Για να έχουμε κατά νου ορισμένες πτυχές της αντίληψης του Λένιν για το φοιτητικό κίνημα, ορίστε μερικά από τα λεγόμενά του, εξαιρετικά επίκαιρα. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου, ενώ οι λέξεις με πλάγια γράμματα είναι τονισμένες από τον Λένιν. Τα παρατιθέμενα εμπεριέχονται και στην συλλογή κειμένων του Λένιν, ''Για την Αγωγή και την Εκπαίδευση'', εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
από το άρθρο ''Τα καθήκοντα της Επαναστατικής Νεολαίας''
''Είναι αλήθεια ότι από τη συνηθισμένη άποψη του αγοραίου ''επαναστατισμού'' η ιδεολογική ενότητα του φοιτητικού κόσμου δεν απαιτεί μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, αλλά την αποκλείει. Ιδεολογικά ενότητα σημαίνει ''ανεχτική'' στάση απέναντι στις διάφορες επαναστατικές ιδέες, προυποθέτει αποχή από την κατηγορηματική παραδοχή ενός οποιουδήποτε καθορισμένου κύκλου ιδεών. Με μια λέξη, η ιδεολογική ενότητα, από την άποψη αυτών των σοφών του πολιτικαντισμού, προυποθέτει κάποια έλλειψη ιδεολογίας (βέβαια, καλυμμένη λίγο-πολύ έντεχνα με χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις για ευρύτητα αντιλήψεων, για σπουδαιότητα της ενότητας με κάθε θυσία και άμεσα κτλ κτλ.)
Στη συνέχεια ο Λένιν κάνει αναφορά στην διαίρεση του φοιτητικού κόσμου της εποχής, στις εξής ομάδες: αντιδραστικοί, αδιάφοροι, ακαδημαικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές-επαναστάτες, σοσιαλδημοκράτες. ''[...] Μήπως είναι τυχαία αυτή η διαίρεση σε ομάδες; Mήπως αυτό είναι μια προσωρινή διαίρεση των διαθέσεων;...Aλλά ούτε και θα μπορούσε να υπάρχει διαφορετική διαίρεση σε ομάδες στο φοιτητικό μας κόσμο, γιατί ο κόσμος αυτός αποτελεί το πιο ευαίσθητο τμήμα της διανόησης, και η διανόηση γι'αυτό λέγεται και διανόηση, επειδή αντανακλά και εκφράζει, κατά τον πιο συνειδητό, τον πιο αποφασιστικό και τον πιο ακριβή τρόπο την εξέλιξη των ταξικών συμφερόντων και των πολιτικών ομάδων που υπάρχουν μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο φοιτητικός κόσμος δεν θα ήταν αυτός που είναι, αν η διαίρεσή του σε πολιτικές ομάδες δεν αντιστοιχούσε στη διαίρεση σε πολιτικές ομάδες που υπάρχει και στην υπόλοιπη κοινωνία-''αντιστοιχούσε'' όχι με την έννοια της πλήρους αναλογίας των φοιτητικών και κοινωνικών ομάδων ως προς την δύναμή και τον αριθμό τους, αλλά με την έννοια της αναγκαίας και αναπόφευκτης ύπαρξης στο φοιτητικό κόσμο των ομάδων εκείνων που υπάρχουν στην κοινωνία [...] ο αρθρογράφος (σ.σ της Ρεβολιουτσιόνναγια Ροσσίγια) βάζει ακρογωνιαίο λίθο την ''ανιδιοτέλεια και την αγνότητα των επιδιώξεων'', τη δύναμη των ιδανικών'' της ''νεολαίας''. Ακριβώς σε αυτό αναζητεί την εξήγηση των ''καινοτόμων'' πολιτικών επιδιώξεών της και όχι στις αντικειμενικές, υλικές συνθήκες της κοινωνικής ζωής της Ρωσίας...Για αυτό ο αρθρογράφος δεν ντρέπεται να προβάλλει και να επαναλαμβάνει την έκκληση προς τον επαναστατικό φοιτητικό κόσμο για ''γενικό πολιτικό κίνημα''. Για αυτόν το κέντρο βάρους βρίσκεται ακριβώς στο γενικό πολιτικό, δηλ. στο πανδημοκρατικό κίνημα που πρέπει να είναι ενιαίο. Την ενότητα αυτή δεν πρέπει να την παραβιάζουν οι ''καθαρά επαναστατικοί κύκλοι'' που πρέπει να συγκροτούνται ''παράλληλα προς την παμφοιτητική οργάνωση''...ακριβώς έτσι έβλεπε τα πράγματα η αστική δημοκρατία και το 1848, όταν οι προσπάθειες ν'αποκαλυφθεί η αντίθεση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης και του προλεταριάτου προκαλούσαν τη ''γενική'' καταδίκη των ''φανατικών της διαίρεσης και της διάσπασης''...οι οπορτουνιστές και οι ρεβιζιονιστές..διψούν για ένα ενιαίο μεγάλο δημοκρατικό κόμμα που προχωρεί ειρηνικά, ακολουθώντας το δρόμο των μεταρρυθμίσεων, το δρόμο της συνεργασίας των τάξεων...Η ρήξη ανάμεσα στο σοσιαλδημοκράτη φοιτητή και στους επαναστάτες και στους πολιτικούς όλων των άλλων κατευθύνσεων δε σημαίνει διόλου ρήξη μέσα στους κόλπους των παμφοιτητικών και μορφωτικών οργανώσεων. (σ.σ είναι άραγε η αποχώρηση από τις συνελεύσεις μια τέτοια ρήξη???) Απεναντίας, μόνο ακολουθώντας και τις απόψεις ενός ολότελα συγκεκριμένου προγράμματος, μπορεί και πρέπει να δουλεύει κανείς μέσα στους πιο πλατιούς κύκλους του φοιτητικού κόσμου για το πλάταιμα του ακαδημαικού ορίζοντα και την προπαγάνδιση του επιστημονικού σοσιαλισμού, δηλ. του μαρξισμού.''
Δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβρη του 1903 στην εφημερίδα ''Στουντέντ'', αρ. φύλλου 2-3
στα Άπαντα, τόμος 7ος, σελ 338-352.
από το άρθρο ''Η πολιτική ζύμωση και η ''ταξική άποψη''
''[..]Θυμηθείτε, σε συνέχεια, τα λόγια σχετικά με την υποστήριξη από τους κομμουνιστές κάθε επαναστατικού κινήματος ενάντια στο υπάρχον καθεστώς. Τα λόγια αυτά συχνά τα καταλαβαίνουν πολύ στενά και δεν τα επεκτείνουν στην υποστήριξη της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε πως υπάρχουν εποχές που κάθε σύγκρουση με την κυβέρνηση πάνω στην βάση ορισμένων προοδευτικών κοινωνικών συμφερόντων, όσο μικρή και αν είναι καθαυτή, μπορεί κάτω από ορισμένους όρους ( και η υποστήριξή μας είναι ένας από αυτούς τους όρους) ν'ανάψει γενική πυρκαγιά. Είναι αρκετό να θυμίσουμε σε τί μεγάλο κοινωνικό κίνημα μετατράπηκε στη Ρωσία η σύγκρουση των φοιτητών με την κυβέρνηση γύρω από τις ακαδημαικές διεκδικήσεις ή στην Γαλλία η σύγκρουση όλων των προοδευτικών στοιχείων με τη στρατοκρατία εξαιτίας μιας δίκης όπου πάρθηκε απόφαση στηριγμένη σε πλαστά στοιχεία. Να γιατί άμεση υποχρέωση μας είναι να διαφωτίζουμε το προλεταριάτο, να πλαταίνουμε και-με την ενεργό συμμετοχή των εργατών- να υποστηρίζουμε κάθε φιλελεύθερη και δημοκρατική διαμαρτυρία, αδιάφορο αν ξεκινάει αό την σύγκρουση των μελών των ζέστβο με το υπουργείο των εσωτερικών, είτε των ευγενών με την υπηρεσία της αστυνομικής ορθοδοξίας (σ.σ μιλά για τις συγκρούσης με την αστυνομική καταστολή!!!), είτε των στατιστικών με τους πορμαδούρ, των αγροτών με τους ''ζεστβικούς'', των αιρετικών με τους χωροφύλακες κτλ κτλ. Όποιος περιφρονητικά στραβομουτσουνιάζει γιατί θεωρεί ασήμαντες μερικές απ'αυτές τις συγκρούσεις ή ''μάταιες'' τις προσπάθειες μετατροπής τους σε γενική πυρκαγιά, αυτός δεν καταλαβαίνει ότι η ολόπλευρη πολιτική ζύμωση είναι ακριβώς η εστία, όπου συναντιούνται τα ζωτικά συμφέροντα της πολιτικής διαπαιδαγώγησης του προλεταριάτου με τα ζωτικά συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνικής εξέλιξης και ολόκληρου του λαού με την έννοια όλων των δημοκρατικών στοιχείων του. Το άμεσο καθήκον μας είναι να παρεμβαίνουμε σε κάθε φιλελεύθερο ζήτημα, να καθορίζουμε τη δική μας, τη σοσιαλδημοκρατική στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα, να παίρνουμε μέτρα, ώστε το προλεταριάτο να παρεμβαίνει δραστήρια στη λύση αυτού του ζητήματος και να επιβάλλει τη λύση του με το δικό του τρόπο. Όποιος αποφεύγει αυτή τη παρέμβαση, ουσιαστικά (όποιες και αν είναι οι προθέσεις του) τα διπλώνει μπροστά στο φιλελευθερισμό, παραδίνει τα χέρια του στην υπόθεση της πολιτικής διαπαιδαγώγησης των εργατών και παραχωρεί την ηγεμονία της πολιτικής πάλης σε στοιχεία που, σε τελευταία ανάλυση, είναι ηγέτες της αστικής δημοκρατίας.''
Άπαντα, τόμος 6ος, σελ 268, 269,272-273.
''Η εργατική τάξη άρχισε κιόλας την πάλη για την απελευθέρωσή της. Και πρέπει να μη ξεχνά ότι η μεγάλη αυτή πάλη της επιβάλλει μεγάλες υποχρεώσεις, ότι δεν μπορεί ν'απελευθερώσει τον εαυτό της χωρίς να ν'απελευθερώσει όλο το λαό από το δεσποτισμό, ότι έχει υποχρέωση πρώτ'απ'όλα και πάνω από όλα να εκδηλώνει τη συμπάθειά της προς κάθε πολιτική διαμαρτυρία (σ.σ στο άρθρο αναφέρεται για διαμαρτυρίες των φοιτητών ενάντια στην κυβερνητική αυθαιρεσία με αφορμή την επιστράτευση 183 φοιτητών) και να την υποστηρίζει με κάθε τρόπο...Και δεν είναι άξιος να ονομάζεται σοσιαλιστής ο εργάτης που μπορεί να μένει απαθής θεατής, όταν η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το στρατό ενάντια στη σπουδάζουσα νεολαία. Ο φοιτητής έτρεξε σε βοήθεια του εργάτη-ο εργάτης έχει υποχρέωση να τρέξει σε βοήθεια του φοιτητή. Η κυβέρνηση θέλει να εξαπατήσει τον λαό, όταν λέει ότι η τάση προς την πολιτική διαμαρτυρία αποτελεί απλούστατα ασχήμια. Οι εργάτες πρέπει να διακηρύξουν δημόσια και να εξηγήσουν στις πιο πλατιές μάζες ότι αυτό είναι ψέμα, ότι η πραγματική εστία βίας, ασχημιών και αποχαλίνωσης είναι η ρωσική απολυταρχία, η αυθαιρεσία της αστυνομίας και της γραφειοκρατίας...Κάθε εκδήλωση κυβερνητικής αυθαιρεσίας και βίας αποτελεί δικαιολογημένη αφορμή για μια τέτοια διαδήλωση (σ.σ αναφέρεται στην διαδήλωση του Χαρκόβου της 1ης του Δεκέμβρη 1900 μπροστά στη σύνταξη της αντιδραστικής εφημερίδας ''Γιούζνι Κράι''). Και η ανοιχτή δήλωση της κυβέρνησης για λήψη κατασταλτικών μέτρων ενάντια στους φοιτητές ας μην μείνει χωρίς ανοιχτή απάντηση απομέρους του λαού!''
Από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ίσκρα, τον Φλεβάρη του 1901, αρ φύλλου 2.
(Άπαντα τόμος 4ος, σελ 396-401, εκδόσεις Σύχρονη Εποχή.)
''...Πρέπει να αντλήσουμε νέα πίστη στην παντοδυναμία του καθοδηγούμενου από μας εργατικού κινήματος, βλέποντας ότι ο αναβρασμός μέσα στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη μεταδίνεται και στις άλλες τάξεις και στρώματα της κοινωνίας, ότι ο αναβρασμός αυτός δεν οδήγησε μόνο στην πρωτοείδωτη άνοδο του επαναστατικού πνεύματος μέσα στο φοιτητικό κόσμο*, αλλά και στην έναρξη της αφύπνισης του χωριού, καθώς και στο δυνάμωμα της αυτοπεποίθησης και της αγωνιστικής ετοιμότητας τέτοιων κοινωνικών ομάδων που ως τα τώρα έδειχναν μικρή ευαισθησία.''
*(σ.σ Εδώ ο Λένιν υποσημειώνει για την φράση ''φοιτητικό κόσμο'' κάτι πολύ σημαντικό): ''Τη στιγμή που γράφουμε τούτες τις γραμμές καταφθάνουν από παντού ειδήσεις για νέο φούντωμα του αναβρασμού μέσα στην φοιτητική νεολαία, για συγκεντρώσεις στο Κίεβο, στην Πετρούπολη και σ'άλλες πόλεις, για το σχηματισμό επαναστατικών φοιτητικών ομάδων στην Οδησσό κτλ. Ίσως η ιστορία ν'αναθέσει στη φοιτητική νεολαία το ρόλο του πρωτομάχου και στην αποφασιστική αναμέτρηση! Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, για τη νίκη σ'αυτή την αναμέτρηση είναι αναγκαία η άνοδος των μαζών του προλεταριάτου, και μεις πρέπει να φροντίσουμε ολοένα και πιο γοργά για την ανάπτυξη της συνειδητότητας, του ενθουσιασμού και της οργανωτικότητάς τους.''
(Συνέχεια)...''Ο κοινωνικός αναβρασμός στη Ρωσία φουντώνει μέσα σ'όλο το λαό, μέσα σ'όλες τις τάξεις του, και χρέος μας, χρέος των επαναστατών σοσιαλδημοκρατών, είναι να βάλουμε τα δυνατά μας να επωφεληθούμε από τον αναβρασμό αυτό, να εξηγήσουμε στην πρωτοπόρα εργατική διανόηση, τί συμμάχους έχει τόσο μέσα στην αγροτιά όσο και μέσα στην φοιτητική νεολαία και στην διανόηση γενικά, και να τη μάθουμε να επωφελείται από τις σπίθες κοινωνικής διαμαρτυρίας που ξεπηδούν πότε εδώ και πότε εκεί...''
Από την εργασία ''Εσωτερική Ανασκόπηση'', που πρωτοδημοσιεύτηκε το Δεκέμβρη του 1901 στο περιοδικό ''Ζαριά''. τεύχος 2-3 (Άπαντα, τόμος 5ος, σελ 340-342.)
Και τώρα ίσως η πιο χαρακτηριστική παράθεσή μου για τις σκέψεις του Λένιν περί του φοιτητικού κινήματος.
από το άρθρο ''Το Φοιτητικό Κίνημα και η σημερινή πολιτική κατάσταση''
Στο πανεπιστήμιο της Πετρούπολης κηρύχτηκε απεργία των φοιτητών. Σε αυτήν προσχώρησαν πολλά άλλα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το κίνημα επεκτάθηκε ήδη στη Μόσχα και στο Χάρκοβο...βρισκόμαστε μπροστά στο γεγονός ενός αρκετά πλατιού ακαδημαικού κινήματος*(σ.σ Το μαζικό φοιτητικό ρωσικό κίνημα, που άρχισε το 1908 στην Πετρούπολη. Ο υπουργός παιδείας Σβάρτς επιχείρησε να εκκαθαρίσει όλες τις ακαδημαικές ελευθερίες που είχαν μείνει από το 1905).
Πίσω στα παλιά! Πίσω στην προεπαναστατική Ρωσία...όπως και στο παρελθόν, η κυβερνητική αντίδραση πιέζει τα πανεπιστήμια. [...] Μπαίνει το ερώτημα: μπορούμε κάτω από αυτούς τους όρους να δίνουμε σημασία στις παλιές μορφές του πρωτόγονου-ακαδημαικού αγώνα των φοιτητών; Αν οι φιλελεύθεροι κατρακύλησαν ως την ''πολιτική'' (φυσικά, μόνο ειρωνικά μπορούμε εδώ να μιλάμε για πολιτική) της δεκαετίας του 1880-1890, δεν θα είναι άραγε από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας (σ.σ με τον όρο αυτόν εκείνη την εποχή εννοούνταν το κόμμα των μπολσεβίκων) υποβίβαση των καθηκόντων της, αν αυτή θεωρεί αναγκαίο να υποστηρίξει έτσι είτε αλλιώς τον ακαδημαικό αγώνα;
Ένα τέτοιο ερώτημα, όπως φαίνεται, μπαίνει από μερικούς σοσιαλδημοκράτες φοιτητές. Τουλάχιστον στην σύνταξη της εφημερίδας μας έφτασε ένα γράμμα από μια ομάδα σοσιαλδημοκρατών φοιτητών που ανάμεσα στα άλλα λέει:
''Στις 13 Σεπτέμβρη η συγκέντρωση των φοιτητών του Πανεπιστημίου Πετρούπολης αποφάσισε να καλέσει τους φοιτητές σε πανρωσική φοιτητική απεργία, αιτιολογώντας την έκκλησή της με την επιθετική τακτική του Σβάρτς (σ.σ εννοεί την επιθετική τακτική των αρμοδίων της τσαρικής κυβέρνησης κατά της φοιτητικής, ακαδημαικής αυτονομίας, κτλ). Η πλατφόρμα της απεργίας είναι ακαδημαική, η συγκέντρωση μάλιστα χαιρετίζει τις ''πρώτες ενέργειες'' των συμβουλίων των καθηγητών της Μόσχας και της Πετρούπολης στο ζήτημα της πάλης υπέρ της αυτονομίας. Εμείς απορούμε για την ακαδημαική πλατφόρμα που διατυπώθηκε από τη συγκέντρωση της Πετρούπολης και τη θεωρούμε απαράδεκτη στις σημερινές συνθήκες και ανίκανη να συνενώσει τους φοιτητές για δραστήρια, πλατιά πάλη. Εμείς εννοούμε τη φοιτητική εκδήλωση μόνο συνδυασμένη με τη γενική πολιτική εκδήλωση και σε καμιά περίπτωση ξεχωριστά απ'αυτήν. Δεν υπάρχουν τα στοιχεία που θα ήταν σε θέση να συνενώσουν τους φοιτητές. Γι'αυτό το λόγο τασσόμαστε κατά της ακαδημαικής εκδήλωσης.''
Το λάθος που κάνουν οι συντάκτες αυτού του γράμματος έχει πολύ πιο μεγάλη πολιτική σημασία απ'ό,τι θα μπορούσε κανείς να νομίσει από πρώτη ματιά, γιατί ο συλλογισμός των συντακτών του θίγει στην ουσία ένα θέμα ασύγκριτα πιο πλατύ και σοβαρό απ'ό,τι το ζήτημα της συμμετοχής στην συγκεκριμένη απεργία.
''Εμείς εννοούμε τη φοιτητική εκδήλωση μόνο συνυφασμένη με τη γενική πολιτική εκδήλωση. Γι'αυτό το λόγο τασσόμαστε κατά της ακαδημαικής εκδήλωσης.''
Μια τέτοια άποψη είναι ριζικά λαθεμένη. Το επαναστατικό σύνθημα-πρέπει να τείνουμε στη συνδυασμένη πολιτική εκδήλωση των φοιτητών με το προλεταριάτο κτλ-μετατρέπεται εδώ από ζωντανή καθοδήγηση για όλο και πιο πλατιά, ολόπλευρη, μαχητική ζύμωση σε νεκρό δόγμα, που εφαρμόζεται με μηχανικό τρόπο σε διαφορετικά στάδια διαφορετικών μορφών του κινήματος. Τη συνδυασμένη πολιτική εκδήλωση δεν αρκεί μονάχα να την κηρύσσουμε, επαναλαβαίνοντας την ''τελευταία λέξη'' των διδαγμάτων της επανάστασης. Πρέπει να ξέρουμε να κάνουμε ζύμωση υπέρ της πολιτικής εκδήλωσης, χρησιμοποιώντας γι'αυτή τη ζύμωση όλες τις δυνατότητες, όλες τις συνθήκες και πριν απ'όλα, περισσότερο απ'όλα, τις κάθε είδους μαζικές συγκρούσεις τούτων ή εκείνων των πρωτοπόρων στοιχείων με την απολυταρχία. Το ζήτημα δεν είναι, φυσικά, να χωρίζουμε από τα πριν το κάθε φοιτητικό κίνημα σε υποχρεωτικά ''στάδια'', να φροντίζουμε να περάσει οπωσδήποτε κανονικά από το ένα στάδιο στο άλλο, και να φοβούμαστε τα ''άκαιρα'' περάσματα στην πολιτική κτλ. Μια τέτοια αντίληψη θ'αποτελούσε τον πιο βλαβερό σχολαστικισμό και θα οδηγούσε μονάχα σε οπορτουνιστική στροφή. Μα εξίσου βλαβερό θα ήταν και το αντίστροφο λάθος, όταν, χάρη του συνθήματος που το κατάλαβαν στραβά με τη στατική έννοια, δεν θέλουν να πάρουν υπόψη την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην πράξη και τις συνθήκες του δοσμένου μαζικού κινήματος: μια τέτοια εφαρμογή του ζητήματος εκφυλίζεται αναπόφευκτα σε επαναστατική λογοκοπία.
Είναι δυνατό να υπάρξουν συνθήκες που το ακαδημαικό κίνημα να υποβιβάζει το πολιτικό ή να το κομματιάζει ή ν'αποσπάει την προσοχή απ'αυτό, και τότε οι σοσιαδημοκρατικές ομάδες των φοιτητών θα ήταν, φυσικά, υποχρεωμένες να συγκεντρώσουν τη ζύμωσή τους ενάντια σ'αυτό το κίνημα. Ωστόσο, όλοι βλέπουν πως οι αντικειμενικές πολιτικές συνθήκες της σημερινής στιγμής είναι διαφορετικές: το ακαδημαικό κίνημα εκφράζει την αρχή του κινήματος της νέας ''βάρδιας'' της σπουδάζουσας νεολαίας, που έχει συνηθίσει πια λίγο-πολύ στη στενούτσικη αυτονομία, και συνάμα το κίνημα αυτό αρχίζει σε συνθήκες που δεν υπάρχουν άλλες μορφές μαζικής πάλης στη σημερινή στιγμή, σε συνθήκες κάλμας, όταν οι πλατιές μάζες εξακολουθούν ακόμη να χωνεύουν σιωπηρά, συγκεντρωμένα, αργά την πείρα τριών χρόνων επαναστασης. (σ.σ καταπληκτικά επίκαιρο???Έχει και συνέχεια...)
Σ'αυτές τις συνθήκες η σοσιαλδημοκρατία θα έκανε μεγάλο λάθος αν τασσόταν ''κατά της ακαδημαικής εκδήλωσης''. Όχι, οι ομάδες των φοιτητών που ανήκουν στο κόμμα μας πρέπει να κατευθύνουν όλες τους τις προσπάθειες στην υποστήριξη τη χρησιμοποίηση και το πλάτεμα αυτού του κινήματος. Όπως και κάθε υποστήριξη των πρωτόγονων μορφών του κινήματος από τη σοσιαλδημοκρατία, έτσι και αυτή η υποστηρίξη πρέπει να συνίσταται πάνω από όλα και κατά κύριο λόγο στην ιδεολογική και οργανωτική επίδραση πάνω στα πιο πλατιά στρώματα που έχουν αφυπνιστεί από τη σύγκρουση και που μ'αυτή τη μορφή της σύγκρουσης ζουν στις πιο πολλές περιπτώσεις την πρώτη πολιτική σύγκρουση. Γιατί η σπουδάζουσα νεολαία που μπήκε στα πανεπιστήμια τα τελευταία δύο χρόνια ζούσε σχεδόν ολότελα μια ζωή αποσπασμένη από την πολιτική και διαπαιδαγωγούνταν στο πνεύμα του στενού ακαδημαικού αυτονομισμού...Γι'αυτήν την νεολαία μια πλατιά απεργία (αν αυτή η νεολαία μπορέσει να κάνει μια πλατιά απεργία! εμείς πρέπει να κάνουμε το παν για να τη βοηθήσουμε σ'αυτό, μα, φυσικά, δεν μπορούμε εμείς, οι σοσιαλιστές, να εγγυόμαστε για την επιτυχία του ενός ή του άλλου αστικού κινήματος) αποτελεί την αρχή πολιτικής σύγκρουσης, άσχετα αν το καταλαβαίνουν αυτό οι αγωνιζόμενοι είτε όχι (σ.σ άρα δεν είναι σε καμιά περίπτωση ταξικά συνειδητοποιημένοι). Το δικό μας καθήκον είναι να εξηγήσουμε στην μάζα των ''ακαδημαικά'' διαμαρτυρόμενων την αντικειμενική σημασία αυτής της σύγκρουσης, να προσπαθήσουμε να την κάνουμε συνειδητά πολιτική, να δεκαπλασιάσουμε τη διαφωτιστική δράση των σοσιαλδημοκρατικών ομάδων των φοιτητών και όλη αυτή τη δράση να την κατευθύνουμε στο ν'αφομοιωθούν τα επαναστατικά συμπεράσματα...Οι σοσιαλδημοκράτες φοιτητές δεν έχουν δικαίωμα να παραιτηθούν από αυτήν την δουλειά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες [...] Και όσο αδύναμη και εμβρυώδης και αν είναι αυτή η αρχή (σ.σ του συγκεκριμένου κινήματος της Πετρούπολης), το κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει να τη χρησιμοποιήσει και θα τη χρησιμοποιήσει [...]
''Προλετάρι'', αρ. φύλλου 36, (16) 3 Οκτώβρη 1908, στα Άπαντα, τόμος 17ος, σελ 218-224.
από το άρθρο ''Το ζήτημα της κομματικότητας ανάμεσα στους δημοκρατικούς φοιτητές''
Ο Λένιν παραθέτει τα γραφόμενα του φοιτητή Μ.
''Πρέπει ιδιαίτερα να τονίσουμε ότι δεν παρατηρείται διχόνοια ανάμεσα στις χωριστές αριστερές οργανώσεις. Τέτοια διχόνοια ήταν ιδιαίτερα σοβαρή εδώ και τρία χρόνια, τον καιρό της απραξίας και της κάλμας. Συνέβαινε ώστε οι εκλογές για τις επιτροπές των εστιών κτλ. να γίνονται με κομματικούς καταλόγους. Τώρα οι διχόνοιες αυτές σχεδόν εξαφανίστηκαν, ενμέρει, γιατί έγινε ολοφάνερη η ανάγκη να συνενωθούν οι δυνάμεις για μια κοινή δράση, ενμέρει, λόγω του ότι οι παλιές κομματικές θέσεις είχαν κλονιστεί, ενώ οι καινούργιες ακόμη δεν έχουν εμπεδωθεί.''
Έπειτα ο ηγέτης των μπολσεβίκων σχολιάζει, μεταξύ άλλων, ως εξής:
''Να συνενώνονται οι δυνάμεις για μια κοινή δράση'' είναι τελείως απαραίτητο. Μαζί μ'αυτές, λόγουχάρη, και οι δυνάμεις των μαρξιστών και των ναροντνικών. Αυτό όμως δεν εξαλείφει τον κομματικό καθορισμό, αλλά τον απαιτεί. Συνένωση της δράσης είναι δυνατή μόνο τότε, όταν υπάρχει πραγματική ενότητα αντιλήψεων ότι η δράση αυτή είναι απαραίτητη...Προσπαθείστε, λόγουχάρη, ''να συνενώσετε τις δυνάμεις'' των οπαδών των πολιτικών απεργών με τις ''δυνάμεις'' των αντιπάλων τους. Είναι ολοφάνερο ότι θα προκύψει ζημιά στη ''δράση''. Όχι, επιδιώξετε να πετύχετε πρώτα ένα σαφή, καθορισμένο, ακριβή, καλομελετημένο διαχωρισμό στις θέσεις, στις πλατφόρμες και στα προγράμματα και ύστερα συνενώνετε τις δυνάμεις εκείνες, που μπορούν να πηγαίνουν μαζί λόγω των πεποιθήσεών τους, λόγω της κοινωνικής τους φύσης, συνενώνετε τις δυνάμεις σ'εκείνη μόνο τη δράση, στην οποία μπορεί να περιμένει κανείς ομοφωνία. Τότε και μόνο τότε θα προκύψει όφελος από την πρωτοβουλία.
Γράφτηκε ανάμεσα στις 24 και 29 του Νοέμβρη ( 7 και 12 του Δεκέμβρη) 1912.
Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1954 στο περιοδικό ''Κόμμουνίστ'', τεύχ. 6, βλέπε Άπαντα τόμος 22ος, σελ 218-220.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου