του Χρήστου Κυργιάκη
Είναι πάγια και γνωστή η τακτική της εξουσίας και όσων την στηρίζουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, να συκοφαντεί και να κατηγορεί μια κοινωνική ομάδα όταν πρόκειται να επιτεθεί σε αυτή για να εξυπηρετήσει τις πολιτικές επιλογές της.
Στην επιχείρηση συκοφάντησης συμμετέχουν υπουργοί, υφυπουργοί, ανώτερα διοικητικά και κυβερνητικά στελέχη, δημοσιογράφοι και κάθε είδους «ειδικοί».
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την πολιτική που εφαρμόζεται στο χώρο της παιδείας, με αιχμή τις συγχωνεύσεις-καρατομήσεις σχολικών μονάδων.
Η πολιτική της κυβέρνησης υποστηρίζεται από τους «συνήθεις υπόπτους» επαγγελματίες δημοσιογράφους αλλά και από ανθρώπους, ευτυχώς ελάχιστους, δημοσιογράφους και πολιτικούς, που υποτίθεται ότι βρίσκονται απέναντι από την εξουσία όταν αυτή επιτίθεται με όλα τα μέσα προς τους πολίτες.
Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται είναι ποικίλα και περιλαμβάνουν από περισπούδαστες παιδαγωγικές αναλύσεις μέχρι συνηθισμένες ύβρεις που έχει βαρεθεί η κοινωνία να τις ακούει.
Βοηθάνε, λέει, οι συγχωνεύσεις στην κοινωνικοποίηση των μαθητών. Αν εννοούν κοινωνικοποίηση την αύξηση της παραβατικότητας τότε βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Υπάρχει και το παράδειγμα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων (φυλακών).
Απαιτείται, λέει, κάποιος ελάχιστος αριθμός μαθητών σε κάθε τμήμα , 16 με 18 υποστηρίζουν οι «ειδικοί», για να εφαρμοστούν σύγχρονες μέθοδοι διδασκαλίας. Αν είναι με 16 μαθητές ανά τμήμα να μπορούν να εφαρμόσουν τις σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους που ευαγγελίζονται, γιατί ετοιμάζουν τμήματα με 25 και 30 μαθητές; Δεν θα είναι καλύτερο το παιδαγωγικό αποτέλεσμα με 16 αντί των 30 μαθητών; Ασφαλώς και θα είναι, όμως τα 16άρια τμήματα κοστίζουν περισσότερο από τα 30άρια. Άρα, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η μείωση των δαπανών και τίποτα περισσότερο. Γιατί ντρέπονται να το παραδεχτούν; Γιατί αποκρύπτουν το γεγονός ότι στην περίπτωση, για παράδειγμα, της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας προκρίνεται η ύπαρξη δύο εκπαιδευτικών στην τάξη;
Αντιδρούν, λέει, οι εκπαιδευτικοί γιατί έχουν μάθει, οι περισσότεροι, στο αραλίκι, στην τεμπελιά και τώρα με περισσότερους μαθητές θα ζοριστούν περισσότερο. Αναφέρονται σε εκπαιδευτικούς που εργάζονται περισσότερο και πληρώνονται λιγότερο σε σχέση με τους ευρωπαίους συναδέλφους τους. Μάλλον έχουν καιρό να περπατήσουν ανάμεσα στα θρανία σχολικής αίθουσας.
Έχουν τόσο δίκιο όσο και ο Πάγκαλος όταν ισχυρίζεται ότι για τη δημιουργία του χρέους ευθυνόμαστε όλοι. Αν είναι έτσι, τα 600 δις ευρώ που βρίσκονται, σύμφωνα με δημοσιεύματα, σε ελβετικές τράπεζες πού βρέθηκαν; Και τα άλλα 200 δις που βρίσκονται σε ελληνικές τράπεζες από πού προήλθαν; Και τα άλλα 200 δις που βρίσκονται σε τράπεζες άλλων ξένων χωρών, των εκπαιδευτικών είναι και αυτά;
Συγχωνεύσεις γίνονταν και όλα τα προηγούμενα χρόνια με συγκεκριμένο νομικό καθεστώς, το οποίο για τις συγκεκριμένες συγχωνεύσεις, λέγεται πως δεν τηρήθηκε.
Όμως, εδώ δεν μιλάμε για συγχωνεύσεις ρουτίνας αλλά για συγχωνεύσεις που προκαλούν τσουνάμι στο χώρο της πρωτοβάθμιας, κυρίως, και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Δηλαδή, οι συγχωνεύσεις στα προηγούμενα χρόνια γίνονταν με αντιπαιδαγωγικά κριτήρια και ήρθε επιτέλους η ώρα να διορθώσουμε την κατάσταση και να τις κάνουμε να γίνονται με κριτήρια άκρως παιδαγωγικά;
Θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε πόσα σχολεία από αυτά που συγχωνεύονται λειτουργούσαν με 2 και 3 μαθητές μιας και αυτό το παράδειγμα χρησιμοποιείται από το υπουργείο και τα φερέφωνα του για να δικαιολογήσει τις επιλογές του.
Όπως επίσης, ενδιαφέρον έχει και η άποψη που υποστηρίζει πως η λειτουργία του σχολείου σε κάποιο χωριό, δεν μπορεί να σταματήσει την αστυφιλία. Ασφαλώς και η λειτουργία ενός σχολείου δεν μπορεί να εξασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να μείνει κάποιος στο χωριό του όμως, το κλείσιμο ενός σχολείου είναι ικανό, από μόνο του να αναγκάσει μια οικογένεια να φύγει από το χωριό. Όποιος δεν θέλει να καταλάβει τη διαφορά, μάλλον φοράει κομματικές παρωπίδες.
Και φτάσαμε στο σημείο , γονείς , μαθητές, εκπαιδευτικοί και τοπικές κοινωνίες, να αντιδρούν στην πολιτική των συγχωνεύσεων και να αντιστέκονται στην άποψη «ειδικών», κυβερνητικών, δημοσιογράφων και μερίδας συνδικαλιστών που θέλει τις συγχωνεύσεις να γίνονται για το καλό όλων των παραπάνω.
Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ας κάνουν μια βόλτα στα 800 ολοήμερα πιλοτικά δημοτικά σχολεία που λειτουργούν. Σε πόσα σχολεία και από πότε άρχισε η δεύτερη ξένη γλώσσα; Σε πόσα σχολεία και από πότε λειτούργησαν τα τμήματα πληροφορικής και με πόσους υπολογιστές σε κάθε τμήμα; Σε πόσα σχολεία και από πότε άρχισε η θεατρική αγωγή;
«Νέο σχολείο», « πρώτα ο μαθητής», «όλα είναι θέμα παιδείας» λίγο παλιότερα, και πάει λέγοντας. Με 2,75 % του προϋπολογισμού, δωρεάν παιδεία και μάλιστα με απαιτήσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Αντί να φτιάξουν την «καλύβα» που στεγάζει την παιδεία, υπόσχονται ότι θα βάλουν χρυσό πόμολο σε ανύπαρκτη τουαλέτα.
Δυστυχώς για κείνους, τους πήραμε χαμπάρι.
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
xrkyrgiakis@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου