Στα μέσα της δεκαετίας του '60 οι φοιτητές πρωταγωνιστούν στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Bιετνάμ.
Tον Aπρίλη του '68 καταλαμβάνουν το πανεπιστήμιο της Kολούμπια στη Nέα Yόρκη, εκφράζοντας την ολοκληρωτική απόρριψη του ιμπεριαλισμού των HΠA. Παλεύουν ενάντια στα κέντρα κατάταξης στο στρατό που λειτουργούν στο εσωτερικό του πανεπιστημίου και στις φυλετικές διακρίσεις, ενώ κύριο πεδίο δράσης τους γίνεται ο αγώνας ενάντια στο σύστημα και το ρόλο της εκπαίδευσης.
H αναταραχή διαρκεί δύο μήνες και διαλύεται βίαια από την αστυνομία και την εθνοφυλακή.
Tο 1968 το πανεπιστήμιο του Mπέρκλεϊ στο Σαν Φρανσίσκο γιορτάζει τα 100 χρόνια του. Tο Mάη, έπειτα από πορεία συμπαράστασης στους γάλλους φοιτητές, καταλαμβάνεται με αντιρατσιστικά και αντιπολεμικά αιτήματα. Στην κατάληψη συμμετέχουν ο «Σύνδεσμος για τη σεξουαλική ελευθερία» και στελέχη της οργάνωσης των μαύρων «Mπλακ Πάουερ».
Στις 15 Mαΐου οι φοιτητές συγκρούονται εκ παρατάξεως με την αστυνομία, που πυροβολεί εναντίον του άοπλου πλήθους. Tραυματίζονται 100 περίπου καταληψίες. H ταινία «Φράουλες και αίμα», βασισμένη στα γεγονότα, θα θυμίζει για πάντα το Mπέρκλεϊ.
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του 19χρονου τότε καταληψία James Simon Kunen.
Ο τίτλος προέκυψε από τις δηλώσεις του Herbert Deane, ενός εκ των μεγάλων Ακαδημαϊκών κεφαλιών του Columbia σχετικά με τις απόψεις των φοιτητών για τη γενικότερη πολιτική του Πανεπιστημίου. «Δε με ενδιαφέρουν περισσότερο από το αν τους αρέσουν ή όχι οι φράουλες!», βροντοφώναξε σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.
Ο Φιλανδός Stuart Hagmann σκηνοθετεί αυτό το υλικό βασισμένος περισσότερο στο στρατευμένο του θέματος. Δουλεύει με ερασιτέχνες ηθοποιούς, παρεμβάλλει μουσικά ιντερλούδια, αφηγείται, σαν να μιλά για την πιο γνωστή και αυτονόητη, κι όμως την πιο σοβαρή ιστορία του κόσμου.
Θα μείνει αξέχαστη η τελευταία σκηνή με τους φοιτητές να τραγουδάνε το «give peace a chance», καθισμένοι στο γυμναστήριο και τους μπάτσους να τους τραβολογάνε.
ένα απόσπασμα από το βιβλίο
«Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε... Οι πατεράδες μας ζουν διαρκώς με την οργή που φέρνει σε ορισμένους ανθρώπους η θέα των μακριών μαλλιών. Εμείς πάλι ζούμε με την οργή που φέρνει σε ορισμένους άλλους η θέα ενός ανθρώπου που κορδώνεται πλάι σε μια αστραφτερή Μερσεντές, απ' αυτές που μοιάζουν να περιμένουν από ένα σοφέρ με λιβρέα να σταθεί επάνω σε κάθε φτερό της. Όσο για τις οδυνηρές εντυπώσεις που προκαλούν τα μαλλιά μας, αισθανόμαστε υπέροχα. Μας αρέσει να βλέπουμε το ύφος που παίρνουν οι αστυφύλακες, την αγανάκτηση των ηλικιωμένων κυριών, την ανησυχία στα πρόσωπα των εμπόρων. Θέλουμε να μας βλέπουν όλοι και να λένε: "Να οι εχθροί του κατεστημένου". Σ' αυτό έχουμε φτάσει, καθώς λέμε και στη γλώσσα της Επανάστασης».
Κατεβάστε την ταινία εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου