχαναλυτικά, με βάση την μέθοδο του Φρόιντ και τα συμπλέγματα, και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που έχει αναδειξει η κριτική παιδαγωγική και ο Giroux, όπως είναι η θεωρία της αντίστασης.

Στην συνέχεια ο Νηλ λέει ότι οι γονείς πιέζουν τα παιδιά για την επιλογή του επαγγέλματός τους, αλλά ο συγγραφέας αναφέρει πως δεν θα ήθελε αυτά να κάνουν κάτι χωρίς να το θέλουν και επομένως να γίνουν πχ κακοί γιατροί ενώ μπορούν πχ να γίνουν καλοί αστυνομικοί.

Βέβαια φαίνεται παράδοξο για κάποιον άνθρωπο που έχει χαρακτηριστεί ως αντιεξουσιαστής, να προβάλει ως θετική την ενασχόληση με την αστυνομία, παρότι αυτή ήταν και είναι το μακρύ χέρι της εξουσίας στις ζωές μας. Από ότι φαίνεται η έννοια ελευθερία χρησιμοποιείται επιλεκτικά και πάντα κλεισμένη στους 4 τοίχους του Σάμμερχιλ κάτι που δείχνει μία τεράστια αντίφαση στην σκέψη του Νηλ.

Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι σε αυτό το σχολείο γίνονται προσλήψεις και απολύσεις εκπαιδευτικών από τον ίδιο τον Νηλ. Από ότι γνωρίζουμε όμως, η απόλυση ενός ανθρώπου έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχολογία του και προφανώς είναι αντιφατικό ένας “αντιεξουσιαστής” να προβαινει σε τέτοιες ενέργειες Επιπλέον, το άγχος της ανασφάλειας και της πιθανής απόλυσης, που νιώθει ο εκπαιδευτικός είναι κάτι που μεταφέρεται και στους μαθητές και επηρεάζει αρνητικά την παιδαγωγική διαδικασία.

Πέραν τούτου πρέπει να αναφερθεί ότι η πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι μία συντηρητική παραφωνία που έχει μείνει ως κατάλοιπο στους γονείς, αλλά αυτή η αγωνία εδράζεται στους υλικούς όρους που θα καταστήσουν δυνατή την επιβίωση, στο σύστημα της ανασφάλειας και επομένως δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με ένα δριμύ κατηγορώ απέναντι στους γονείς αλλά απέναντι στο σύστημα που συντηρεί τους όρους ύπαρξης αυτής της αγωνίας.

Επίσης να αναφέρουμε ότι ο Νηλ κάνει μια πολύ εύστοχη παρατήρηση, λέγοντας ότι

«Η μέθοδος σε παιδιά κάτω των 12 σίγουρη επιτυχία, ενώ σε πάνω από 12 ετών χρειάζεται πολύ περισσότερος χρόνος ώσπου να συνέλθουν από μία εκπαίδευση που τους στέρησε την προσωπική τους ανεξαρτησία»

Ανεξάρτητα από το αν ισχύουν ακριβώς τα ηλικιακά όρια, ο Νηλ εδώ ανιχνεύει μία υπαρκτή πτυχή της πραγματικότητας και των μεταβατικών καταστάσεων την οποία πρέπει να παίρνουν υπόψη μας σε όλες τις προσπάθειες αλλαγής της κοινωνίας και της εκπαίδευσης.

Θα κλείσουμε τέλος, εξετάζοντας την έννοια της ευτυχίας στο έργο του Νηλ.

Αυτή, σε μια μαθητική ηλικία σημαίνει «να βρίσκεις διαρκώς ενδιαφέροντα», ενώ σε μια μεγαλύτερη ηλικία, « ευτυχία είναι η ικανότητα να εργάζεσαι με χαρά και να κάνεις μια ζωή με περιεχόμενο.»

Έτσι βλέπουμε ότι ο Νηλ αποφεύγει και σε αυτό το σημείο να μιλήσει για τον αναπαραγωγικό ρόλο που επιτελεί η εκπαίδευση στον κοινωνικοοικονομικό σύστημα και δείχνει να θέλει να προετοιμάσει ανθρώπινο κεφάλαιο που θα ενταχθεί στην παραγωγή και στην αγορά, και όχι, όπως ο Φρέηρε «ανθρώπους που θα θέλουν να μετασχηματίσουν την εκμεταλλευτική πραγματικότητα».

Επιπλέον είναι ένα ερωτηματικό το κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να βγει στον σημερινό υποδουλωτικό καταμερισμό εργασίας και να χαίρεται την ασχολία. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι προφανές ότι σε μεγάλη κλίμακα είναι αρκετά δύσκολο αυτό που περιγράφεται ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ όπου οι άνθρωποι αλλάζουν κατά μέσο όρο πάνω από 6 δουλειές στην ζωή τους. Κάτι τέτοιο μπορεί κατά την γνώμη μας να πραγματοποιηθεί όχι μέσα απ΄ την εκπαίδευση, αλλά κυρίαρχα από τις αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις και δυνάμεις μίας κοινωνίας, έτσι ώστε να φτάσουμε μια μέρα στο «βασίλειο της ελευθερίας» όπου ο ψαράς θα θέλει και θα μπορεί στον ελεύθερο του χρόνο να ζωγραφίζει. Και ο ζωγράφος να ψαρεύει.

Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε παρά να συγκρίνουμε της έννοια της ευτυχίας κατά τον Νηλ με την έννοια της ευτυχίας κατά τον Μακάρενκο. Έτσι ο μεγάλος Σοβιετικός παιδαγωγός φαίνεται θεωρεί ως ευτυχία την διαρκή διαδικασία χειραφέτησης και υπέρβασης των αντιφάσεων.

Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε πως ο Νηλ μεγαλώνει ευτυχισμένα πλούσια παιδιά στο ιδιωτικό σχολείο που έχει. Σίγουρα έχουν μια δουλειά που ευχαριστιούνται, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, και περνούν μια ευτυχισμένη ζωή. Η ταξική τους προέλευση από τα ανώτερα στρώματα, μπορεί να μην τα κάνει δυστυχισμένους τεχνοκράτες, αλλά χαρούμενα αφεντικά (αν και ο Φρέηρε διαφωνεί με το ότι μπορεί ο δυνάστης να αισθάνεται ευτυχία) . Η κοινωνία για το Νηλ είναι κάτι αναλλοίωτο και δεν θεωρεί σκοπό της εκπαίδευσης το μετασχηματισμό της. Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι πολλές φορές προβάλλει το ατομικό έναντι του συλλογικού, πιστεύοντας ότι το παν είναι η ικανοποίηση των αναγκών του ατόμου, πράγμα που σίγουρα δε δημιουργεί μέλη διαλεκτικά συνδεδεμένα με την κοινότητα με δεσμούς αλληλεγγύης που δε διαρρηγνύονται εύκολα, όπως έκανε ο Μακάρενκο. Το Σάμμερχιλ μοιάζει σαν ένα διάλειμμα στην καταπίεση, ένα προσωρινό παράδεισο που λειτουργεί αυτόνομα από την κοινωνία για λίγους. Ο Νηλ περηφανεύεται πως το Σάμμερχιλ δεν έχει βγάλει ποτέ εγκληματίες ενώ ο Μακάρενκο έψαχνε μικρούς εγκληματίες για να χτίσει μια κολεκτίβα ουσιαστικά ισότιμων και αλληλέγγυων μελών που θα αναπτύσσουν το καθένα ξεχωριστά ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ακέραιους χαρακτήρες και συνάμα θα αναπτύσσεται ολόκληρη η κολεκτίβα, όχι για να βγει στην καταπιεστική κοινωνία, αλλά για να ταχθεί στον αγώνα για μια πραγματική ζωή προσφοράς ανάλογα με τις ικανότητες και τις ανάγκες του καθενός.

Συνεπώς, στο ερώτημα-τίτλο βιβλίου του Φρουδομαρξιστή ψυχολόγου Έριχ Φρόμ «Να έχεις ή να είσαι», ο Μακάρενκο , ο Φρέηρε κ.α. , φαίνεται να επιλέγουν το δεύτερο ως πρωταρχικό, ακόμα και αν αυτό απαιτεί θυσίες και αμφισβήτηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, ενώ ο Νηλ, εγκλωβισμένος σε αυτήν, επιλέγει να προετοιμάσει τους μαθητές του για μία κοινωνία όπου πρωταρχικό είναι το να έχεις. Για μία κοινωνία δηλαδή όπου ο καθένας θα είναι “ελεύθερος” ,στην ουσία, να εκμεταλλεύται άλλους ανθρώπους.