Οι φοιτητικοί αγώνες από το 2000 και μέχρι σήμερα έχουν περάσει σε μια φάση ωρίμανσης και σε επίπεδο πολιτικής συγκρότησης, αλλά και σε επίπεδο οργανωτικής συγκρότησης. Οι αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων (Φ.Σ.) έχουν ξεφύγει από το στενό «συντεχνιασμό» και πέρα από τα καθαρά φοιτητικά θέματα, οι Φ.Σ. παλεύουν και για ζητήματα που αφορούν την εργασία, την δημοκρατία, τη μετανάστευση, τον πόλεμο κλπ, είναι σύμμαχοι με τα εργατικά σωματεία και παλεύουν από κοινού απέναντι στην κυβέρνηση και τους κεφαλαιοκράτες.
Η πολιτική ωρίμανση του κινήματος, έθεσε στην καθημερινή κουβέντα και το ζήτημα της οργανωτικής συγκρότησής του. Πλέον οι Ε.Φ.Ε.Ε. (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος) και Ε.Σ.Ε.Ε. (Εθνική Σπουδαστική Ένωση Ελλάδος) είναι εμπόδια στην αποτελεσματική οργάνωση του φοιτητικού αγώνα. Ακόμα και τα Διοικητικά Συμβούλια (Δ.Σ.) πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και αρκέστηκαν να αποτελούν το μέσο για τον ορισμό των Γενικών Συνελεύσεων (Γ.Σ.). Παρά την λυσσασμένη ορισμένες φορές προσπάθεια των παρατάξεων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, όπως και του Υπουργείου Παιδείας και των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ανασυγκροτηθούν οι Ε.Φ.Ε.Ε./Ε.Σ.Ε.Ε., οι φοιτητές αντιστάθηκαν και κατάκτησαν μια άλλη μορφή οργάνωσης για το Φ.Κ. (τις Συντονιστικές Επιτροπές, τα Συντονιστικά κατά πόλη και το Πανελλαδικό Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων).
Έτσι από το παλιό τρίπτυχο εκλογές-Δ.Σ.-Ε.Φ.Ε.Ε./Ε.Σ.Ε.Ε. κατακτήσαμε το Γενική Συνέλευση-Συντονιστική Επιτροπή-Συντονιστικό Πόλης-Πανελλαδικό Συντονιστικό.
Ποια ήταν η παλιά μορφή οργάνωσης και ποια τα προβλήματα;
Τα πάντα καθορίζονται από την ημέρα των εκλογών και των αποτελεσμάτων τους. Στη βάση αυτού του αποτελέσματος συγκροτούνται όλα τα όργανα. Έτσι από τα αποτελέσματα μιας μέρας καθορίζεται η πορεία ενός χρόνου! Καθόλα δημοκρατικό θα έλεγε κάποιος, αλλά έχουμε γνωρίσει το πόσο αντι-δημοκρατική είναι αυτή η μορφή οργάνωσης. Ακόμα και το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα προβλέπει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, όμως ξέρουμε ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι, δρουν μέρα με τη μέρα πιο αντι-δημοκρατικά εναντίον μας. Αρκεί να αναφέρουμε την δημοκρατικά εκλεγμένη, σήμερα, κυβέρνηση Παπανδρέου και τους δημοκρατικά εκλεγμένους συνεργάτες τους, τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ., οι οποίοι έχουν θυσιάσει κάθε δικαίωμά μας στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Είναι δημοκράτες μόνο απέναντι στις επιχειρήσεις, στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ,ΠΑΣΠ) με διάφορα γνωστά κόλπα, όμοια με των κομμάτων τους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) καταφέρνουν να παίρνουν την ψήφο και να την κάνουν όπλο εναντίον του φοιτητή, όπως ακριβώς τα κόμματά τους, στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Είναι πολλά τα φαινόμενα αυθαιρεσίας, εκ μέρους τους, εκμεταλλευόμενοι και την πλειοψηφία στα Δ.Σ. και την Ε.Φ.Ε.Ε..
Η ρίζα όλων των παραπάνω φαινομένων είναι κοινή και για το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά και για το τρίπτυχο εκλογές-Δ.Σ.-Ε.Φ.Ε.Ε./Ε.Σ.Ε.Ε.. Τα μέλη των Δ.Σ. και των Ε.Φ.Ε.Ε./Ε.Σ.Ε.Ε., ορίζονται με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα μιας ημέρας και κανείς δεν μπορεί να τους κουνήσει από κει μέχρι τις επόμενες εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι, όποια αλλαγή και να συντελεστεί στις γραμμές του Φ.Κ., δεν μπορεί να εκφραστεί στα όργανά του. Δηλαδή, το αποτέλεσμα των εκλογών, ορίζει αντιπροσώπους οι οποίοι δεν εκφράζουν τις, κάθε φορά, πραγματικές διαθέσεις των φοιτητών και σπουδαστών. Για το λόγο αυτό κάθε αγωνιστική διάθεση των φοιτητών πνίγεται από την γραφειοκρατία των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, οι οποίες ποτέ αυτά τα χρόνια δεν ευθυγραμμίστηκαν με τις διεκδικήσεις μας. Αντίθετα, πάντα στέκουν απέναντι και στηρίζουν το Υπουργείο και την κυβέρνηση. Συνεπώς τους συμφέρει να μην αλλάξει τίποτα στην οργάνωση του Φ.Κ..
Σίγουρα δεν θα αλλάξει η κατάσταση από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε θα καταργηθούν οι εκλογές και τα Δ.Σ. αύριο. Όμως το Φ.Κ. πρέπει να στείλει μια και καλή την Ε.Φ.Ε.Ε./Ε.Σ.Ε.Ε. στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όταν το Φ.Κ. κατέκτησε την Ε.Φ.Ε.Ε., σε εποχή διώξεων και φυλακίσεων φοιτητών, ήταν σίγουρα κατάκτηση και ένα βήμα προς τα μπρος. Σήμερα, πρέπει να οικοδομήσουμε νέα όργανα που θα ξεπερνούν τα προβλήματα και τις αγκυλώσεις των παλιών, που θα προωθούν την πολιτική του κινήματος και θα βοηθούν στην αποτελεσματική διεξαγωγή της πάλης μας.
Ποια μορφή οργάνωσης πρέπει να θέλουμε;
Στη μεγάλη κορύφωση του φοιτητικού αγώνα τα χρόνια 2006 και 2007, δούλεψε στην πράξη μια νέα μορφή οργάνωσης, η οποία πραγματικά υπηρέτησε το Φ.Κ. και τους σκοπούς του. Πηγή κάθε συζήτησης, απόφασης και δράσης είναι οι Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων. Είναι η μόνη διαδικασία η οποία περιλαμβάνει όλα τα μέλη του συλλόγου, χωρίς κανένα αποκλεισμό. Κάθε φοιτητής έχει δικαίωμα λόγου και δικαίωμα ψήφου. Η απόφαση της συνέλευσης καθορίζεται από τις διαθέσεις των μελών της και από κανέναν άλλο. Οι φοιτητές που ψηφίζουν την απόφαση, είναι υπεύθυνοι για την υλοποίησή της. Είναι η μόνη πραγματικά αμεσοδημοκρατική διαδικασία και η μόνη η οποία μπορεί την κάθε στιγμή να αποτελεί γνήσια έκφραση της άποψης των φοιτητών.
Τα συντονιστικά όργανα (Συντονιστική Επιτροπή, Συντονιστικό Πόλης, Πανελλαδικό Συντονιστικό) που συγκροτήθηκαν, προώθησαν την αποτελεσματικότητα του κινήματος (γι΄ αυτό και είχαν καθολική αποδοχή) , αλλά δεν εκλέγονταν από τις Γ.Σ., και η ίδια η πραγματικότητα έδειξε ότι αυτό ήταν μια λάθος τακτική. Αυτή η λάθος τακτική οδηγούσε σε αδιέξοδα καθώς πολλές φορές (ειδικά στις κρίσιμες καμπές του αγώνα) οι αποφάσεις των οργάνων, ήταν αποτέλεσμα πολύωρων διαπραγματεύσεων που τελικά δεν εξέφραζαν και την πραγματική κατάσταση στους συλλόγους, αλλά πιο πολύ τις απόψεις των συμμετεχόντων.
Πρέπει να ξεπεραστεί αυτή η προηγούμενη τακτική και να πάμε ένα βήμα παραπέρα στην υπόθεση της δημοκρατικής συγκρότησης του κινήματος. Πρέπει η Γ.Σ. να εκλέγει τους αντιπροσώπους της και να τους δεσμεύει με τις αποφάσεις της. Με τον τρόπο αυτό, ο φοιτητής-αντιπρόσωπος δεσμεύεται να μεταφέρει την απόφαση της συνέλευσης και όχι την προσωπική του θέση. Δηλαδή, η Γ.Σ. καθορίζει τους αντιπροσώπους του συλλόγου σε όλα τα συντονιστικά όργανα, για να μεταφέρουν τις αποφάσεις της. Οι αντιπρόσωποι λογοδοτούν στην Γ.Σ. και στο βαθμό που δεν εκπλήρωσαν τα καθήκοντά τους απέναντι στο Σύλλογο ή επειδή υποστήριξαν κάποια άποψη κόντρα στην απόφασή του, ανακαλούνται άμεσα από το σώμα της συνέλευσης.
Τα όργανα αυτά είναι:
η Συντονιστική Επιτροπή, η οποία στο διάστημα μέχρι την επόμενη συνέλευση έχει την χρέωση να είναι σε επαφή με άλλους συλλόγους και να οργανώνει τις διάφορες δράσεις του συλλόγου
το Συντονιστικό Πόλης, το οποίο αποτελεί το μέσο για τον συντονισμό των αγωνιζόμενων φοιτητών σε τοπικό επίπεδο και το μέσο συνεύρεσης όλων των φοιτητικών/σπουδαστικών συλλόγων μιας πόλης
το Πανελλαδικό Συντονιστικό, το οποίο αποτελεί την κεντρική έκφραση του Φ.Κ. και αποτελείται από αντιπροσώπους όλων των συλλόγων φοιτητών και σπουδαστών της επικράτειας. Αποτελεί και το ανώτερο όργανο και συνεπώς πρέπει να αποτυπώνει την εικόνα του φοιτητικού αγώνα.
Κανένα από τα παραπάνω όργανα δεν δεσμεύει τους συλλόγους με τις αποφάσεις του. Τα όργανα αυτά δεν είναι πολιτικά όργανα, δηλαδή δεν έχουν το ρόλο της σύνταξης πλαισίων για τις Γενικές Συνελεύσεις, ούτε αποτελούν και πεδίο για να λύνονται οι πολιτικές διαφορές. Μπορούν με βάση την συζήτηση και τις διαθέσεις των Συλλόγων να αποφασίζουν ένα πλάνο κινητοποιήσεων και να εισηγούνται στις Γενικές Συνελεύσεις τις αποφάσεις τους. Εκεί σταματάει η δουλειά των συντονιστικών οργάνων και ξανα-ξεκινά η δουλειά της συνέλευσης. Αυτή συζητά επί της εισήγησης του (όποιου) συντονιστικού οργάνου και αποφασίζει το πώς θα υλοποιηθούν οι κινητοποιήσεις και με ποιο πολιτικό πλαίσιο ή σκεπτικό αυτές θα γίνουν.
Τα όργανα αυτά για πρώτη φορά αποτέλεσαν και τον τρόπο για να ενωθούν οι φοιτητές (Α.Ε.Ι.) και οι σπουδαστές (Τ.Ε.Ι.) σε ένα κοινό αγώνα, με κοινή πολιτική και οργανωτική έκφραση.
Οι Γ.Σ.-πηγή κάθε απόφασης σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι., εκλέγουν και ανακαλούν τους αντιπροσώπους τους, ανά πάσα στιγμή, και το Φ.Κ. κάθε φορά συγκροτείται σε μια αγωνιστική κατεύθυνση την οποία καθορίζουν μόνο οι φοιτητές και σπουδαστές και κανένας άλλος.
Τις αρχές τις αιρετότητας και της ανακλητότητας των αντιπροσώπων των φοιτητών/σπουδαστών από τις Γ.Σ., πρέπει να τις ακολουθεί και η αναλογικότητα. Δηλαδή κάθε σύλλογος να συμμετέχει με βάση την αριθμητική του υπόσταση. Μια Γ.Σ. με 500 άτομα δεν μπορεί να έχει ίση αντιπροσώπευση με μια Γ.Σ. 100 ατόμων. Πρέπει να υπάρχει ισότητα και στην εκπροσώπηση και στη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και έτσι το μέτρο της αναλογικότητας είναι αναγκαίο. Για τα Συντονιστικά Πόλης η αναλογία 1/30 και για το Πανελλαδικό 1/50 επί του σώματος της Συνέλευσης φαίνονται κατάλληλα.
Μια λίστα φοιτητών-υποψηφίων εκπροσώπων μπορεί να αναρτάται αφού τελειώσει τη συνέλευση και με ανάταση χειρός (ή κάλπη αν είναι πια μεγάλη η συνέλευση) να εκλέγονται οι εκπρόσωποι οι οποίοι επιφορτίζονται με το καθήκον της εκπροσώπησης της συνέλευσής τους.
Οι συνεδριάσεις των συντονιστικών οργάνων είναι δημόσιες και ανοιχτές προς παρακολούθηση. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των φοιτητών/σπουδαστών, είναι αυτοί που έχουν δικαίωμα ψήφου σε περίπτωση που δεν υπάρχει ομοφωνία (η ομοφωνία είναι επιθυμητή, αλλά δεν είναι πάντα εφικτή) για ένα ζήτημα, η απόφαση λαμβάνεται με ψηφοφορία, στη βάση της βούληση της πλειοψηφίας.
Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να κάνει το βήμα προς τα μπρος στην δημοκρατική του συγκρότηση. Μένει να παλέψουμε για την υλοποίησή του!
Τάσος Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου