Πανεπιστήμιο: ψυχές μαραγκιασμένες και ζωντανά κύτταρα. Δ.Πατέλης

Του Δημήτρη Πατέλη

Επίκουρου Καθηγητή Πολυτεχνείου Κρήτης

 Πηγή:Λογική της Ιστορίας άρθραΔεν μπορούν να συγκαλύψουν την ένοχη σιωπή της πλειονότητας των πανεπιστημιακών έναντι των κραυγών αγωνίας της νεολαίας γενικόλογα υποκριτικά και στρεψόδικα κείμενα περί «ενοχών μας για έλλειψη προσοχής και προσφοράς αγάπης, στοργής, διαπαιδαγώγησης στα παιδιά μας» (Γρυσπολάκη Ι. Έχουμε ευθύνες για τη διαπαιδαγώγηση… ΤΟ ΒΗΜΑ 16.12.08), όταν προέρχονται από ανθρώπους που σπεύδουν να γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως για την αυταρχική επιβολή του συνόλου της αντιδραστικής αγοραίας μεταρρύθμισης, που δεν διστάζουν να καλέσουν τα όργανα καταστολής να πλήξουν τους φοιτητές μας στο κέντρο των Χανίων. Από ανθρώπους που λόγω των καιροσκοπικών οβιδιακών παραμορφώσεων της ιδεολογίας τους, είναι αδύναμοι να αρθρώσουν στοιχειωδώς πρωτότυπο λόγο. Έτσι, καταφεύγουν σε κοινοτοπίες και αγοραία δημαγωγικά στερεότυπα περί κακής αγωγής, περί δήθεν κατανάλωσης υπεράνω αυτής που δικαιούμεθα (κατά τα κηρύγματα λιτότητας του -θείου του νυν- Κ. Καραμανλή), περί υπόπτων υποκινητών που «θωπεύουν τα ώτα» των νέων (καθαρευουσιάνικη εκδοχή της γνωστής θέσης της κας Α. Παπαρήγα, για την οποία η τελευταία απέσπασε τα εύσημα Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ. και άλλων προοδευτικών δυνάμεων) και περί της «αυθαιρεσίας», που θέλει τους φοιτητές να συμμετέχουν στην εκλογή πρυτάνεων (την οποία «διόρθωσαν» δεόντως οι φερόμενοι ως πρυτάνεις, αποκλείοντας πρακτικά τις κάλπες των φοιτητών κατά τις πραξικοπηματικές εκλογές βίας και νοθείας από 27.8.2008)… 
  

Δυστυχώς, την ένοχη σιωπή επιλέγει και η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου των καθηγητών (μελών ΔΕΠ) του Ιδρύματος, παγερά αδιάφορη για τα μείζονα προβλήματα εντός και εκτός του πανεπιστημίου, παραβιάζοντας θεμελιώδεις καταστατικές αρχές, αλλά και στοιχειώδεις αρχές επιστημονικής και παιδαγωγικής δεοντολογίας. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. επιχείρησε μάλιστα να εκδώσει ψήφισμα-καταγγελία εναντίον των κινητοποιήσεων των φοιτητών. Κάποιοι μάλιστα προτρέπουν σε «δυναμικές» κινήσεις αντικατάληψης…

Ορισμένοι  καθηγητές τηρούν στάση αναμονής, ώστε να φθαρεί από μόνη της η απονομιμοποιημένη πραξικοπηματική πρυτανική αρχή, για να τη διαδεχθούν εν λευκώ, χωρίς το «βάρος» ενός κινήματος που θα βρουν μπροστά τους όταν θα αναλάβουν τα ηνία της διοίκησης. Κάποιοι φαίνεται ότι δεν ανέχονται το «κλειστό Πανεπιστήμιο» λόγω κινητοποιήσεων, ενώ αισθάνονται μακάρια άνεση στην ασφυκτικά κλειστή κοινωνία της ωμής εκμετάλλευσης και καταστολής, της αμεσότερης υπαγωγής έρευνας και παιδείας στο κεφάλαιο. Για ποιο «ανοικτό πανεπιστήμιο» κόπτονται κάποιοι, όταν σφυρίζουν αδιάφορα στον νεοφιλελεύθερο στραγγαλισμό του δημόσιου Πανεπιστημίου; Τι είναι το Πανεπιστήμιο; Μαγαζί για τις όποιες αγοραίες διαθέσεις επιτηδείων, με προσωπικό που διαλαλεί «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»;

Κάποιοι άλλοι, αγανακτούν επειδή με τις κινητοποιήσεις εξ αφορμής της δολοφονίας του 15ετούς μαθητή, αντιμετωπίζουν επιπρόσθετες δυσλειτουργίες στην διαχείριση των δυσδιάκριτων ορίων μεταξύ της πανεπιστημιακής ερευνητικής δραστηριότητάς τους και του επιχειρείν… Σημαντική μερίδα επιλέγει τη βιβλική στάση του «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε», σε καθεστώς ανασφάλειας και αβεβαιότητας για τη μονιμοποίηση ή την εξέλιξή τους. Άλλοι πάλι, διαισθανόμενοι τις αλλαγές στους συσχετισμούς και τις διαθέσεις, αναζητούν νέα ερείσματα και συμμαχίες για τη διασφάλιση και προώθηση των συμφερόντων τους (δεδομένης της πολιτικής ρευστότητας παραμένει άγνωστο για πόσο θα είναι στην κυβέρνηση η ηγεσία στην οποία είχαν επενδύσει σπεύδοντας να ταχθούν με τους ισχυρούς)…

Ο δάσκαλος δεν διδάσκει μόνο με τις πληροφορίες και τις γνώσεις που κοινοποιεί στους μαθητές του. Διδάσκει με την όλη στάση ζωής του, με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, ιδιαίτερα στις κρίσιμες καμπές της ιστορίας. Κατά τη ρήση ενός αληθινά σοφού στοχαστή, ο παιδαγωγός οφείλει επίσης να διαπαιδαγωγείται. Δεν περιποιούν τιμή στον πανεπιστημιακό δάσκαλο οι δύστροπες εκ του προχείρου και αφ’ υψηλού λοιδορίες που εκτοξεύονται από κάποιους κατά των μορφών και του περιεχομένου του αγώνα των φοιτητών και κάθε αγώνα, τροφοδοτώντας απλόχερα παρελκυστικές πολώσεις και τις περί καθηγητικού κατεστημένου προκαταλήψεις.

Σε ορισμένους κύκλους πανεπιστημιακών, κάθε αναφορά στους φοιτητές, στο φοιτητικό κίνημα κ.ο.κ., γίνεται μετά βδελυγμίας, σα να είναι μιάσματα απεχθή, εμπόδια για την εδραίωση-επέκταση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Έχω ακούσει μέλη της διοίκησης του Ιδρύματος να αποκαλούν «γάγγραινα» τους φοιτητές. Δημιουργείται η αίσθηση ότι εάν υπήρχε δυνατότητα απαλλαγής από τους φοιτητές και το πανεπιστημιακό άσυλο με κάποιας μορφής ψεκασμό, θα είχε χρησιμοποιηθεί από αυτούς τους «δασκάλους» προ πολλού… Το μίσος που τους διακατέχει για τους νέους μας και τις κινητοποιήσεις τους είναι τέτοιο, που δεν βρίσκουν τίποτε να πουν για το δολοφονικό αυταρχισμό των οργάνων καταστολής, σα να ευελπιστούν σε παρόμοιες «λύσεις» των προβλημάτων ανυπακοής… Κατά τα λοιπά, σπεύδουν να παραδόσουν μαθήματα δημοκρατίας και συλλογικής δράσεις άνθρωποι που είναι ανίκανοι να συγκροτηθούν σε σώμα γενικής συνέλευσης ως Σύλλογος ΔΕΠ!

Θα αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων ως γονείς, ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, ως εκπρόσωποι μιας γενιάς έναντι της επερχόμενης,  στο πλευρό των φοιτητών και της νεολαίας μας, ή θα αρκεστούμε στο ρόλο του παθητικού θεατή; Θα αφουγκραστούμε τις αγωνίες των ζωντανών κυττάρων της κοινωνίας  όσο κι αν «αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια» (για να θυμηθούμε και τον Μ. Χατζηδάκη), η θα επιλέξουμε τη στάση των νεκρών κυττάρων, «ψυχές μαραγκιασμένες από τις δημόσιες αμαρτίες», όπως έγραφε ο Γ. Σεφέρης;