Προς τη … γενιά του 120! Είσαστε έτοιμοι;

του Γιώργου Μαργαρίτη

Ένας μικρός αριθμός συναδέλφων, από εκείνους που λίγο καιρό πριν,  
επικαλούμενοι το άρθρο 120, αυτοπροσδιορίστηκαν ως υπερασπιστές του  
Συντάγματος, επέλεξαν να το υπερασπίσουν, όχι προτάσσοντας τα στήθη  
τους στον επερχόμενο κίνδυνο, αλλά απλά καλώντας τον εισαγγελέα και τη  
“δημόσια δύναμη”!

Επειδή αυτά τα πράγματα δεν γίνονταν ως τώρα και επειδή ούτε η μικρή  
πανεπιστημιακή μας κοινότητα, ούτε οι ίδιοι οι ίδιοι οι υπερασπιστές  
“του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος”, έχουν εμπειρία τέτοιων  
κινήσεων, εύλογα αναρρωτιέται κανείς κατά πόσο έχουν συνείδηση των  
συνεπειών του δρόμου που έχουν επιλέξει.

Ας υποθέσουμε ότι η επιθυμία τους εκπληρώνεται και ότι ο εισαγγελέας  
και η “δημόσια δύναμη” αναλαμβάνουν –κάτω από τις οδηγίες των  
“προθύμων”- να προσαρμόσουν το Πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις επιταγές  
της κας διαβίου και του “μαθητευόμενου” ακόμα alter ego της κυρίας,  
εκείνον του άλλου κόμματος. Το Πανεπιστήμιο γίνεται Α.Ε., όσοι  
αντιστέκονται καταδικάζονται, φυλακίζονται, απολύονται, τους δημεύουν  
τις περιουσίες, τους στέλνουν σε ξερονήσια και γενικά τους διώκουν με  
τον τρόπο που γίνονται οι  διώξεις όταν κυριαρχεί η μισαλλοδοξία, ο  
ολοκληρωτισμός, τα συμφέροντα των λίγων και η βλακεία. Ωραία! Λύθηκε  
το ζήτημα;

Νομικά λύθηκε, και έτσι θα το αντιλαμβανόταν ο μέσος φανατικός  
–υπερασπιστής, είπαμε, του άρθρου 120. Στην πραγματικότητα, το μόνο  
που συμβαίνει είναι ότι η πολιτική αντιπαράθεση, απλά περνά σε άλλο  
επίπεδο. Το εξηγώ απλά: στη Ρωσία του Τσάρου υπήρχε πλήρες νομικό  
οπλοστάσιο που μεριμνούσε για το τι μπορεί και το τι δεν μπορεί να  
κάνει ο καθένας, ιδιαίτερα η εργατική τάξη. Κρίμα που δεν βρέθηκε  
κανείς να πει στον Τσάρο να φωνάξει τον εισαγγελέα τις σκοτεινές  
ημέρες του 1917. Στην Ελλάδα της κατοχής ο Ιωάννης Ράλλης παρήγαγε  
νόμους με καταπληκτική ταχύτητα, οι “υπήκοοί” του, οι Έλληνες, τον  
έγραφαν κανονικά (γεγονός που μας κακοχαρακτήρισε τότε ως λαό, οι  
Γερμανοί μας είπαν “μπολσεβίκους”!!!) …. Τι έκανε ο εισαγγελέας;  
Τελικά είναι ιστορικό ατύχημα το γεγονός ότι η γενιά του …120, άργησε  
τόσο να παρέμβει στα ιστορικά δρώμενα της ανθρωπότητας.

Εάν δεν γνωρίζετε τι έγινε στη Ρωσία του Τσάρου ή στην Ελλάδα του  
1943, παρακαλώ να συνηγορήσετε ώστε να πάρω καμιά θεσούλα στα  
προγράμματα της διαβίου, καμμιά διδασκαλία “επικαιροποίησης πτυχίου”,  
έτσι ώστε και εσείς να μάθετε τι γίνεται κάθε φορά που αναθέτεις την  
πολιτική σε εισαγγελέα, και εγώ να παίρνω κάποιο βοήθημα να ταίσω τα  
παιδιά μου.

Γιώργος Μαργαρίτης
(πριν τον Εισαγγελέα) Καθηγητής ιστορίας ΑΠΘ
(μετά τον Εισαγγελέα) … μήπως γνωρίζει κανείς αν επιλέγουμε εμείς που  
θα μας στείλουν εξορία ή φυλακή – ή το κανονίζει ο εισαγγελέας;;;;

Για την πολιτική ανυπακοή στα ΑΕΙ

πηγή: Red Notebook
του Κώστα Σταμάτη (Καθ. Φιλοσοφίας του Δικαίου ΑΠΘ)


Κατά την εκτίμησή μου, η κινητοποίηση εναντίον της εκλογικής διαδικασίας για την εκλογή συμβουλίων διοίκησης στα ΑΕΙ είναι θεμιτή πράξη πολιτικής ανυπακοής. Τηρούνται οι βασικές προϋποθέσεις για την έκφραση έντονης κοινωνικής διαμαρτυρίας, ως έσχατη και επείγουσα αντίδραση απέναντι σε πολιτική επιλογή αμφισβητήσιμη για σοβαρούς και ουσιαστικούς λόγους.

Αυτό συμβαίνει, πράγματι: α) χωρίς ίχνος βίας από κανέναν, β) με δημόσια αντίδραση κι επιχειρηματολογία, καθώς και γ) με συλλογική ανάληψη της συναφούς πολιτικής ευθύνης, παρά τις απειλές για είσοδο της αστυνομικής αρχής και για εισαγγελική παρέμβαση στους πανεπιστημιακούς χώρους. Ακριβώς αυτά τα τρία στοιχεία συνθέτουν άλλωστε τις τυπικές προϋποθέσεις για έμπρακτη ανυπακοή στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως ακόμη και η φιλελεύθερη σκέψη αναγνωρίζει.

Επιπροσθέτως, όμως, η ανυπακοή υπήρξε στην προκειμένη περίπτωση και επί της ουσίας νομιμοποιημένη ηθικοπολιτικά. Διότι ο νόμος 4009/2011 μεταφυτεύει στα Πανεπιστήμια της χώρας την πολιτική ενεργού διάλυσης της κοινωνίας, του Κράτους, της λαϊκής κυριαρχίας, την οποία απεργάζονται με ζέση οι κρατούντες και συνάμα πολιτικά υπαίτιοι της κοινωνικής ερήμωσης.

Εάν, κατόπιν αυτών, κριθεί ότι τούτο δεν παρέχει επαρκή λόγο για πολιτική ανυπακοή, τότε αυτή η έσχατη καταφυγή για τους εξουσιαζόμενους τίθεται εκποδών και το αντίστοιχο, συγκεκριμένο πολίτευμα ασεβεί προς τον δημοκρατικό χαρακτήρα του.

Όσο για το επιχείρημα περί της τεράστιας πλειοψηφίας των βουλευτών που θέσπισαν αυτό το καταστροφικό νομοθέτημα, ατυχώς ανάμεσα σε πολλά άλλα παρόμοια, αυτό θα κριθεί ασφαλώς από την Ιστορία. Εμμέσως όμως θα κριθεί και νωρίτερα, ευτυχώς, εάν η παρούσα και δημοκρατικά ανομιμοποίητη συγκυβέρνηση των δυόμιση κομμάτων εξουσίας τολμήσει, όπως οφείλει άλλωστε, να τεθεί στην πολιτική κρίση του ελληνικού λαού, προκηρύσσοντας το συντομότερο δυνατόν βουλευτικές εκλογές. Τότε θα φανεί αν η κυβερνώσα "πλειοψηφία" εν τη Βουλή είναι πραγματική ή πλασματική. Αλλά και ασχέτως αυτών, ποια πολιτική νομιμοποίηση μπορεί άραγε να διεκδικούν κόμματα που λειτουργούν βαθύτατα αντιδημοκρατικά, ως οιονεί λόχοι βουλευτών υπό τη μόνιμη δαμόκλεια σπάθη της διαγραφής τους, εάν τυχόν αποκλίνουν από τη διαταγή του Αρχηγού τους;

Ακόμη περισσότερο, το νόημα της δημοκρατίας ούτε συμπυκνώνεται ούτε εξαντλείται στη βούληση της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Εξ άλλου, ακόμη και η υψηλότερη δυνατή πλειοψηφία υπόκειται σε εύλογους ηθικοπολιτικούς περιορισμούς ως προς την εμβέλεια των αποφάσεών της. Ιδίως δεν της επιτρέπεται: α) να προσβάλλει θεμελιώδη ατομικά, πολιτικά και δικαιώματα των κοινωνών, β) να συρρικνώνει τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, γ) να κατεδαφίζει φραγμούς στην ταξική εκμετάλλευση των κοινωνικά ασθενεστέρων, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στη διασπάθιση δημόσιων αγαθών.

Όσοι καλόπιστα αμφιβάλλουν για τον θεμιτό χαρακτήρα της πολιτικής ανυπακοής στα ΑΕΙ, ας αναλογισθούν το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο αυτή εκδηλώνεται. Η χώρα μας έχει εισέλθει αναμφίβολα σε μία εφιαλτική δίνη ασταμάτητων περικοπών στις αμοιβές εργασίας και τις συντάξεις, στα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, αλλά και στην ίδια τη δημοκρατική αρχή ως αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.

Πρόκειται για προδιαγραμμένη πορεία κατά κρημνών, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα. Βιώνουμε μία εξέλιξη που αφαιρεί από τους λαούς την αρμοδιότητα να αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά. Ιδίως να επιλέγουν μια άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική, η οποία να μη διαλύει την κοινωνία και την κρατική οντότητά της.

Η περιφρόνηση απέναντι στον δημοκρατικό αυτοκαθορισμό των λαών δεν περιορίζεται στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Επεκτείνεται σε κάθε τομέα συλλογικής αυτοοργάνωσης του κοινωνικού βίου. Όπως επί παραδείγματι η "πλήρης αυτοδιοίκηση" των Πανεπιστημίων. Αυτό που οι κρατούντες ευνοούν, αντίθετα, είναι είτε η επ΄ αόριστον αναβολή των πολιτικών εκλογών. Είτε η υποχρεωτική διοργάνωση εκλογών για όργανα ανεπαρκώς δημοκρατικά, αν μη τι άλλο, όπως τα Συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ. Υπό τις συνθήκες του καθεστώτος εκβιασμένης έκτακτης ανάγκης, οι κρατούντες εμφανίζουν τη δημοκρατία ως περιττή πολυτέλεια ή ως χρήζουσα ολιγαρχικής διόρθωσης υπέρ όσων με αυτόκλητο τρόπο αυτοθεωρούνται ως "άριστοι".

Η ίδια μοίρα επιφυλάσσεται και για την ανώτατη εκπαίδευση της χώρας. Υπό το φάσμα της βέβαιης πτώχευσης, τα Συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ, παρότι εξοπλισμένα με υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων, είτε δεν θα έχουν καν τι να διοικήσουν, χωρίς στοιχειώδη πλέον κρατική επιχορήγηση. Είτε θα διαχειρίζονται την καθημερινή αθλιότητα των Πανεπιστημίων. Θα εξωθηθούν να επιβάλλουν δίδακτρα εις βάρος ανθρώπων ανήμπορων σε κοινωνική απόγνωση ή να δώσουν πανεπιστημιακή περιουσία ως βορά σε αρπακτικά επιχειρηματικά συμφέροντα ή στην αδηφάγο όρεξη των πιστωτών της χώρας.

Ακόμη και όσοι δυσπιστούν απέναντι στις εν εξελίξει αντιδράσεις για τις εκλογές αυτές στα ΑΕΙ, εάν αναλογισθούν ότι οι ανωτέρω εκτιμήσεις έστω και κατά μέρος ευσταθούν, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσουν το δίκιο παρόμοιων αντιδράσεων.

Όσοι αντιθέτως καταφρονούν τους πολίτες κατ΄ εξακολούθηση ως ανδράποδα, υποζύγια ή ιδιοτελείς συντεχνίες που πρέπει δήθεν να παταχθούν, οι ίδιοι είναι που υποθάλπουν συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Ή έστω πολιτικής ανυπακοής εκ μέρους εκείνων που εξωθούν συστηματικά στην εξαθλίωση. "

Ένα σχόλιο για τις εκλογές των Συμβουλίων Διοίκησης στα πανεπιστήμια

Λάβαμε μέσω e-mail το παρακάτω κείμενο, το οποίο και αναδημοσιεύουμε

Υπάρχει μια ακόμα πτυχή των εκλογών που πρέπει να σχολιαστεί, και στην οποία νομίζω ότι κανένας δεν έδωσε σημασία, ίσως για λόγους λεπτότητας. Οι υποψήφιοι για το Συμβούλιο, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις και το όραμά τους για το πανεπιστήμιο, μεταξύ άλλων αγωνίζονται και για τη διαφύλαξη των ατομικών τους συμφερόντων. Ατομικών με την πολύ στενή έννοια.

Τι εννοώ:
α) Ήδη η υπουργός και άλλοι παράγοντες του υπουργείου, έχουν πολλάκις αναφερθεί σε επερχόμενο “πανεπιστημιακό Καλλικράτη”, δηλαδή συγχωνεύσεις ιδρυμάτων, κλείσιμο τμημάτων και σχολών.
β) Ο νόμος 4009 προβλέπει ως ακαδημαϊκές μονάδες τις Σχολές, αντί για τα Τμήματα που ήταν μέχρι τώρα. Με την πλήρη εφαρμογή του νέου νόμου θα ακολουθήσει σειρά συγχωνεύσεων των Τμημάτων σε Σχολές. Τα μέχρι τώρα Τμήματα υποβιβάζονται σε “προγράμματα σπουδών”. Αρμόδια για την υλοποίηση θα είναι τα πρώτα Συμβούλια που θα εκλεγούν.
γ) Η μνημονιακή πολιτική όλο και εντονότερα προσπαθεί να προχωρήσει σε μείωση των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα, ανά διαστήματα επανέρχονται εν μέσω φημολογιών σενάρια για απολύσεις εκπαιδευτικών Α’ και Β’βάθμιας εκπαίδευσης. Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: Γιατί όχι και πανεπιστημιακών;

Έχουμε δηλαδή
πρώτον, μια γενική πολιτική κατεύθυνση “διώξτε κόσμο απ’ το δημόσιο”,
δεύτερον, έναν νόμο που δημιουργεί τις προϋποθέσεις (συγχωνεύσεις τμημάτων σε σχολές),
τρίτον, ένα ήδη ομολογημένο σχέδιο (πανεπιστημιακός Καλλικράτης),
και τέταρτον, τα όργανα που θα κληθούν να υλοποιήσουν την απόφαση: τα Συμβούλια Διοίκησης.

Μπορεί κανείς να συμπεράνει από τα παραπάνω, ότι τα μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης θα κληθούν σύντομα να αποφασίσουν την απόλυση συναδέλφων τους.

Άραγε, υπάρχει περίπτωση κάποιος καθηγητής που κατέχει θέση στο Συμβούλιο Διοίκησης του πανεπιστημίου του, να αποφασίσει την κατάργηση της ίδιας του της οργανικής θέσης;
Υπάρχει περίτπωση να αποφανθεί λ.χ. ότι το γνωστικό αντικείμενό του είναι παρωχημένο, ή μη “παραγωγικό”, ασυμβίβαστο με την “αριστεία και την καινοτομία”, ή όπως αλλιώς κωδικοποιηθεί στη νεόγλωσσα που χρησιμοποιούν οι ευρωκράτες;
Υπάρχει περίπτωση κάποιος από τους εκλεγμένους να αποφασίσει να αυτο-απολυθεί;

Θα μπορούσα να είχα διατυπώσει το ερώτημα κάπως διαφορετικά: Ποιος από τους υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής θα ζητήσει οικειοθελώς να απολυθεί ο ίδιος, προκειμένου έμπρακτα να στηρίξει το κυβερνητικό έργο;

Κι επειδή η αποθέωση των “αντικειμενικών κριτηρίων” και των “ποσοτικών δεικτών” κινδυνεύει να λειτουργήσει φετιχιστικά, ας δούμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Συμβαίνει πολλές φορές μέλη ΔΕΠ να έχουν ίδιο, ή παραπλήσιο γνωστικό αντικείμενο. Δεν είναι “λογικό”, όμως, εάν ξεκινήσει μια διαδικασία απολύσεων μελών ΔΕΠ, ένα από τα πιο αντικειμενικά κριτήρια να είναι ο πληθυσμός που συγκεντρώνεται σε κάθε επιστημονική περιοχή; Έχεις λ.χ. σε ένα τμήμα 9/45 μέλη ΔΕΠ στα σύνορα μιας ευρύτερης επιστημονικής περιοχής, και το υπουργείο απαιτεί (είτε με άμεση διαταγή, είτε μειώνοντας τη χρηματοδότηση τόσο ώστε το ίδρυμα να μη μπορεί να τους συντηρήσει όλους) την απόλυση 9 μελών ΔΕΠ. Δεν είναι “λογικό” ένας να προέλθει από αυτή την ομάδα; Εάν όμως ένας από αυτούς είναι μέλος του Συμβουλίου Διοίκησης, υπάρχει κανείς που θα αμφισβητήσει ότι έχει de facto εξαιρεθεί από τους υποψήφιους προς απόλυση; Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι υπόλοιποι δεν θα ξεκινήσουν (δικαίως!) μία προσπάθεια προσεταιρισμού του εν λόγω Συμβουλιακού, ενδεχομένως και υποσχόμενοι ανταλλάγματα, προκειμένου να διαφυλάξουν την εργασιακή τους θέση, ήτοι την επιβίωσή τους; Ή, ακόμα χειρότερα, ότι ο ίδιος ο εκλεγμένος δεν θα παζαρέψει με τους συναδέλφους του, ή δεν θα στραφεί εναντίον “απείθαρχων” πολιτικών (ή ότι άλλο) αντιπάλων του;

Το χειρότερο όλων είναι ότι πλέον δεν υπάρχει κανένας θεσμός για να προσφύγει κάποιος που αδικείται, δεν υπάρχει εντός του πανεπιστημίου κανένα όργανο. Το Συμβούλιο Διοίκησης δεν ελέγχεται από κανέναν, παρά μόνο μετά την παρέλευση 4 ετών όπου θα ξαναγίνουν οι εκλογές. Εκτός αν επιλέξει το γνωστό, κραυγαλέα διασκεδαστικό ανέκδοτο της “προσφυγής στη δικαιοσύνη”.

Δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι, συνολικά, το θέμα αυτό δεν θίχτηκε ούτε παρενθετικά. Λογικό καθώς η ξύλινη γλώσσα των υποψηφίων βρίθει γενικολογιών***. Δεν χρειάζεται άλλωστε να καταφύγουν σε παράνομες πράξεις, όπως π.χ. να παίρνουν σβάρνα τα γραφεία των συναδέλφων τους και να παζαρεύουν ψήφους, με σχεδιαγράμματα επί χάρτου και σκαριφήματα της νέας διάρθρωσης του πανεπιστημίου (κάτι που προφανώς δεν θα άρμοζε στο ακαδημαϊκό ήθος των πανεπιστημιακών δασκάλων, και μόνο ανυπόστατες φήμες προερχόμενες από σκοτεινά κέντρα και διεστραμμένους εγκεφάλους θα τολμούσαν να υπονοήσουν ότι ένα απ’ αυτά τα χαρτάκια ίσως και να παράπεσε και να κατέληξε σε λάθος χέρια – έλεος, τι άλλο θα ακούσουμε!!) Μπορώ εύκολα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση ενός μέλους ΔΕΠ με επισφαλή τη διατήρηση της θέσης του στα επόμενα χρόνια, που δέχεται επίσκεψη από κάποιον υποψήφιο. Ότι κι αν μου αραδιάσει για τα οράματα και τις θέσεις του, τις αναπτυξιακές προοπτικές του πανεπιστημίου μας, την ποιοτική αναβάθμιση, αυτό που θα θέλω να ουρλιάξω στα μούτρα του είναι απλά:

“Πες μου σε παρακαλώ ρε συνάδελφε υποψήφιε, εγώ θα έχω δουλειά στο πανεπιστήμιο μετά από 4 χρόνια, ή να αρχίσω να ψάχνω από τώρα;;;”

*** Δοκιμάστε να διαβάσετε τις δημοσιευμένες θέσεις των υποψηφίων κρύβοντας το όνομα του συγγραφέα, και κάντε σύγκριση των κειμένων. Ή ακόμα καλύτερα, ανταλλάξτε μεταξύ των κειμένων τυχαία παραγράφους, και προσπαθήστε να εντοπίσετε ανακολουθίες και λογικά άλματα στους “κειμενικούς Φρανκενστάιν”…

Κατορθώματα Διαμαντοπούλου

πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Για τα «κατορθώματα» της υπουργού Παιδείας, Αννας Διαμαντοπούλου έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως. Το ιδιαίτερο ταλέντο της είναι να θεωρεί το δημόσιο χρήμα που διαχειρίζεται, κληρονομιά του αξιώματος της και να το μοιράζει αφειδώς στους ημετέρους. Θυμηθείτε μια προηγούμενη ανάρτησή μας που την τιτλοφορούσαμε «Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου: Η Α. Διαμαντοπούλου εξυπηρετεί ημετέρους» και παρακολουθήστε το βίντεο που παραθέτουμε. Αυτό αναφέρετε στο ότι έχει … προεγκρίνει, υπερωρίες τεσσάρων μηνών (δηλαδή και για περίοδο που σίγουρα δεν θα είναι στην κυβερνητική καρέκλα που είναι τώρα) σε «δικά της παιδιά» κάτι που μεταφράζεται σε 343.000 ευρώ!

 Τι να σχολιάσεις; Βιλαέτι τους θεωρούν το κράτος

Η ιστορία δεν ανέχεται στησίματα στα ραντεβού της

πηγή: Κόκκινη Γωνιά
του Χ. Μ.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια, ετεροχρονισμένη ομολογώ, προσπάθεια εξαγωγής βασικών συμπερασμάτων από το φοιτητικό κίνημα του Σεπτεμβρίου του 2011, με τη ματιά ενός εργαζόμενου. Είναι προϊόν συζήτησης με συντρόφους και συναγωνιστές φοιτητές, που με βοήθησαν να κατασταλάξω σε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα γύρω από τα τεκταινόμενα στις καταλήψεις των σχολών. Κυρίως προέρχεται από την ανάγκη να ανοίξει τη συζήτηση γύρω από τη σύνδεση του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος, τώρα που μέσα στα πανεπιστήμια, έστω και από μάχες οπισθοφυλακής, όπως είναι ο αγώνας για την ακύρωση των εκλογών, διαφαίνεται μια νέα κινητικότητα. Το κείμενο διατίθεται ελεύθερα προς δημοσίευση.

Το Σεπτέμβρη, αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, τα Πανεπιστήμια, κατά κύριο λόγο, αλλά και τα ΤΕΙ της χώρας, γνώρισαν μια πρωτόγνωρη κινηματική έκρηξη. Μέσα σε ελάχιστες μέρες, γεγονός πρωτοφανές για το σύγχρονο φοιτητικό κίνημα, τουλάχιστον 300 τμήματα σε όλη την Ελλάδα βρισκότανε σε κατάληψη. Για να συγκρίνουμε τα μεγέθη, το 2006 χρειάστηκαν τουλάχιστον 3 εβδομάδες για να μεταδοθεί ο "πυρετός" των καταλήψεων σε αντίστοιχο αριθμό τμημάτων. Τουλάχιστον τα μισά από αυτά τα τμήματα πραγματοποίησαν πολύ μεγάλες γενικές συνελεύσεις, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών στήριζε τα αγωνιστικά πλαίσια. 

Οι φοιτητές φαινόταν να παίρνουν στα χέρια τους τον επόμενο γύρο της κοινωνικής αναμέτρησης με την τότε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, με σοβαρές αξιώσεις να βρει η κοινωνία ένα μαζικό, αγωνιστικό ρεύμα που θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια γενικευμένη κοινωνική έκρηξη: τη νεολαία. Αφορμή οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις στη παιδεία και ο νόμος της Διαμαντοπούλου. Πραγματική αιτία, όμως, η γενικευμένη στις μέρες μας κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, η κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση της πλειοψηφίας και πιο συγκεκριμένα η καταστροφή της αξίας της εργατικής δύναμης και η βίαιη προλεταριοποίηση των αποφοίτων των σχολών, ή καλύτερα της συντριπτικής πλειοψηφίας τους. Αυτό που, απλά,αντιλαμβάνεται ο κάθε φοιτητής, πως δεν υπάρχει μέλλον.

Η ελπιδοφόρα αυτή φοιτητική άνοιξη, όμως, δεν άνθισε ποτέ.  Σε αυτή τη περίπτωση, μάλιστα, δεν είχαμε να κάνουμε με κάποια αντιδημοκρατική συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έβαζε φρένο στις διαθέσεις του κόσμου, απαγορεύοντας τις κινητοποιήσεις. Αντιθέτως το γήπεδο που έχει χτιστεί -με κόπο- τα τελευταία 20 χρόνια στα πανεπιστήμια, των γενικών συνελεύσεων και των συντονιστικών επιτροπών αγώνα, δύσκολα θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του κράτους, συνεπικουρούμενου πολλές φορές κεντρικά ή περιφερειακά και από αριστερές δυνάμεις, να στήσει στα πόδια της τη ΓΣΕΕ των φοιτητών (ΕΦΕΕ) ή τα κατά τόπους δευτεροβάθμια όργανα (πχ. ΦΕΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, ΦΕΠΑΠ στη Πάτρα κ.α.), οι γενικές συνελεύσεις είχαν ξεκάθαρα το πάνω χέρι, σε αυτή την αναμέτρηση.

Τι έφταιξε, λοιπόν, και μόλις ένα μήνα μετά τη γέννηση του το πρώτο φοιτητικό κίνημα της κρίσης δεν μπόρεσε ούτε κάν να μπουσουλήσει τα πρώτα του βήματα, κλείνοντας τις καταλήψεις τόσο σύντομα και άδοξα; Και κυρίως γιατί μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, δεν έχει ουσιαστικά καταφέρει, ακόμη, να σηκώσει κεφάλι;

Εκλογές δι’ αλληλογραφίας σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ

πηγή: Καθημερινή
του Απόστολου Λακασα

Δι’ αλληλογραφίας θα κληθούν να ψηφίσουν οι πανεπιστημιακοί και οι διδάσκοντες στα ΤΕΙ, στα ιδρύματα των οποίων δεν είναι δυνατό να οργανωθούν εκλογές για τα Συμβούλια Ιδρύματος.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της «Κ», το υπουργείο Παιδείας εξετάζει την εφαρμογή του συστήματος της επιστολικής ψήφου με στόχο να «ξεπερασθούν» οι αντιδράσεις από ομάδες φοιτητών και πανεπιστημιακών για τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ, που έως τώρα μπλοκάρουν τα εκλογικά τμήματα και ακυρώνουν διά της βίας τις εκλογές. Για σήμερα εκλογές έχουν προγραμματισθεί στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την ίδια στιγμή, το υπουργείο Παιδείας πιέζει τα ΑΕΙ να εκλέξουν Συμβούλια Ιδρύματος (Σ.Ι.), ώστε να εγκριθεί ο φετινός προϋπολογισμός τους.

Ειδικότερα, το υπουργείο εξετάζει να εφαρμόσει το σύστημα της επιστολικής ψήφου στις εκλογές για τα Σ.Ι. έχοντας λάβει το θετικό μήνυμα πολλών πανεπιστημιακών, που από την πλευρά τους αντιδρούν στις ομάδες φοιτητών αλλά και συναδέλφων τους πανεπιστημιακών (κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς), που με τη βία δεν έχουν αφήσει έως τώρα να γίνουν οι εκλογές. Συγκεκριμένα, η ψηφοφορία διά της επιστολικής ψήφου αναπτύσσεται ως ακολούθως:
- Κάθε πανεπιστημιακός παίρνει από το ΑΕΙ του δύο φακέλους, ο ένας μικρότερος με το ψηφοδέλτιο, ο δεύτερος μεγαλύτερος, καθώς και ένα έγγραφο για τη συμπλήρωση των στοιχείων του. Ο πανεπιστημιακός ψηφίζει και κλείνει το ψηφοδέλτιο στον μικρότερο φάκελο.
- Κατόπιν συμπληρώνει τα στοιχεία του στο έγγραφο που έχει λάβει από το ΑΕΙ, μαζί με αντίγραφο της ταυτότητας, και τα τοποθετεί μαζί με τον μικρότερο φάκελο στον μεγαλύτερο φάκελο.
- Στέλνει τον φάκελο σε συγκεκριμένη ταχυδρομική θυρίδα.
- Οι φάκελοι ανοίγονται από τη γραμματεία του ΑΕΙ, και αφού πιστοποιηθεί ποιοι πανεπιστημιακοί έχουν ψηφίσει, τότε οι μικρότεροι φάκελοι ρίχνονται σε κάλπη για να καταμετρηθούν.

Στελέχη του υπ. Παιδείας μελέτησαν και το σύστημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Ομως, δεν προκρίθηκε καθώς απαιτεί μεγάλη προετοιμασία (δημιουργία κωδικών για κάθε πανεπιστημιακό κ.ά.) ενώ δεν διασφαλίζεται και το αδιάβλητο της ψηφοφορίας. Για παράδειγμα, υπάρχουν οι κίνδυνοι κάποιος πανεπιστημιακός να ψηφίσει υπό πίεση ή και να νοθευθούν τα αποτελέσματα. «Για την εφαρμογή του νόμου πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η μεταρρύθμιση θέλει συμμετοχή και συναίνεση», δήλωσε στον Ρ/Σ ΣΚΑΪ ο αναπληρωτής υπ. Παιδείας Κων. Αρβανιτόπουλος. «Οι οργανωμένες μειοψηφίες αντιδρούν και καλώ την πανεπιστημιακή κοινότητα στο σύνολό της να τον εφαρμόσει. Η σιωπηλή πλειοψηφία πρέπει με συναίσθηση ευθύνης να δημιουργήσει ένα κλίμα εφαρμογής του νόμου μέσα στα πανεπιστήμια, με ηρεμία και ομαλότητα», συμπλήρωσε.

Σχόλιο: Άντε να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε από την ευφάνταστη Αννούλα....

Π.Παυλίδης "Η γνώση στη διαλεκτική της κοινωνικής εξέλιξης"

Πηγή: Εκδόσεις Επίκεντρο

Πρόλογος

Η συζήτηση για τα ζητήματα της γνώσης, δηλαδή για την επιστημονική 

έρευνα και την εκπαίδευση, καθώς και για τους θεσμούς που συνδέονται 

με αυτές, αφορά στις προοπτικές της ανθρωπότητας, στη διερεύνηση των 

δυνατοτήτων και τάσεων που επιτρέπουν την αλλαγή, εξέλιξη, ανάπτυξη 

της ανθρώπινης κατάστασης.  

Και είναι γεγονός ότι ο σύγχρονος κόσμος αλλάζει δυναμικά ως συ-

νέπεια των πρωτόγνωρης κλίμακας διαδικασιών παραγωγής, μετάδοσης 

και εφαρμογής γνώσεων. Όλο το περιβάλλον μας συνιστά αντικειμενο-

ποίηση γνώσεων, δίνοντας την αίσθηση ότι κινούμαστε προς τη διαμόρ-

φωση μιας «κοινωνίας της γνώσης».  

Παρά ταύτα, ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, έχοντας υπο-

στεί ποικίλες μεταμορφώσεις, παρέμεινε ταυτόσημος με τα ειδοποιά, ου-

σιώδη χαρακτηριστικά του, πράγμα που με ζοφερό τρόπο μαρτυρεί η 

σύγχρονη, παγκόσμια, απρόβλεπτων διαστάσεων και συνεπειών οικονο-

μική κρίση.  

Η φρενήρης πορεία σε πλανητική κλίμακα της κεφαλαιοκρατικής 

αγοράς, υποστηριζόμενη από την ευρέως υλοποιούμενη νεοφιλελεύθερη 

στρατηγική του πολυεθνικού κεφαλαίου κατέληξε σε ένα τεράστιο φιά-

σκο. Όξυνε τον διεθνή ανταγωνισμό, ενίσχυσε στο έπακρο τη συγκέ-

ντρωση πλανητικών πόρων σε μια  χούφτα πολυεθνικών ομίλων, υπονό-

μευσε αποφασιστικά τη διατροφική ασφάλεια ολόκληρων λαών, υποβάθ-

μισε ή κατήργησε όλα τα κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες, συρρίκνωσε 

τους θεσμούς κοινωνικής προστασίας, οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπων 

στην εργασιακή επισφάλεια και στο κοινωνικό περιθώριο, επέφερε κατα-

στροφικές, πιθανόν μη αναστρέψιμες, μεταβολές στο περιβάλλον.  

Οι σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης της εργασίας επέτειναν στο 

έπακρο την αβεβαιότητα του κοινωνικού βίου, διαβρώνοντας τον αν-

θρώπινο ψυχισμό, φθείροντας και παραμορφώνοντας την κοινωνική συ-

νείδηση.  

Οι ανεξέλεγκτες πλέον δυνάμεις της αγοράς, με ηγεμονικές αυτές 

του χρηματιστικού κεφαλαίου, δεν επιχειρούν απλώς να μας γυρίσουν σε 

κάποιας μορφής «laissez-faire» του παρελθόντος, παρά μας οδηγούν σε 

μια πρωτόγνωρη, εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση γενικευμένης αποξέ-

νωσης, παρακμής των κοινωνικών δεσμών, της ίδιας της κοινωνικότητας 

των ανθρώπων.  

Και ενώ αρκετοί διανοούμενοι έσπευσαν να αποκηρύξουν τις μεγάλες 

αφηγήσεις, να παραιτηθούν από τη σύζευξη γνώσης και χειραφετικής πρά-

ξης, στο ιστορικό προσκήνιο παρέμεινε κυρίαρχη μία αφήγηση, ένας καθο-

λικός τρόπος νομιμοποίησης κάθε ύπαρξης, υλικής και ανθρώπινης: η δια-

δικασία μετατροπής της σε εμπόρευμα και υπηρέτησης υπό αυτή την ιδιό-

τητα της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Άλλωστε η πλέον αδυσώπητη πλευ-

ρά της παγκόσμιας κρίσης είναι αυτή που μας θυμίζει ότι και ο άνθρωπος, 

ως φορέας του εμπορεύματος «εργασιακή ικανότητα», δεν έχει καμία κοι-

νωνική σημασία από μόνος του, ακριβώς ως άνθρωπος, παρά αποκτά τέ-

τοια στο βαθμό που δύναται να έχει ανταλλακτική αξία. Γι’ αυτό και όταν 

καθίσταται περιττός για την εμπορευματική οικονομία (πράγμα που σήμε-

ρα συμβαίνει κατά κόρον) καθίσταται και κοινωνικά περιττός.  

Την ίδια στιγμή, η παρατηρούμενη σύζευξη γνώσης και εργασίας ση-

ματοδοτεί την εμφάνιση νέων χαρακτηριστικών της τελευταίας, τη διαμόρ-

φωση δυνατοτήτων ριζικής αλλαγής του περιεχομένου της, των ιδιοτήτων 

του υποκειμένου της, καθώς και των αναγκαίων κοινωνικών σχέσεων εντός 

αυτής. Η γνώση ως αποφασιστικός παράγων της εργασίας και ευρύτερα 

της κοινωνικής ζωής προϋποθέτει την ύπαρξη ανθρώπων που μορφώνονται 

πολύπλευρα, σκέπτονται πρωτότυπα, συνεργάζονται συντροφικά και δρα-

στηριοποιούνται δημιουργικά. Αυτή η όμως η αισιόδοξη οπτική της «κοι-

νωνίας της γνώσης» βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση προς τον κόσμο της 

καθολικής αγοραπωλησίας πολιτισμικών ικανοτήτων και αγαθών, της 

πραγμοποίησης εκάστης προσωπικότητας, του κοινωνικού ανταγωνισμού 

και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.  

Εξετάζοντας λοιπόν τα παραπάνω φαινόμενα και τάσεις καλούμαστε 

να δούμε πέραν των ορίων του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής, να ανι-

χνεύουμε τη μορφή κοινωνικής οργάνωσης που συνάδει ουσιωδώς προς 

τον υπό διαμόρφωση νέο χαρακτήρα της εργασίας.  

Ως εκ τούτου, η συζήτηση για την κοινωνία της γνώσης αφορά, 

πρωτίστως, στην εξέταση των αντιφάσεων της εργασίας και στη διερεύ-

νηση των προϋποθέσεων και δυνατοτήτων χειραφέτησής της. 

Ένα τέτοιο εγχείρημα εγγράφεται στις κατεξοχήν κριτικές πρακτικές 

της κοινωνικής θεωρίας και φιλοσοφίας, οι οποίες συναρτώνται προς την 

αποκάλυψη των κυρίαρχων αντιφάσεων του παρόντος, των προοπτικών και 

τρόπων επίλυσής τους, συμβάλλοντας, τοιουτοτρόπως, στη διαμόρφωση 

του κοινωνικού ιδεώδους, της ιδεατής, προτρέχουσας σύλληψης του κοινω-

νικού μέλλοντος και συνεπώς στη συγκρότηση του ύψιστου, στρατηγικού 

σκοπού της κοινωνικής, μετασχηματιστικής δραστηριότητας.  

Στο βιβλίο αυτό πρόκειται να πραγματευτούμε τη σημασία της γνώ-

σης στη διαλεκτική της κοινωνικής εξέλιξης με έμφαση στη μελέτη των 

αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες τάσεις προς την «κοινω-

νία της γνώση», καθώς και στην ανίχνευση των προοπτικών που δη-

μιουργούνται από αυτές.  

Κρίνουμε σκόπιμο να δηλώσουμε, εκ προοιμίου, ότι η κριτική θεω-

ρητική εξέταση του αναφερθέντος θέματος, καθώς και όλων των κρίσι-

μων κοινωνικών ζητημάτων, έχει εξόχως πρακτική σημασία· στο βαθμό 

που είναι διεισδυτική, που προάγει την κατανόηση της κοινωνικής πραγ-

ματικότητας, δύναται να φωτίζει και να υποστηρίζει το κοινωνικό πράτ-

τειν, πρωτίστως την πρακτική δραστηριότητα της κοινωνικής αλλαγής. 

Για να είμαστε λοιπόν πρακτικοί στις σύγχρονες καταστάσεις θα πρέπει 

να υπερβούμε τον ορίζοντα της εμπειρικά δοσμένης εικόνας των πραγμά-

των, του άμεσα βιωμένου «εδώ και τώρα» των γεγονότων, να στοχα-

στούμε δηλαδή θεωρητικά, να δούμε πέραν του κυρίαρχου κόσμου.  

 Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2011 

Περιεχόμενα

Εισαγωγή

Το βιβλίο διατίθεται από τις εκδόσεις Επίκεντρο