Τσουνάμι καταργήσεων - συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων

πηγή: Εφημερίδα Κόντρα
της Γιούλας Γκεσούλη

 Σαρωτικό τσουνάμι στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων επέβαλε το υπουργείο Παιδείας, κάνοντας πράξη τη δέσμευση που απορρέει από το Μνημόνιο 3 για «αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος» και «αποτελεσματικότερη χρήση πόρων». 1.056 σχολεία σβήνονται οριστικά από το σχολικό χάρτη και 1.933 συγχωνεύονται. Ο σχολικός χάρτης, ειδικά σε κάποιες περιφέρειες της χώρας, θυμίζει τους χάρτες των αφανισμένων περιοχών της Ιαπωνίας, μετά το φοβερό σεισμό και το καταστροφικό τσουνάμι. Η Αθήνα χάνει το 19,1% των σχολείων της, η Αρκαδία το 18,9%, η Κοζάνη το 22,2%, η Αιτωλοακαρνανία το 17,6%, η Βοιωτία το 17,2%, η Μεσσηνία το 16,1%, τα Ιωάννινα το 14,9%, η Λάρισα το 13,9%, κ.λπ. Στις Σέρρες, την Καρδίτσα, την Πρέβεζα, τα Τρίκαλα η σφαγή λαμβάνει δραματικές διαστάσεις (χάνουν αντίστοιχα το 42,5%, το 44,4%, το 37%, το 29,3% των σχολείων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης).
Αναλυτικά:

♦ Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, 1.523 σχολικές μονάδες, αφού συνενωθούν, γίνονται 672. Συνεπώς βάζουν λουκέτο 851.

♦Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι 410, μετά τη συγχώνευση, γίνονται 205. Αρα κλείνουν 205 σχολεία.

Παράλληλα, περίπου 4.000 εκπαιδευτικοί μένουν στον αέρα και καθίστανται όμηροι των περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης, που έχουν δικαίωμα να τους μετακινούν όχι μόνο μέσα στον ίδιο νομό, αλλά και σε γειτονικούς νομούς. Δεκάδες χιλιάδες οργανικές θέσεις χάνονται, ενώ μέχρι το 2013 υπολογίζεται ότι οι εκπαιδευτικοί θα μειωθούν κατά 35.000, δεδομένου και του αυξημένου αριθμού συνταξιοδοτήσεων (11.500 μόνο πέρυσι) και των διορισμών με το σταγονόμετρο (1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις).


Με περισσό θράσος, το υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται ότι αλλάζει το σχολικό χάρτη «με στόχο την αναβάθμιση της ποιότητας της δημόσιας εκπαίδευσης». Η «αναβάθμιση», λοιπόν, αναφέρεται:

♦ Στα 25άρια τμήματα, που θα αποτελούν πια τον κανόνα, συν ένα 10% για τα γυμνάσια-λύκεια. Στην πραγματικότητα, βεβαίως, ο αριθμός αυτός θα αγγίζει σταθερά το ανώτατο όριο (περίπου 30 μαθητές), αν αναλογιστούμε ότι οι 2-3 επιπλέον μαθητές δεν θα έχουν καμιά εναλλακτική λύση, αφού το γειτονικό σχολείο θα ‘χει βάλει λουκέτο και άδειες αίθουσες για δημιουργία νέου τμήματος, αλλά και κονδύλια για διορισμό επιπλέον εκπαιδευτικών δεν θα υπάρχουν.

♦Στη σαφέστατη υποβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου, αφού ο εκπαιδευτικός δεν θα έχει την «πολυτέλεια», στα πολυπληθή τμήματα, να ασχοληθεί με τα ιδιαίτερα προβλήματα και τις ανάγκες των μαθητών του. Οι δυσκολίες γίνονται τεράστιες στις υποβαθμισμένες περιοχές, όπου ο αριθμός των αλλοδαπών μαθητών και των παιδιών των προερχόμενων από περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες είναι μεγάλος, ειδικά αν πάρουμε υπόψη μας και το γεγονός ότι έχουν ουσιαστικά καταργηθεί οι τάξεις υποδοχής, τα τμήματα ένταξης και η πρόσθετη διδακτική στήριξη για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

♦ Στην εξαφάνιση ακόμη και αυτών των ελάχιστων ευκαιριών μόρφωσης, που πρόσφεραν στα παιδιά των μικρών απομακρυσμένων κοινοτήτων τα τοπικά σχολεία. Η αστική τάξη καταφέρει ένα ακόμη άγριο πλήγμα στην αγροτιά, αφαιρώντας της έναν ακόμη λόγο ύπαρξης στον τόπο της.

♦Στη δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με το μέγεθος της συγχώνευσης.

♦Στο συνωστισμό των μαθητών σε μικρούς αύλειους χώρους, γεγονός που αυξάνει δραματικά τους κινδύνους για ατυχήματα. Η Διαμαντοπούλου θεωρεί «παιδαγωγικό» το μέτρο της σαρδελοποίησης των μαθητών και πανηγυρίζει που ο αριθμός τους ανά σχολείο θα φθάνει τους 400, με εξαίρεση έξι (6), λέει, σχολεία πανελληνίως, που θα φθάνουν μέχρι και τους 500 μαθητές!

♦Στην αύξηση της λεγόμενης νεανικής «παραβατικότητας». Ολες οι σχετικές μελέτες αποδεικνύουν ότι τα σχολεία-μεγαθήρια, όπου χάνεται η ζεστή καθημερινή προσωπική επαφή με το δάσκαλο, όπου ο μαθητής νιώθει χαμένος, πιεσμένος και απρόσωπος και οι φιλίες χάνουν το νόημά τους, έχουν αυτό το κουσού-ρι. Το εκρηκτικό αποτέλεσμα δημιουργείται αν συνδυαστούν τα παραπάνω με τη στυφή γεύση που αφήνει στη νεολαία η μηχανιστική, μίζερη και λειψή γνώση, το ψαλίδισμα κάθε απόπειρας ανάπτυξης και ξεπετάγματος της προσωπικότητας, η θλιβερή μονοτονία της καθημερινότητας, ο αυταρχισμός, κ.λπ., που σφραγίζουν το σχολείο στον καπιταλισμό.

♦ Στη δραστική περικοπή των λειτουργικών δαπανών. Ηδη τα σχολεία, ενταγμένα στη ζεστή αγκαλιά των Καλλικρατικών  Δήμων ξεπαγιάζουν και αγκομαχούν ακόμη και για τα στοιχειώδη.

♦Στον εξαναγκασμό των μικρών παιδιών, με χιόνια, βροχές και ζέστη να κάνουν μέχρι και 25 λεπτά καθημερινά για να προσεγγίσουν το σχολείο τους. Προφανώς, το μέτρο θεωρείται «παιδαγωγικώς ορθό»! Καθώς επίσης και η αύξηση του κινδύνου, που εμπεριέχει σε καθημερινή βάση μια τέτοια μετακίνηση. Το υπουργείο Παιδείας παριστάνει τον «Κινέζο» σχετικά με τον τρόπο μεταφοράς των μαθητών. Αλλωστε, τι νόημα θα είχαν οι συγχωνεύσεις αν τα χρήματα που εξοικονομούνταν δίνονταν παράλληλα για τη μεταφορά των μαθητών; Είναι προφανές ότι το κόστος θα κληθούν να καλύψουν οι γονείς, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αλλά, ακόμη και εκεί που υπάρχει μια σχετική πρόβλεψη από τους τοπικούς Δήμους, τα προβλήματα είναι συνεχή και το «μάρμαρο» καλούνται να πληρώσουν και πάλι οι οικογένειες των παιδιών.

Το υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται ότι προχωρά στη δημιουργία «εύρωστων σχολείων» με τις συγχωνεύσεις, για να δημιουργήσει τις συνθήκες (6θέσια ή 12θέσια σχολεία) ώστε να εφαρμοστεί το «ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα», με τις «καινοτόμες δράσεις», στο πλαίσιο του «νέου σχολείου». Δηλαδή, να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εξόντωσης ακόμη και των λιλιπούτειων μαθητών, ένα πρόγραμμα προσανατολισμού αποκλειστικά στη στενή εξειδίκευση, στην απόκτηση των «δεξιοτήτων για τον 21ο αιώνα», να ρίξει το σχολείο στα νύχια της αγοράς, να το εξαναγκάσει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Κι ενώ πανηγυρίζει για τα «εύρωστα σχολεία» που δημιουργεί, την ίδια στιγμή προχωρεί στον υποβιβασμό δεκάδων και εκατοντάδων σχολείων. 15 νηπιαγωγεία υποβιβάζονται από διθέσια σε μονοθέσια και 176 δημοτικά σχολεία από 4θέσια σε 3θέσια, από 10θέσια σε 9θέσια, από 6θέσια σε 4θέσια ή 5θέσια και πάει λέγοντας.

Στο στόχαστρο μπήκαν επίσης και τα νυχτερινά σχολεία. Το υπουργείο Παιδείας προχωρά και σε καταργήσεις και συγχωνεύσεις εσπερινών γυμνασίων και λυκείων, προσθέτοντας ένα επιπλέον βαρύ φορτίο στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, που πασχίζει μέσα από χίλια δυο εμπόδια να βελτιώσει τη θέση της. Συνολικά καταργούνται 5 νυχτερινά γυμνάσια-λύκεια και λυκειακές τάξεις και συγχωνεύονται 18, ώστε να γίνουν τελικά 9. Η μεγάλη εργατούπολη του Περιστερίου μένει τελικά χωρίς εσπερινό λύκειο και οι εργαζόμενοι μαθητές αναγκάζονται να πάνε στο Αιγάλεω, το εσπερινό γυμνάσιο Μοσχάτου, όπως και το αντίστοιχο εσπερινό λύκειο συγχωνεύονται με αυτά της Καλλιθέας, κ.λπ., ενώ και η Παραμυθιά χάνει το εσπερινό της γυμνάσιο, που συνενώνεται με το εσπερινό της Ηγουμενίτσας.

Το τσουνάμι των καταργήσεων-συγχωνεύσεων έβγαλε στους δρόμους γονείς και μαθητές, ενώ και στους εκπαιδευτικούς υπάρχει σχετική αναταραχή (είναι αλήθεια -δυστυχώς- πολύ μακριά και πίσω απ’ τις ανάγκες των καιρών). Γι’ αυτό η Διαμαντοπούλου άρχισε να εξαπολύει τη σχετική τρομοκρατία, κουνώντας την απειλή της «αναπλήρωσης των μαθημάτων».