πηγή: Ξεκίνημα
Μπορεί να αναπτυχθεί φοιτητικό κίνημα;
Αυτό το ερώτημα απασχολεί χιλιάδες φοιτητές πανελλαδικά καθώς είμαστε αντιμέτωποι με τα νέα μέτρα του υπουργείου παιδείας, που διαλύουν τη δημόσια – δωρεάν εκπαίδευση, αλλά και τη νέα ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης ενάντια σε όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του παρελθόντος.
Στη βάση των φοιτητών, της νεολαίας και της κοινωνίας πλατιά, έχει συσσωρευτεί τεράστια οργή και αγανάκτηση. Γιατί όλοι καταλαβαίνουν ότι η αντιλαϊκή λαίλαπα δεν θα έχει τελειωμό και γιατί τελικά αυτά τα μέτρα μας οδηγούν στην εξαθλίωση και τη φτώχεια με μόνο στόχο να μην πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση που το ίδιο δημιούργησε. Οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλη την Ευρώπη (εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες σε Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, και φοιτητικοί αγώνες σε Ιρλανδία, Αγγλία, Ιταλία) δείχνουν ότι υπάρχει δυνατότητα αντίστασης. Όμως η συσσωρευμένη οργή και οι αγώνες στην Ευρώπη από μόνα τους δεν αρκούν για να αναπτυχθεί και να δυναμώσει ένα νέο φοιτητικό κίνημα της έντασης του 2006-2007. Η απάντηση λοιπόν στο παραπάνω ερώτημα είναι ναι, είναι εφικτό να αναπτυχθεί ένα νέο φοιτητικό κίνημα, όμως υπάρχουν προϋποθέσεις. Και εδώ η αριστερά (και ειδικά η ΚΝΕ/ΜΑΣ, τα ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ) έχει μεγάλες ευθύνες.
Όπου έγιναν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση η ανταπόκριση των φοιτητών ήταν πολύ θετική. Για παράδειγμα το κοινό συντονιστικό φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κατάφερε να οργανώσει ένα από τα πιο μαζικά (κατ αναλογία πάντα) διήμερα κινητοποιήσεων στις 10-11 Νοέμβρη με κοινή απεργία των ΔΕΠ, κατάληψη σε αρκετές σχολές και μια πορεία με μαζική συμμετοχή.
Για παράδειγμα στις 25 Νοέμβρη οι φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας αντί να κάνουν ξεχωριστή συγκέντρωση στα Προπύλαια, θα έπρεπε να συμμετέχουν, με τα δικά τους ανεξάρτητα μπλοκ και συνθήματα, στην συγκέντρωση των εργαζομένων (κατά πλειοψηφία από το χώρο των συγκοινωνιών) που πραγματοποιούνταν λίγα μέτρα πιο κάτω στην Κλαυθμώνος. Στις 15 Δεκέμβρη, μέρα γενικής απεργίας των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν πρέπει να επαναληφθεί η ίδια εικόνα.
Η ηγεσία της ΚΝΕ/ΜΑΣ, αν θέλει να βοηθήσει το φοιτητικό κίνημα όπως υποστηρίζει, πρέπει να αλλάξει την στάση της. Πρέπει να σταματήσει να σαμποτάρει τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων και να προσπαθεί να οργανώσει τις δικές κομματικές κινητοποιήσεις όπως κάνει μέχρι σήμερα (συλλαλητήρια του ΜΑΣ στις 24/11 και 01/12). Οι κοινές προτάσεις που ως τώρα κατατίθενται από τα ΕΑΑΚ, την ΑΡΕΝ και άλλες μικρότερες δυνάμεις κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Όμως αυτές οι προτάσεις χρειάζεται να είναι προϊόν πραγματικού, δημοκρατικού και συντροφικού διαλόγου ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις και όχι αποτέλεσμα των τελεσίγραφων των ΕΑΑΚ προς τους υπόλοιπους.
Ο μόνος τρόπος για να χτιστούν και να λειτουργήσουν πραγματικά δημοκρατικά συντονιστικά είναι κάθε γενική συνέλευση να εκλέγει τους αντιπροσώπους της. Οι αντιπρόσωποι αυτοί πρέπει να είναι υπεύθυνοι να μεταφέρουν τις αποφάσεις της συνέλευσης στη συνεδρίαση του συντονιστικού και να συζητήσουν τις διαφορετικές προτάσεις που κατατίθενται. Η απόφαση για το ποιες προτάσεις θα απορρίπτονται και ποιες θα υιοθετούνται (και άρα θα κατεβαίνουν σαν πρόταση του συντονιστικού στις επόμενες γενικές συνελεύσεις) δεν μπορεί παρά να παίρνεται από αυτούς τους αντιπροσώπους μέσα από ψηφοφορία. Τέλος οι ίδιοι αντιπρόσωποι θα πρέπει να ελέγχονται και να είναι υπόλογοι σε κάθε γενική συνέλευση η οποία θα έχει τη δυνατότητα να τους αλλάζει αν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Μπορεί να αναπτυχθεί φοιτητικό κίνημα;
Αυτό το ερώτημα απασχολεί χιλιάδες φοιτητές πανελλαδικά καθώς είμαστε αντιμέτωποι με τα νέα μέτρα του υπουργείου παιδείας, που διαλύουν τη δημόσια – δωρεάν εκπαίδευση, αλλά και τη νέα ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης ενάντια σε όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του παρελθόντος.Στη βάση των φοιτητών, της νεολαίας και της κοινωνίας πλατιά, έχει συσσωρευτεί τεράστια οργή και αγανάκτηση. Γιατί όλοι καταλαβαίνουν ότι η αντιλαϊκή λαίλαπα δεν θα έχει τελειωμό και γιατί τελικά αυτά τα μέτρα μας οδηγούν στην εξαθλίωση και τη φτώχεια με μόνο στόχο να μην πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση που το ίδιο δημιούργησε. Οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλη την Ευρώπη (εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες σε Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, και φοιτητικοί αγώνες σε Ιρλανδία, Αγγλία, Ιταλία) δείχνουν ότι υπάρχει δυνατότητα αντίστασης. Όμως η συσσωρευμένη οργή και οι αγώνες στην Ευρώπη από μόνα τους δεν αρκούν για να αναπτυχθεί και να δυναμώσει ένα νέο φοιτητικό κίνημα της έντασης του 2006-2007. Η απάντηση λοιπόν στο παραπάνω ερώτημα είναι ναι, είναι εφικτό να αναπτυχθεί ένα νέο φοιτητικό κίνημα, όμως υπάρχουν προϋποθέσεις. Και εδώ η αριστερά (και ειδικά η ΚΝΕ/ΜΑΣ, τα ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ) έχει μεγάλες ευθύνες.
Πλατιά και υπομονετική εξήγηση
Καταρχήν απαιτείται η πιο πλατιά, αναλυτική και υπομονετική εξήγηση για τα μέτρα του υπουργείου παιδείας. Ποιες είναι οι αλλαγές, πως αυτές θα επηρεάσουν πρακτικά την εκπαίδευση και τη ζωή των φοιτητών, που μας οδηγούνε στο μέλλον. Αυτή η εξήγηση και η ανάλυση πρέπει να φτάσει σε κάθε φοιτητή. Απαιτείται λοιπόν μια πλατιά εκστρατεία ενημέρωσης με προκηρύξεις, συζητήσεις, ενημερώσεις και ανοιχτές εκδηλώσεις. Τα εύκολα «τσιτάτα» και η απλή συνθηματική αναφορά των μέτρων δεν είναι αρκετά.Σχέδιο αγώνα
Η ανάλυση των μέτρων είναι απαραίτητο να συνοδεύεται και από συγκεκριμένες προτάσεις που να δείχνουν με ποιον τρόπο, βήμα το βήμα, μπορεί να αναπτυχθεί και να κλιμακωθεί το φοιτητικό κίνημα. Η αριστερά χρειάζεται να επεξεργαστεί ένα συγκροτημένο σχέδιο αγώνα που να μην περιορίζεται στον ορίζοντα μια εβδομάδας (όπως έγινε άλλωστε μέχρι σήμερα) αλλά να περιλαμβάνει σταθμούς για την ανάπτυξη κινήματος σε βάθος 3-4 εβδομάδων ή και παραπάνω.Πανεκπαιδευτικός Συντονισμός
Αυτό το σχέδιο, πέρα από την πρόταση για επαναλαμβανόμενες και κλιμακούμενες καταλήψεις, πρέπει να επιδιώκει τον συντονισμό των φοιτητών με τα υπόλοιπα στρώματα της εκπαίδευσης, τους πανεπιστημιακούς, τους δασκάλους, τους καθηγητές και τους μαθητές. Δηλαδή το πανεκπαιδευτικό μέτωπο. Στην πράξη αυτό θα σήμαινε οι εκπρόσωποι των φοιτητών να καλέσουν σε κοινές συναντήσεις τους τοπικούς συλλόγους ΔΕΠ, τις τοπικές ΕΛΜΕ, τους Συλλόγους Δασκάλων και τα συμβούλια και τους εκπροσώπους των μαθητών με στόχο από κοινού να ορίσουν συγκεκριμένες ημέρες κοινών καταλήψεων, απεργιών και διαδηλώσεων σε ολόκληρη την εκπαίδευση.Όπου έγιναν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση η ανταπόκριση των φοιτητών ήταν πολύ θετική. Για παράδειγμα το κοινό συντονιστικό φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κατάφερε να οργανώσει ένα από τα πιο μαζικά (κατ αναλογία πάντα) διήμερα κινητοποιήσεων στις 10-11 Νοέμβρη με κοινή απεργία των ΔΕΠ, κατάληψη σε αρκετές σχολές και μια πορεία με μαζική συμμετοχή.
Συντονισμός με τους εργαζόμενους
Παράλληλα με την προσπάθεια συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου εντελώς απαραίτητος είναι και ο συντονισμός με τους εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Αυτό στην πράξη θα σήμαινε από τη μια την επαφή με τα στρώματα των εργαζομένων που βρίσκονται σε αγώνα (πχ οι φοιτητές ιατρικής να συντονίσουν τις κινητοποιήσεις τους με τους γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων) και από την άλλη τη συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων σε όλες τις κεντρικές και μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες ανεξάρτητα από την προδοτική στάση της πλειοψηφίας των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.Για παράδειγμα στις 25 Νοέμβρη οι φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας αντί να κάνουν ξεχωριστή συγκέντρωση στα Προπύλαια, θα έπρεπε να συμμετέχουν, με τα δικά τους ανεξάρτητα μπλοκ και συνθήματα, στην συγκέντρωση των εργαζομένων (κατά πλειοψηφία από το χώρο των συγκοινωνιών) που πραγματοποιούνταν λίγα μέτρα πιο κάτω στην Κλαυθμώνος. Στις 15 Δεκέμβρη, μέρα γενικής απεργίας των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν πρέπει να επαναληφθεί η ίδια εικόνα.
Συνεργασία και κοινές προτάσεις της αριστεράς
Όμως για να γίνουν όλα τα παραπάνω, για να ανατραπεί το σημερινό αντιφατικό κλίμα και πάνω από όλα για να καμφθεί το εμπόδιο που ονομάζεται ΠΑΣΠ και ΔΑΠ η αριστερά οφείλει να συνεργαστεί και να καταθέσει κοινές προτάσεις προς το φοιτητικό κίνημα.Η ηγεσία της ΚΝΕ/ΜΑΣ, αν θέλει να βοηθήσει το φοιτητικό κίνημα όπως υποστηρίζει, πρέπει να αλλάξει την στάση της. Πρέπει να σταματήσει να σαμποτάρει τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων και να προσπαθεί να οργανώσει τις δικές κομματικές κινητοποιήσεις όπως κάνει μέχρι σήμερα (συλλαλητήρια του ΜΑΣ στις 24/11 και 01/12). Οι κοινές προτάσεις που ως τώρα κατατίθενται από τα ΕΑΑΚ, την ΑΡΕΝ και άλλες μικρότερες δυνάμεις κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Όμως αυτές οι προτάσεις χρειάζεται να είναι προϊόν πραγματικού, δημοκρατικού και συντροφικού διαλόγου ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις και όχι αποτέλεσμα των τελεσίγραφων των ΕΑΑΚ προς τους υπόλοιπους.
Δημοκρατικά Συντονιστικά
Κεφαλαιώδες ζήτημα τέλος, είναι η δημοκρατική λειτουργία των φοιτητικών συντονιστικών. Χωρίς δημοκρατικά συντονιστικά η βάση των φοιτητών δεν μπορεί να πάρει στα χέρια της τον αγώνα, δεν μπορεί να συζητήσει και να καταλήξει στα επόμενα βήματα με τρόπο που να αντανακλά τις πραγματικές διαθέσεις και τις ανάγκες της πλειοψηφίας των φοιτητών. Δυστυχώς αυτή είναι η εμπειρία και από το συντονιστικό που έγινε στην Αθήνα μετά την πορεία στις 25 Νοέμβρη και την ευθύνη για αυτή την κατάσταση έχουν τόσο τα ΕΑΑΚ όσο και η ΑΡΕΝ.Ο μόνος τρόπος για να χτιστούν και να λειτουργήσουν πραγματικά δημοκρατικά συντονιστικά είναι κάθε γενική συνέλευση να εκλέγει τους αντιπροσώπους της. Οι αντιπρόσωποι αυτοί πρέπει να είναι υπεύθυνοι να μεταφέρουν τις αποφάσεις της συνέλευσης στη συνεδρίαση του συντονιστικού και να συζητήσουν τις διαφορετικές προτάσεις που κατατίθενται. Η απόφαση για το ποιες προτάσεις θα απορρίπτονται και ποιες θα υιοθετούνται (και άρα θα κατεβαίνουν σαν πρόταση του συντονιστικού στις επόμενες γενικές συνελεύσεις) δεν μπορεί παρά να παίρνεται από αυτούς τους αντιπροσώπους μέσα από ψηφοφορία. Τέλος οι ίδιοι αντιπρόσωποι θα πρέπει να ελέγχονται και να είναι υπόλογοι σε κάθε γενική συνέλευση η οποία θα έχει τη δυνατότητα να τους αλλάζει αν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου