 |
| The gas mask thinker |
Α) Οι βασικές αντιφάσεις της αναρχικής κοσμοαντίληψης.
Η θεωρητική ανεπάρκεια του αναρχισμούΤο φάσμα των αναρχικών ιδεών και αντιλήψεων είναι τεράστιο, και σε τέτοιο βαθμό αφηρημένο ώστε πραγματικά είναι αδύνατο να βρεις δύο τουλάχιστον αναρχικούς που να αντιμετωπίζουν ένα ζήτημα, τουλάχιστον στη βάση κοινών αρχών και αντιλήψεων ή τέλος πάντων κοινής μεθόδου. Υπάρχουν ωστόσο τρεις βασικοί πυλώνες φιλοσοφικών – κοινωνικών αντιλήψεων οι οποίοι οριοθετούν ένα γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο οι αντιλήψεις του κάθε αναρχικού ή της κάθε επιμέρους ομάδας κινούνται χαοτικά επιλέγοντας κατά το δοκούν τη συρραφή που θα αποτελέσει τη δική τους αντίληψη και ιδεολογία. Έτσι όντως ο καθένας μπορεί να διατείνεται ότι μπορείς να κάνεις κριτική στον επιμέρους αναρχικό αλλά όχι στον αναρχισμό εν γένει.
Πυλώνας Α: Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός: Πρόκειται για τη φιλοσοφική αντίληψη που θεωρεί ότι δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα αλλά το σύνολο των παραστάσεων, των ενεργειών των άλλων ανθρώπων, η κοινωνία, η φύση, οι ίδιοι οι άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα αλλά αποτελούν φαντάσματα που γεννά ο δικός μου εγκέφαλος, που τα κινεί σαν μαριονέτες, τα φέρνει όπως αυτός θέλει σε μεταξύ τους σχέσεις, αποτελούν με μία λέξη ιδέες. Ο μόνος που υπάρχει είμαι Εγώ, το Άτομο, ο ξεχωριστός Άνθρωπος η επιμέρους Ατομικότητα, η δικιά μου Αυτοσυνείδηση. Αν τώρα κάποια από τις ιδέες αυτές με καταπιέζει δεν είμαι υποχρεωμένος να την ανεχτώ. Μπορώ απλά να την αγνοήσω, να την ξεχάσω, ή αν είναι τόσο δυνατή που να αντιστέκεται στη λήθη μπορώ να συνδυάσω διάφορες ιδέες μου ώστε να την καταστρέψω. Οι ιδέες μου αποτελούν την ιδιοκτησία μου. Έτσι λοιπόν ιδιοκτησία μου αποτελεί όλος ο κόσμος. Ο Μοναδικός (Άνθρωπος) και η Ιδιοκτησία του.
Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε ότι η συγκεκριμένη θεώρηση αποτελεί μη ορθολογική, μη επιστημονική αντίληψη του κόσμου και της κοινωνίας. Δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη αντικειμενικής πραγματικότητας, καν την ύπαρξη της κοινωνίας, τη δυνατότητα ύπαρξης κοινωνικής συνείδησης, δηλαδή της δυνατότητας των ανθρώπων να γνωρίζουν κάτι από κοινού είτε μέσω των αισθημάτων, των πράξεων, ή των εννοιών. Δεν αναγνωρίζει τη δυνατότητα ύπαρξης της αισθητικής-θρησκείας, της ηθικής-πολιτικής, ούτε της φιλοσοφίας-επιστήμης. Συνεπώς εφόσον δεν αναγνωρίζει ούτε την κοινωνία ούτε την επιστήμη ως κάτι αντικειμενικά υπαρκτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ερμηνεύσει επιστημονικά την κοινωνία και τα κοινωνικά φαινόμενα. Μάλιστα η έννοια «συνειδητός» αναρχικός φτάνει εδώ στα όριά της δείχνοντας ότι ο οπαδός αυτής της αντίληψης δεν μπορεί να είναι συνειδητός εφόσον δεν δέχεται την ύπαρξη της συν-είδησης δηλαδή της γνώσης κάτι τινός μαζί και μέσω άλλων ανθρώπων.
Πυλώνας Β: Ο μεταφυσικός-χυδαίος υλισμός: Αποτελεί κεκτημένο της κλασικής αστικής σκέψης και αποτελεί την αναγκαία φιλοσοφική αντίληψη που κυριαρχούσε κατά την περίοδο της επανάστασης των φυσικών επιστημών και ιδιαίτερα της μηχανικής κατά τη βιομηχανική επανάσταση. Από τη σκοπιά των πιο ανεπτυγμένων για την εποχή επιστημών γίνονταν προσπάθεια ερμηνείας των λιγότερο ανεπτυγμένων. Εγγενές χαρακτηριστικό του είναι η αυτούσια μεταφορά νόμων κατώτερων βαθμίδων κίνησης, όπως της μηχανικής σε ανώτερες όπως η βιολογία και η κοινωνική θεωρία, από όπου πηγάζουν και οι περιορισμοί του. Ο αναρχισμός το ενσωματώνει πάραυτα. Δεν θα αναλύσουμε εδώ τις επιπτώσεις αυτής της αντίληψης στις άλλες επιστήμες αλλά θα περιοριστούμε στο πεδίο της κοινωνικής επιστημονικής θεωρίας. Η αντίληψη αυτή δέχεται την αντικειμενική ύπαρξη του κόσμου έξω από τη συνείδηση. Δέχεται μάλιστα ότι η ύλη είναι το πρωτεύον σε σχέση με τη συνείδηση, δηλαδή δέχεται το ότι η συνείδηση αντανακλά ουσιαστικά με διάφορες μορφές την αντικειμενική πραγματικότητα. Ωστόσο προσπαθεί με νόμους της μηχανικής να εξηγήσει τα κοινωνικά φαινόμενα. Έτσι αναγκαστικά σκοντάφτει πάνω στο ζήτημα της φύσης του ανθρώπου. Και εδώ αρχίζει ένα απίστευτο παιχνίδι συνδυασμών. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ½ καλός και ½ κακός ή 1/3 αντιδραστικός και 2/3 επαναστάτης, ή 1/5 φοβισμένος και 4/5 συνεχώς έτοιμος για εξέγερση. Το ίδιο και το σύνολο της κοινωνίας. Η φύση της κοινωνίας είναι τέτοια που μια σπίθα χρειάζεται για να ανάψει τα πάθη και την εξέγερση.
Από την άλλη η μηχανική της περιόδου εκείνης μελετούσε συστήματα αμετάβλητα για αιώνες όπως η κίνηση των πλανητών. Έτσι θεωρήθηκε και ότι η κοινωνία είναι ένα αιώνια αμετάβλητο σύστημα που δεν διέρχεται βαθμίδες ανάπτυξης και εξέλιξης αλλά αναπαράγεται συνεχώς στατικά μην επιτρέποντας στον άνθρωπο κανένα τρόπο επενέργειας πάνω της, ή διεύθυνσης της ανάπτυξής της. Έτσι η κοινωνία είναι συνεχώς η ίδια πάντα περιμένει μια σπίθα, πάντα είναι έτοιμη να εκραγεί και πάντα θα οδεύσει αν πάρει φωτιά προς το αναρχικό ιδεώδες. Ακόμα και πριν τη διατύπωση των αναρχικών ιδεών η κοινωνία με κάθε εξέγερση τραβούσε ασυζητητί προς το αναρχικό ιδεώδες, αυτό το άνευ προϋποθέσεων αναρχικό ιδεώδες.
Η κοινωνία παραμένει στατική και το υποκείμενο που τη μελετά δεν έχει κανένα μέσο επενέργειας πάνω της. Στην καλύτερη περίπτωση τη μελετά κάνοντας αφαίρεση από τη δραστηριότητα των ανθρώπων θεωρώντας την υποκειμενική και μη ουσιώδη ή ως μονότονα επαναλαμβανόμενη. Όμως ακριβώς η ίδια αυτή η δραστηριότητα των ανθρώπων είναι αυτή που συντηρεί, χτίζει καταστρέφει, εξελίσσει την κοινωνία. Κάνοντας αφαίρεση από αυτή τη δραστηριότητα μένεις απλά ένας εξωτερικός παρατηρητής χωρίς να μπορείς να κατανοήσεις τις ουσιώδεις πτυχές της. Δεν μπορείς από αυτή την οπτική να καταλήξεις σε μια επιστημονική αντίληψη της κοινωνίας και αρνείσαι συστηματικά την επαναστατική πρακτική ως ιδιότυπο τρόπο επενέργειας.
Πυλώνας Γ: Ο μαρξισμός η επιστημονική κοινωνική θεωρία ως ανοικτό και αναπτυσσόμενο σύστημα: Πραγματικά είναι ζήτημα το τι θα ήταν ο αναρχισμός χωρίς την ύπαρξη της επιστημονικής κοινωνικής θεωρίας του μαρξισμού. Ο αναρχισμός δεν είναι μαρξισμός αλλά φροντίζει να ενσωματώνει κατά το δοκούν πτυχές της επιστημονικής κοινωνικής θεωρίας απορρίπτοντας όποιες δεν του αρέσουν. Δυστυχώς για τους αναρχικούς η επιστήμη χρησιμοποιεί ως εργαλεία τις έννοιες και εφόσον τις χρησιμοποιεί συστηματικά ως εργαλεία, με βάση τα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά, το αποτέλεσμά της δεν μπορεί να είναι παρά ένα σύστημα εννοιών, έξω από το οποίο κάθε έννοια χάνει το νόημά της. Δυστυχώς στο στόμα των αναρχικών οι έννοιες «αστική τάξη», «προλεταριάτο», «μικροαστός», «λούμπεν- προλεταριάτο», «οργάνωση», «υπεραξία», «εκμετάλλευση», «χειραφέτηση», «αλλοτρίωση», «κράτος», «γραφειοκρατία», «εξουσία» οφείλουν πρώτα να οριστούν και μετά να χρησιμοποιηθούν. Γιατί είναι πραγματικά πολύ χυδαίο να χρησιμοποιείς τις έννοιες με τη σημασία που έχουν σε ένα ολοκληρωμένο επιστημονικό σύστημα, ή τέλος πάντων στην πορεία της εξέλιξης της σκέψης ενός επιστήμονα αλλά να απορρίπτεις συλλήβδην το σύστημα και την εξέλιξη της σκέψης συνολικά όπως και τα συμπεράσματά της.
Ας δοκιμάσουν οι αναρχικοί αλλά και πολλοί άλλοι να αναμετρηθούν με τη σκέψη, τα κεκτημένα, τη μεγαλοφυΐα, τα επιτεύγματα αλλά και τις αντιφάσεις και τους περιορισμούς της σκέψης του Μαρξ. Ας δοκιμάσουν να τον ξεπεράσουν στο πεδίο της επιστημονικής κοινωνικής θεωρίας, ας δοκιμάσουν να τον άρουν διαλεκτικά υπό το πρίσμα της εμπειρίας του 20ου αιώνα. Ας σταματήσουν την ακατάσχετη φλυαρία περί χρεοκοπίας του μαρξισμού και ας μας δείξουν ένα επιστημονικό σύστημα του αναρχικού κοινωνικού ιδεώδους.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως οι αναρχικοί καταφέρνουν να συνδυάζουν τόσο ετερόκλητες και αντιφατικές μεταξύ τους φιλοσοφικές και κοινωνικές αντιλήψεις. Στο βαθμό που οι αναρχικοί δέχονται τη δυνατότητα της επιστημονικής μελέτης της κοινωνίας και διάγνωσης των νομοτελειών και των τάσεων εξέλιξής της χρησιμοποιούν κεκτημένα της επιστημονικής κοινωνικής θεωρίας του μαρξισμού, και δεν είναι αναρχικοί. Στο βαθμό που δεν δέχονται αυτή τη δυνατότητα για οποιοδήποτε λόγο, είναι ανίκανοι να μιλήσουν επιστημονικά για την κοινωνία και τότε αν δεν σιωπούν είναι επικίνδυνοι. Ιδιαίτερα στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος, του κινήματος των μελλοντικών επιστημόνων- εργαζομένων οι αντιλήψεις του αναρχικού ιδεώδους αποτελούν καταστροφική αντίφαση του κινήματος με τον εαυτό του. Το αναρχικό ιδεώδες αδυνατεί να φωτίσει το δρόμο, να αποκαλύψει λανθάνουσες προοπτικές, να αποκαλύψει τις ανεπάρκειες του φοιτητικού κινήματος, να το εμπνεύσει να του δώσει στόχο και προοπτική.
Β)Οι καταστρεπτικές επιδράσεις των αναρχικών αντιλήψεων
στο σύγχρονο φοιτητικό κίνημα
Αρχικά θα εξετάσουμε τις προϋποθέσεις ύπαρξης και διάδοσης του αναρχικού ιδεώδους στους κόλπους των φοιτητών. Είναι γνωστή η μαρξιστική θέση ότι ο αναρχισμός ιδιαίτερα με τη μορφή του υποκειμενικού ιδεαλισμού αποτελεί τη συνείδηση του επιμέρους μικρού κατόχου εμπορευμάτων που βρίσκεται σε συνεχή ανταγωνισμό με τους ομοίους του, υπό τη συνεχή πίεση του μεγάλου κεφαλαίου και παράλληλα εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη των λίγων εργαζομένων του. Περιστοιχίζεται παντού από «ιδέες» που τον καταπιέζουν και ονειρεύεται απλά μια κοινωνία χωρίς τους συγκεκριμένους βραχνάδες αλλά με την ύπαρξη του ανταγωνισμού την κοινωνία των «λελογισμένων εγωιστών», την κοινωνία του «πολέμου όλων εναντίων όλων». Πρόκειται για τη μικροαστική τάξη.στο σύγχρονο φοιτητικό κίνημα
Η πλειοψηφία των φοιτητών ιδιαίτερα στα ΑΕΙ της χώρας και ιδιαίτερα στις σχολές με ταξική σύνθεση και μορφωτικό κεφάλαιο που επιτρέπει παρατεταμένη δυνατότητα αντοχών κατά τη διάρκεια της πάλης του φοιτητικού κινήματος προέρχεται από την τάξη αυτή. Η «αγωνιστική» ιδεολογία της τάξης αυτής είναι η αναρχική ιδεολογία. Το συγκεκριμένο ουτοπικό κοινωνικό ιδεώδες κερδίζει έδαφος ιδιαίτερα κατά την υποχώρηση του κινήματος. Αυτό είναι νομοτελές καθώς οι σχολές με περισσότερο προλεταριακή ταξική σύνθεση από την πλευρά της καταγωγής εξαντλούν τις αντοχές τους γρηγορότερα λόγω βιοποριστικών λόγων. Από την άλλη το ξέσπασμα του αυθόρμητου κινήματος δεν είναι δυνατόν χωρίς ένα σαφές πρόταγμα που να επιτυγχάνει μια λίγο πολύ ευρεία συμμαχία ή τουλάχιστον ουδετερότητα. Το αναρχικό ιδεώδες δεν είναι ικανό να προσφέρει ένα τέτοιο πρόταγμα από μόνο του. Έτσι ουσιαστικά προς το τέλος, προς την πιο κρίσιμη στιγμή, τη στιγμή του ζητήματος της τακτικής υποχώρησης του κινήματος, οι δυνάμεις αυτές φτάνουν στο απόγειο της σχετικής τους δύναμης. Με δεδομένη και την κούραση των δυνάμεων προλεταριακής καταγωγής που μένουν στον αγώνα, την κρισιμότητα της κατάστασης (καταστολή, επιμέρους ήττες κτλ), το ορατό πλέον ενδεχόμενο τακτικής ήττας, αρχίζουν να αμφισβητούνται χαοτικά τα πολιτικά χαρακτηριστικά του κινήματος και οι στόχοι του, αμφισβητείται η ανάγκη μαζικότητάς του, διαλύονται τα συντονιστικά του όργανα, και αντί για οργανωμένη και τακτική υποχώρηση έχουμε τυφλές εφορμήσεις προς την καταστροφή που συμπαρασύρουν και εκλεκτές προλεταριακές δυνάμεις. Ιδιαίτερα ευνοϊκό όρο, αν όχι προϋπόθεση για τη συγκεκριμένη αχαλίνωτη και καταστροφική δράση των αναρχικών στα συντονιστικά όργανα αποτελεί το φαινόμενο της αμεσοδημοκρατίας στα συντονιστικά του φοιτητικού κινήματος. Αποτελεί αστική αυταπάτη, η αντίληψη ότι μια ομάδα ανθρώπων εκλέγει τους αντιπροσώπους της μόνο εφόσον συγκροτηθεί σαν ομάδα ανθρώπων και διαπιστώσει ότι αυτή λειτουργικά δεν μπορεί να αποφασίζει για τα πάντα. Η συγκεκριμένη αντίληψη μεταθέτει στο διηνεκές το ζήτημα εκλογής αντιπροσώπων καθώς κανείς δεν έχει καθορίσει το ποσοτικό όριο του πλήθους αλλά και το ποιοτικό όριο της λειτουργικότητας.
Η ίδια η συγκέντρωση των ανθρώπων για συγκεκριμένο σκοπό επιτυγχάνεται μέσα από την ήδη υπαρκτή διαφοροποίησή τους λόγω των κοινωνικών σχέσεων αλλά και της προσωπικότητάς τους. Ήδη η συγκέντρωση προς συγκεκριμένο σκοπό χρειάζεται τους αρχηγούς της οι οποίοι αντικειμενικά είναι συγκεκριμένα άτομα που έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο για τη συγκρότηση σε σώμα. Η μη εκλογή αντιπροσώπων δεν τους εμποδίζει καθόλου να δράσουν. Δρουν σαν να ήταν εκλεγμένοι και επιβάλλουν μέσα από τις κοινωνικές τους σχέσεις τις απόψεις τους. Αλλά αντί να αναλαμβάνουν όλη την ευθύνη των πράξεών τους προσωπικά τη μεταθέτουν στο σύνολο του σώματος και το σώμα δεν μπορεί να διδαχθεί από τα λάθη των ηγετών του. Δεν μπορεί να τους ξεπεράσει, να τους απομονώσει, να αναδείξει τους συνεπείς και νικηφόρους ηγέτες του, να αναγνωρίσει και να αναδείξει τους αρχηγούς του. Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την αντιπροσώπευση ως μέσο διδασκαλίας για το ίδιο, αλλά και ως μέσο διαπαιδαγώγησης για κάθε φιλόδοξο αρχηγό. Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την αντιπροσώπευση για να απομονώσει τα επικίνδυνα αλλά ισχυρά άτομα εντός του. Δεν μπορεί να στείλει στο διάολο τους επικίνδυνους και αφηρημένους φαφλατάδες που το καθοδηγούν ή τους αρχηγούς που έχουν χρεοκοπήσει. Αυτό το πεδίο της ανευθυνότητας είναι η αμεσοδημοκρατία στα συντονιστικά. Η αμεσοδημοκρατία είναι η κουκούλα μέσα στα συντονιστικά. Ακόμα και οι αρνητικοί πιθανώς σημερινοί συσχετισμοί δεν πρέπει να αποτρέπουν τα συντονιστικά από ένα τέτοιο βήμα. Αν κάποιος έχει ορθή επιστημονικά πολιτική άποψη αργά ή γρήγορα θα επικρατήσει σε ένα συντονιστικό αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων. Μόνο οι χρεοκοπημένοι μικροαστοί οι άθλιοι φαφλατάδες αναρχικοί θα είχαν να φοβηθούν από ένα τέτοιο μέτρο μαζί με αυτούς που δεν είναι σίγουροι για την πολιτική ορθότητα των θέσεών τους. Τα συντονιστικά πρέπει να γίνουν εργαζόμενο σώμα και να μην παραμείνουν χώρος άθλιας μικροαστικής αφηρημένης φλυαρίας.
Τώρα περισσότερο από ποτέ μπροστά στο ενδεχόμενο της υποχώρησης όλες οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να λένε ότι στηρίζουν το πρόγραμμά τους πάνω σε επιστημονικές αρχές για την κοινωνία πρέπει να στραφούν στην θεωρητική και πολιτική πάλη εναντίον του καταστροφικού ανορθολογισμού του αναρχικού ιδεώδους. Μοναδική απάντηση στον ανορθολογισμό αποτελεί η μελέτη και παραπέρα προώθηση και ανάπτυξη της επιστημονικής κοινωνικής επαναστατικής θεωρίας από τους ίδιους τους φοιτητές.
1/5/2007
Vankas
Σχόλιο: Μετά τη συζήτηση στο Indymedia για το ΠΛΤΧΝ Κρήτης Εδω και την πολιτικά παιδαριώδη ανάρτηση της Συντακτικής Επιτροπής του Indymedia Εδώ δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην πρόκληση. Σημείωση ο Vankas αναλαμβάνει αποκλειστικά την ευθύνη για το ανωτέρω κείμενο και τα σχόλια.
της πλάκας το κείμενο παιδιά. το αναρχικό ιδεώδες πραγματώνεται άμεσα αυτή την ιστορική περίοδο που μιλάμε, στις φυλακές, στις πορείες και στις συνελεύσεις. το φοιτητικό κίνημα ήταν και θα είναι(όπως φαίνεται) για το πέος. οι αναρχικές συνελεύσεις δεν είναι ουτοπία! πραγματοποιούνται γύρω σας κ βάσει αυτών κοινητοποιείται τόσος κόσμος, χωρίς αφεντικά κ πατρωνες. διαλύστε τους αριστερούλικους σχηματισμούς. Σ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Σ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλ. και:Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς. Για τον αναρχισμό (κατεβάστε το σε ψηφιακή μορφή):
http://www.4shared.com/file/231649473/5d7be137/Marx-Engels_gia_anarchismo.html
http://www.mediafire.com/?gdwzeyozgm3
Η επιρροή του α/α χώρου το τελευταίο διάστημα σε τμήματα της νεολαίας και η προσέγγιση αριστερών οργανώσεων, καθιστούν επίκαιρη την κριτική του αναρχισμού από τους κλασικούς του μαρξισμού, τόσο σε θεωρητικά, όσο και σε πολιτικά-πρακτικά ζητήματα.
δεν συμφωνώ με το κείμενο. Εχει καποιες αλήθειες αλλά και πάλι το θεωρώ λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια σοβαρή κριτική είναι του μπουκτσιν κοινωνικος αναρχισμος ή lifestyle.
μεγάλε δεν ξέρω πόσα χρόνια έχεις να κατέβεις σε συντονιστικό και κατάληψη αλλά ο κόσμος της αντιεξουσίας είναι που διαμορφώνει ριζοσπαστικά στο πολιτικό και στο οργανωτικό τις καταλήψεις. Το χρεωκοπημένο φοιτητικό κίνημα είναι ακριβώς αυτό που συντηρεί μια αριστερά που με περασμένα μεγαλεία τα διηγήται και κλαίει. και έτσι φαίνεται πως ένα μάτσο αγανακτισμένοι φοιτητές κατόρθωσαν να ανοίξουν τις σχολές.
ΑπάντησηΔιαγραφήποια είναι η παιδαριώδη ανάρτηση της ΣΟ του ιντιμίντια; το λίνκ δε δουλεύει...
Κάποιες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο
ΑπάντησηΔιαγραφή1.) Όσον αφορά τον πυλώνα Α, η άποψη αυτή είναι καταρχάς κυρίαρχη σήμερα στον αναρχικό χώρο, και εκφράζει πρώτα και κύρια τον χώρο της λεγόμενης αυτονομίας, αλλά εκφράζεται σε όλους τους άλλους χώρους στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Πρόκειται για αντίληψη που εκφράστηκε καλύτερα από τον Στίρνερ στο «Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του», όπου θεωρεί ότι σε αντίθεση με τις πράξεις του σώματος (που ελέγχει ο αστός) η σκέψη είναι μου ελεύθερη και κανένας δεν μπορεί να την «φυλακίσει». Στην σημερινή εκδοχή του, ισχύει μεν αυτό, αλλά τα ΜΜΕ σου επιβάλουνε σκέψεις στο μυαλό (κοινώς αν κλείσουμε την τηλεόραση μας, πλέον σκεπτόμαστε ελεύθερα, χωρίς τους εξωγενής παράγοντες). Κύρια αντίφαση αυτού του τρόπου σκέψης είναι ότι αγνοεί το γεγονός πως η συνείδηση διαμορφώνεται κατεξοχήν από κοινωνικούς παράγοντες, και πρώτα και κύρια από τον χαρακτήρα της εργασίας, από την «βάση» της κοινωνίας. Η σκέψη λοιπόν δεν είναι ελεύθερη, αλλά σε σημαντικό βαθμό «δούλα» των υπαρχόντων συνθηκών στις οποίες βρίσκεται. Για αυτό το λόγο, οι κυρίαρχες αντιλήψεις (δηλαδή οι αντιλήψεις της πλειοψηφίας του κόσμου) είναι πάντα οι αντιλήψεις της κυρίαρχης τάξης (εκτός μονάχα από την περίοδο της επανάστασης).
2.) Σε σχέση με αυτά, αποτελεί αυταπάτη να νομίζεις πως σε μια κοινωνία κυριαρχίας των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων θα μπορούσε να προκύπτει (κυρίαρχα) άλλη μορφή συνείδησης από αυτήν που κοιτάει το προσωπικό κέρδος, που βλέπει τον άλλο ως μέσο και όχι ως σκοπό. Εδώ λοιπόν μπορούμε να δούμε σε τι αντιφάσεις καταλήγει η αναρχική σκέψη στην πρακτική της δραστηριότητα. Α.) Με βάση όσα αναφέραμε παραπάνω όταν ένα κίνημα προκύπτει αυθόρμητα αναγκαστικά θα εκφραστεί με τον χαρακτήρα των αντιλήψεων που είχε μέχρι τότε, άρα θα αναπαράγει αναγκαστικά τις κυρίαρχες αντιλήψεις. Πάρα πολλές φορές το έχουμε δει αυτό, κάθε φορά που αναπτύσσεται ένα κίνημα. Στην αρχή χρειάζεται να αντιπαρατεθούμε με λανθάνουσες αντιλήψεις στη συνείδηση του κόσμου που αποτελεί αυτό το κίνημα. Σε όσα κινήματα έχω συμμετέχει πάντα γίνεται αυτό. Β.) Στο βαθμό που η καθημερινή συνείδηση, αν και είναι φορέας μερικών αποσπασματικών επιστημονικών αντιλήψεων, κατά κύριο λόγο κινείται εμπειρικά, δηλαδή κάνει κρίσεις με βάση την δικιά του καθημερινότητα, την απομονωμένη στο μερικό καθημερινότητα (εγκλωβισμένη στους τέσσερις τείχους της καθημερινότητας του) και ως εκ τούτου μια συνείδηση που δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα με ένα συνολικό τρόπο. Αποτέλεσμα αυτού είναι μια σειρά από λανθάνουσες αντιλήψεις και πρακτικές. Ας δούμε μερικά ιστορικά παραδείγματα. Το 1811 οι εργάτες έβλεπαν να εισάγονται μηχανές στην παραγωγή και ως εκ τούτου να χάνουν την δουλειά τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι για την ανεργία έφταιγε ο καπιταλισμός, αλλά θεώρησαν ότι φταίνε οι μηχανές. Έτσι είχαμε το κίνημα του «λουδισμού», ανθρώπων που θεωρώντας ότι ο κύριος εχθρός είναι οι μηχανές τις κατέστρεφαν νομίζοντας πως έτσι θα ξαναβρούνε τις δουλειές τους. Όταν άρχισε να μπαίνει η γυναίκα στην παραγωγή, τότε οι άνδρες εργάτες βλέποντας τες ανταγωνιστικά έλεγαν «οι γυναίκες θα μας πάρουν τις δουλειές», «η γυναίκα όπως είναι δεν μπορεί να κάνει την δουλειά μας» κλπ. Τρίτο παράδειγμα οι αγανακτισμένοι στην Ελλάδα που βγήκαν αυθόρμητα στον δρόμο και θεώρησαν ότι για την κρίση φταίνε οι ξεπουλημένοι πολιτικοί, αγνοώντας πλήρως την ταξική πάλη, ότι οι πολιτικοί είναι εκφραστές μιας τάξης κλπ. Να λοιπόν σε τι αντιφάσεις καταλήγει η αυθόρμητη και μόνο πάλη.
3.) Συμπερασματικά εδώ χρειάζεται ιδεολογική πάλη. Για να γίνει όμως ιδεολογική πάλη απαιτούνται άνθρωποι που θα παρέμβουν «από τα έξω» στην καθημερινή συνείδηση, χρειάζεται συστηματική επιστημονική επεξεργασία της πραγματικότητας, για την αναγνώριση όχι μονάχα των αντιφάσεων αλλά και των δυνατοτήτων που προκύπτουν από αυτές. Σε αντίθετη περίπτωση θα έχουμε τα φαινόμενα που έχουμε τα τελευταία χρόνια, δηλαδή την τυφλή δράση που είχε τα αρνητικά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
(synexia:)
ΑπάντησηΔιαγραφή4.) Η αναρχία αρνείται συστηματικά να βγάλει συμπεράσματα από την πρακτική δραστηριότητα. Παρότι η ίδια η πράξη έρχεται συστηματικά σε αντίφαση με την ιδεολογία τους, συμπεράσματα δεν βγαίνουν ποτέ. Αντίθετα όταν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τα ιδεώδη τους, τους βλέπουμε να βρίζουν την πραγματικότητα.
5.) Με βάση τα παραπάνω μας λένε «να ρωτήσουμε τον κόσμο να μας πει τι κοινωνία θέλει». Τον Μάη Ιούνη στην σχολή μου τον ρωτήσαμε τι παιδεία θέλει, και το αποτέλεσμα ήταν να βγούνε μονάχα κάποια αιτήματα που αφορούν την υλικοτεχνική υποδομή. Κάτι τόσο πολύπλοκο όπως το σύστημα παιδείας δεν θα μπορούσε να προκύψει αυθόρμητα.
6.) Για κάποιες σημαντικές πτυχές της «πολιτικής οικονομίας» των αναρχικών (και που καταλήγει) έχω αναφερθεί εδώ: http://bookcapacitor.blogspot.com/2011/05/blog-post_872.html
7.) Σε αντίθεση με το παρελθόν, κατά τη γνώμη μου κύρια λόγο της κατάστασης στην αριστερά, βλέπουμε νέους ανθρώπους που έχουν εργατική συνείδηση να πηγαίνουν στην αναρχία. Δεν νομίζω πως συνέβαινε παλιά αυτό. Αυτοί αποτελούν σαφώς μειοψηφία στον χώρο της αναρχίας, αλλά υπαρκτή μειοψηφία. Αυτόν τον κόσμο (που ξέρω ότι διαβάζει το μπλογκ αυτό) θα τον παρακαλούσα να έρθει σε αντιπαράθεση με το κείμενο του Vankas, αλλά και το δικό μου. Είναι άνθρωποι που σαφώς τους θεωρώ «δικούς μας» και είναι ότι καλύτερο να μάθουμε να συζητάμε με αυτούς.
8.) Vankas διαφωνώ ότι η επίδραση της αναρχίας έχει υποχωρεί με την ανάπτυξη του κινήματος. Νομίζω πως η επίδραση της αναρχίας υποχωρεί όσο το κίνημα γίνεται πιο συνειδητό και πιο πολιτικό.
Πολύ ωραίο άρθρο, και ιδίως στο σημείο περί συντονιστικών επιτροπών και του γενικού συντονιστικού, έχοντας φάει στην μάπα την ''αμεσοδημοκρατία'' συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης στα ΕΑΑΚ, , που καταλήγει σε πάντα ίδιους μη εκλεγμένους αντιπροσώπους, δεν μπορώ παρά μα μην συμφωνήσω απολύτως. Υποτίθεται η συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη βασίζεται στους ''Μάρξ, Ένγκελς και Λένιν''. Έλεος πια. Ασυντόνιστος και ασπόνδυλος φοιτητοκεντρικός αγώνας σε περιόδους ιστορικές σαν και αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ακατάσχετη μπουρδολογία είναι το άρθρο!σπουδάζουμε και φιλοσοφία...
ΑπάντησηΔιαγραφήOti kai an spoudazeis epixeirimata den vlepw. Extos an h "filosofia" pou spoudazeis leei pws kalitero einai na vrizeis apo to na epixirimatologis.
ΑπάντησηΔιαγραφήpragmatika to xeirotero arthro ever.
ΑπάντησηΔιαγραφή1)thewritika oi anarxikoi simera(se sxesi me ta foititika) dinoun para polles apantiseis se antithesi me tin aristera pou thwrei ton foititi PAIDI TIS ERGATKIS TAKSIS!!!!!!!!kai oxi ergati.(auti einai i terastia adunamia tis aristeras simera)
2)oso gia to kinima kateva sto dromo na deis giati mallon se xei peiraksei polu i astiki propaganda
Oi anarxikoi panta (simperilamvanomenou kai simera) den exoun aitimata. Einai xaraktiristiko oti h pliopsifia twn anarxikwn den exoun mexri simera (2 xronia DNT) apopsi gia tin krisi, alla apodixthikan lalistatoi enantia sto PAME. Xaraktiristiko to pou einai to endiaferon. Apantiseis xwris aitimata den mporeis na exeis
ΑπάντησηΔιαγραφή-EXOUN AITMATA (kapoia epikaira)
ΑπάντησηΔιαγραφή1)na anatrapei o neos nomos plaisio
2)na min plirwsoume to kostos anaparagwgis mas k.a
3)kai polla alla kai diaforetika
-EPISIS GIA TI GELOIOTITA TOU ARTHROU,THWREO TON STIRNER ANARXIKO (AN EIANI DUNATON)TON PIO KAPITALISTI.........
-OSO GIA TO PAME FAINETAI OTI DEN EXEIS KAMIA SXESI PLIROFORISIS ME ANARXIKOUS
1.) Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν ο Στιρνερ ήταν αναρχικός (που κατά τη γνώμη μου ήταν) ή όχι, από τι στιγμή που οι αντιλήψεις του (σε λιγότερο ακραία μορφή) επαναλαμβάνονται στο αναρχικό κίνημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή2.) Εγώ βλέπω το 99% των κειμένων (εξαίρεση νομίζω πως αποτελεί κυρίως η ΕΣΕ και αυτό όχι πάντα) ποτέ να μην καταλήγει σε αιτήματα.
3.) Για το ΠΑΜΕ είδαμε συλλογικότητες που κάθισαν και αποφασίσανε να δώσουν λεφτά για να βγάλουν αντι-ΠΑΜΕ αφίσες, και έχουν γεμίσει το indymedia με κείμενα για το συγκεκριμένο γεγονός. Αντίστοιχα κείμενα για την κρίση δεν είδαμε.
Ιδιαιτέρως ισοπεδωτική και ανιστόρητη αντίληψη για το αναρχικό κίνημα, που μπλέκει τον κλασικό αναρχισμό με τους σύγχρονους μεταμοντέρνους αναρχικούς, ειδικά στην Ελλάδα, που οφείλονται για τη σημερινή του κατάσταση, και τον αφελή εξεγερσιακό αναρχισμό με τον αναρχισμό ως κοινωνικό πρόταγμα. Για τους αγγλομαθείς υπάρχει ένα ενδιαφέρον άρθρο από τους σημαντικότερους σήμερα θεωρητικούς της δημοκρατίας/αυτονομίας, για τις καταβολές του ελευθεριακού κινήματος, που λίγη σχέση έχει με τον (άτοπο σήμερα) δυισμό υλισμού/ιδεαλισμού. Οι οντολογίες αυτές όταν χωρίζονται έτσι δημιουργούν τεράστια στεγανά στην αντίληψη της πραγματικότητας -- υποκειμενικής και 'δι-υποκειμενικής'.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.democracynature.org/vol6/takis_proudhon.htm