Οι «κύριοι» καθηγητές μου... Κ. ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ

Κάθε φορά που ακούω τους περισσότερους πρώην καθηγητές μου στο πανεπιστήμιο Κρήτης, κάθε φορά που παρεμβαίνουν κάπου δημοσίως, κάθε φορά που τους βλέπω σε κάποια εκδήλωση μου προκαλούν το ίδιο συναίσθημα. Θυμό. Για την ακρίβεια θυμό και θλίψη. Θυμό γιατί η στάση ζωής και τα παραδείγματα που συνήθως δίνουν δεν μπορούν να σχετίζονται με την ακαδημαϊκή κοινότητα. Θλίψη γιατί έχουν καταντήσει ένα νοσοκομείο κόσμημα για το νησί, ένα άντρο διαφθοράς και απέχθειας για όλους τους πολίτες της Κρήτης. Επειδή, έκαναν το πανεπιστήμιο Κρήτης απεχθές στους περισσότερους Κρητικούς. Αν δεν ήταν τόσο αποκρουστικοί και επικίνδυνοι, θα τους λυπόμουν.
Αφενός, οι «κύριοι» αυτοί αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν στην πλειονότητα τους το πανεπιστήμιο ως ένα μέσο πλουτισμού. Ο τίτλος του καθηγητή τους προσέφερε αίγλη, μπορούσαν πλέον να έχουν ακόμη περισσότερες αξιώσεις χρηματισμού, αφού κανένας δεν χτυπά την πόρτα τους αν δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει αδρά την «επιστήμη» τους. Εκτός από αίγλη, βέβαια έχουν κάθε ευκαιρία να διαπραγματεύονται με κάθε είδους εταιρία προμήθειας ιατρικών και φαρμακευτικών προϊόντων όπως άλλωστε πολλάκις έχει αποδειχθεί. Ούτε λόγος βέβαια περί διδασκαλίας ή ουσιαστικής σχέσης με τους φοιτητές τους. Πάντα απέναντι τους ποτέ δίπλα στα προβλήματα τους. Τι κι αν οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε ένα τραγικό παρόν και στην καλύτερη περίπτωση ένα αβέβαιο μέλλον. Τι κι αν οι περισσότεροι απόφοιτοι του πανεπιστημίου μας οδηγούνται σε υποχρεωτική φυγή στο εξωτερικό. Τα προβλήματα των νέων γιατρών τους είναι αδιάφορα.
Επιπλέον, πάντοτε μου προκαλούσε εντύπωση οι εστιασμένες προσπάθειες τους να μας πείσουν πως ένας γιατρός ποτέ δεν πρέπει να απεργεί, ποτέ δεν πρέπει να διεκδικεί κάτι με τους συναδέλφους του, ποτέ δεν πρέπει να νοιάζεται και να αγωνιά για κάτι πέραν της ιατρικής του καριέρας. Ταυτόχρονα, ποτέ κανένας καθηγητής μας δεν εστίασε στο να κοπεί το φακελάκι, να βγουν έξω οι φαρμακευτικοί αντιπρόσωποι από το νοσοκομείο, στο να γίνονται οι ιατρικές πράξεις σύμφωνα με τις ενδείξεις τους και όχι σύμφωνα με το προσωπικό τους κέρδος.
Τώρα, όμως, βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες του. Όλοι μας και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας οφείλουν να παλέψουν ώστε το δημόσιο νοσοκομείο να μην αποτελεί μία ωραία ανάμνηση της προ του μνημονίου εποχής. Οι κύριοι καθηγητές μου όμως και πάλι βρίσκονται απέναντι μου. Απέναντι σε μία ολόκληρη κοινωνία που αγωνιά για το μέλλον της, που βλέπει την πρόσβαση της στην υγεία να συρρικνώνεται. Η πλειοψηφία τους έτρεξε να υποδεχτεί στην Κρήτη τον υπουργό των πρωινάδικων που έχει επιβάλλει την οριστική καταδίκη του ΕΣΥ. Έσπευσαν να φωτογραφηθούν δίπλα του, να δουν με αυταρέσκεια τον εαυτό τους στις ειδήσεις δίπλα στον Λοβέρδο. Κατόπιν καταδίκασαν τους φοιτητές και τους νοσοκομειακούς γιατρούς που βρέθηκαν απέξω από τις δεξιώσεις τους διαμαρτυρόμενοι για το τέλος της δημόσιας υγείας. Παράλληλα, ζήτησαν την τιμωρία όλων όσοι διαμαρτυρήθηκαν για τη διάλυση του συστήματος υγείας και σαν άλλοι Πάγκαλοι έφτιαξαν σενάρια συνομωσίας για την γιούχα που εισέπραξαν.
Βλέποντας τη στάση των δικών μου καθηγητών αλλά και άλλων όπως του κυρίου Μουτσόπουλου από το Καποδιστριακό πανεπιστήμιο, ανησυχώ για το χάσμα που δημιουργείται ανάμεσα σε μερίδα πανεπιστημιακών και την κοινωνία. Ο ρόλος του πανεπιστημίου κύριοι είναι δρόμος πολύ διαφορετικός από την προσωπική σας κατηφόρα.
* Ο Κωνσταντίνος Σταυρουλάκης είναι αγροτικός γιατρός