του Παναγιώτη Σωτήρη
Η εντυπωσιακή συναίνεση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ στο νόμο για την ανώτατη εκπαίδευση, αποτυπώνει τη βαθύτερη σύμπνοια των αστικών κομμάτων στη στρατηγική της επιχειρηματική ανώτατης εκπαίδευσης και την αυταρχική αντιμετώπιση της νεολαίας.
Στόχος είναι η βίαιη προσαρμογή της ανώτατης εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Δεν αφορά απλώς τη διοίκηση ή την οργάνωση των σπουδών, αλλά τον πυρήνα του προσανατολισμού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το DNA της όπως προκλητικά δήλωσε η Διαμαντοπούλου: πλήρης εφαρμογή της Μπολόνια, των τριών κύκλων σπουδών και του ατομικού φακέλου προσόντων, δεσμευτική παρουσία του κόσμου των επιχειρήσεων στη διοίκηση των πανεπιστημίων, αξιοποίηση της στροφής προς ιδιωτικές πηγές χρηματοδότησης για την παραγωγικοποίηση της έρευνας και των παρεχόμενων ειδικοτήτων, γενίκευση της επιχειρηματικής κουλτούρας, χρηματοδοτική ασφυξία και εμπέδωση της ανταποδοτικότητας, εξοστρακισμός της κριτικής σκέψης και της ριζοσπαστικής πολιτικής δράσης. Η φοιτητική συμμετοχή καταργείται και το ανώτατο όριο λήψης πτυχίου στέλνει το μήνυμα: μην ασχολείστε με το συνδικαλισμό, μην κινητοποιείστε, μην δραστηριοποιείστε πολιτικά, γιατί δεν θα πάρετε πτυχίο.
Η απαξίωση της ανώτατης εκπαίδευσης, η εχθρότητα προς το πανεπιστήμιο, ο ιδιότυπος αστικός αντιδιανοουμενισμός αντανακλούν τον αγοραίο κυνισμό του πολιτικού συστήματος, σε μια συγκυρία βαθιάς κρίσης και συνάμα αντικοινωνικού παροξυσμού της αστικής τάξης. Στην Ελλάδα που θεωρεί εναλλακτικές καλλιέργειες τα… φωτοβολταϊκά και σπεύδει να σχεδιάσει αυτοκινητοδρόμους την ώρα που διαλύει το σιδηρόδρομο και τις δημόσιες συγκοινωνίες, που θεωρεί τη βασική έρευνα εξωτικό είδος, που θεωρεί ότι τα γράμματα, ο πολιτισμός και η ιστορική μνήμη έχουν νόημα μόνο ως τουριστικά προϊόντα, το Πανεπιστήμιο της κριτικής σκέψης και της κοινωνικά προσανατολισμένης έρευνας θεωρείται περιττή πολυτέλεια.
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου δεν αποτελεί μόνο αυταρχικό συμπλήρωμα αυτής της μετάλλαξης. Εκφράζει την επιδίωξη να ξεμπερδεύουν με το ριζοσπαστικό δημοκρατικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης. Θέλουν να πάψει η φοιτητική νεολαία να δίνει το στίγμα των νικηφόρων κινητοποιήσεων, των κινημάτων που ανατρέπουν νόμους και αποτελούν παραδείγματα αποτελεσματικής συλλογικής δράσης.
Ο νόμος δεν αφορά μόνο την «πανεπιστημιακή κοινότητα» αλλά το σύνολο της κοινωνίας: τους γονείς που θα κληθούν να πληρώσουν δίδακτρα, τους νέους που θα παραδίδονται στη βαρβαρότητα της αγοράς εργασίας χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, τα κινήματα που θα δουν τα πανεπιστήμια από χώρους ζύμωσης, κριτικής σκέψης και συλλογικής δράσης να γίνονται πεδία δράσης των δυνάμεων καταστολής και των εταιρειών. Γι’ αυτό και είναι γελασμένη η κυβέρνηση, εάν νομίζει ότι θα απομονώσει το φοιτητικό κίνημα από την αγωνιζόμενη κοινωνία.
Το εντυπωσιακό κύμα φοιτητικών καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα στέλνει μήνυμα ελπίδας. Αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου κύκλου εκρήξεων της νεολαίας σε όλο τον κόσμο, μιας νεολαίας που αντιμετωπίζεται περισσότερο παρά ποτέ σαν αναλώσιμη, όπως έδειξαν οι κινητοποιήσεις στην Αγγλία το χειμώνα και στη Χιλή τώρα. Αποτελεί πλευρά του παλλαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο.
Σε αυτή τη συγκυρία είναι επιτακτικό οι σύλλογοι ΔΕΠ να προχωρήσουν σε απεργιακό αγώνα διαρκείας. Ο αγώνας των φοιτητών δεν πρέπει να μείνει μόνος. Σίγουρα είναι σημαντικό τα όργανα των πανεπιστημίων να δηλώσουν την ανυπακοή στην εφαρμογή του νόμου, κάνοντας σαφές ότι όσες/οι στελεχώσουν τα όργανα είναι ακαδημαϊκοί δωσίλογοι, όμως τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αγωνιστική δράση για την ανατροπή και την κατάργηση του νόμου. Ούτε θα έχουν τύχη οι προσπάθειας δικαστικής αμφισβήτησης, εάν δεν συμπίπτουν με ένα ρωμαλέο κίνημα στους δρόμους και τις σχολές. Όταν οι «ανοιχτές σχολές» γίνεται πολεμική κραυγή του αντιπάλου, η απεργία γίνεται μονόδρομος.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς, λόγω και της βαρύτητας που έχουν στα κινήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, έχουν ιστορική ευθύνη. Δεν βοηθούν τον αγώνα ούτε ο σεχταρισμός και η διάσπαση, ούτε η άρνηση να προχωρήσουμε τώρα σε απεργίες στους Συλλόγους ΔΕΠ, ούτε η οχύρωση πίσω από τους Πρυτάνεις ή τις όποιες απόπειρες θεσμικής αμφισβήτησης. Αντίθετα, η κοινή ανατρεπτική δράση όλων των αγωνιστικών δυνάμεων μέσα στα Πανεπιστήμια με άνοιγμα στα σωματεία, στα σχολεία και τις πλατείες της οργής, μπορεί να δώσει νικηφόρα ορμή στους αγώνες. Να κλείσουμε τα πανεπιστήμια στην επέλαση της αγοράς, να τα ανοίξουμε στους αγώνες και τις αγωνίες της κοινωνίας. Με εκδηλώσεις, με πολύμορφες παρεμβάσεις, με πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
38 χρόνια πριν η εικόνα του τανκ μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου στοίχειωσε για πάντα τη λαϊκή συνείδηση. Σήμερα θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία, να συντρίψουν τις αντιστάσεις, να αναιρέσουν κάθε εργατική και λαϊκή κατάκτηση. Στο δικό μας χέρι είναι να παλέψουμε, ώστε αυτή τη φορά τα τεθωρακισμένα της «δικτατορίας των αγορών» να αναγκαστούν να κάνουν αναστροφή μπροστά στις πύλες των αγωνιζόμενων Πανεπιστημίων.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πριν» στις 11/09/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου