του Ν. Φίλη (δημοσιεύθηκε στην Αυγή 26/01/2011)
Με αφορμή την απεργία πείνας των περίπου 300 μεταναστών και προσφύγων στο κτήριο της Νομικής Αθήνας διατυπώθηκαν πάλι πολιτικές απόψεις υπέρ της κατάλυσης ή και της νομοθετικής κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Ο πρωθυπουργός ζήτησε να εφαρμοστεί ο νόμος, εννοώντας να επέμβουν τα ΜΑΤ, η υπουργός Παιδείας ανέκραξε “τέλος η ανοχή”, ενώ ο κ. Σαμαράς υπερακόντισε ζητώντας (τι άλλο;) να καταργηθεί το άσυλο.
Όλοι τους ανακάλυψαν πάλι υποκινητές, έχοντας μάλιστα την αμέριστη υποστήριξη του ΚΚΕ, της κ. Μπακογιάννη, αλλά, φευ, και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Το “κόμμα της τάξης”, άραγε, στο προσκήνιο; Πρόβα τζενεράλε για “εθνική συναίνεση”;
Αυτή τη φορά, όμως, η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στα στερεότυπα που έχουν κατασκευαστεί σχετικά με τους “συνήθεις καταληψίες”, οι οποίοι μετατρέπουν τον χώρο του ασύλου σε ορμητήριο μολότοφ κ.λπ. Οι περίπου 300 μετανάστες πραγματοποιούν ειρηνική συγκέντρωση, παραμένουν παθητικά ως απεργοί πείνας. Δεν παρακωλύουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου, καθώς ο χώρος όπου βρίσκονται δεν χρησιμεύει για την ακαδημαϊκή διαδικασία. Τα μαθήματα, άλλωστε, έχουν διακοπεί λόγω των εξετάσεων που αρχίζουν σε μία εβδομάδα.
Επί σειρά ετών, δεκάδες εκδηλώσεις συνδικάτων, κοινωνικών και κομματικών φορέων βρίσκουν φιλόξενο χώρο στους πανεπιστημιακούς χώρους. Είναι δημοκρατικό έθιμο, που προσιδιάζει στη βασική λειτουργία του πανεπιστημίου ως χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών (αρχή που προϋποθέτει και τη δημοκρατική σύγκρουση), έθιμο που χαρακτηρίζει τους πανεπιστημιακούς χώρους στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο καλύπτει χώρους και δεν περιορίζεται προνομιακά σε πρόσωπα.
Όποιος εισέλθει ειρηνικά και χωρίς να διαταράσσει την πανεπιστημιακή λειτουργία καλύπτεται από το πανεπιστημιακό άσυλο, πόσο μάλλον αν πρόκειται για εκδήλωση ανθρωπιστικού χαρακτήρα, όπως η απεργία πείνας. Με αυτή την έννοια, οι μετανάστες σήμερα, οι εργαζόμενοι ή οι άνεργοι αύριο, οι εκπλειστηριαζόμενοι δανειολήπτες μεθαύριο, οι καταδιωκόμενοι από τις κάμερες παρακολούθησης, οι μαθητές που συνειδητοποιούν πόσο τυχαία είναι η ζωή τους υπερασπίζονται το πανεπιστημιακό άσυλο ως δημόσιο χώρο ελευθερίας.
Οι απόκληροι με το ειρηνικό διάβημά τους μας ζητούν να ακούσουμε τη φωνή τους και τα βάσανά τους. Επί χρόνια έχουν νομιμοποιηθεί στην καθημερινότητα, έχουν γίνει αποδεκτοί από την κοινωνία, αλλά τους αγνοεί το κράτος. Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιομορφία. Το μεταναστευτικό σφραγίζει τις σύγχρονες κοινωνίες και δεν αντιμετωπίζεται με κατασταλτικά μέτρα.
Οι πανεπιστημιακές αρχές δεν μπορούν να λύσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ούτε οι απεργοί πείνας ζητούν κάτι τέτοιο από τον πρύτανη. Οι πανεπιστημιακές αρχές έχουν υποχρέωση να διαλεχθούν μαζί τους και να καταστήσουν τα προβλήματα των μεταναστών και το μεταναστευτικό, θέμα δημόσιας συζήτησης, τη στιγμή, μάλιστα, που με αυταρχικό τρόπο η κυβέρνηση αποκλείει κάτι τέτοιο.
Το πανεπιστήμιο, ως χώρος διακίνησης ιδεών και προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οφείλει να φέρει το πρόβλημα για συζήτηση με τους φορείς της πόλης. Να αναλάβουν πρωτοβουλία από κοινού ο Δήμος Αθηναίων, η ΓΣΕΕ, η Εκκλησία της Ελλάδος, οι επιστημονικοί σύλλογοι, ώστε να ξανανοίξει η ατζέντα για τα δικαιώματα των μεταναστών. Οι απεργοί πείνας δεν έχουν ψευδαίσθηση ότι θα επιβάλουν τώρα λύσεις. Προσβλέπουν στην κοινωνική αναγνώριση των προβλημάτων τους.
Η δήλωση του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Αθήνας ότι θα επιχειρηθεί να βρεθεί λύση μέσα στην εβδομάδα δίνει ελπίδες ότι οι θερμοκέφαλοι της κρατικής καταστολής και οι επαγγελματίες κεφαλοκυνηγοί των καναλιών θα απομονωθούν. Ότι το άσυλο δεν θα καταπατηθεί από τους κατ' επάγγελμα συκοφάντες του.
Όλοι τους ανακάλυψαν πάλι υποκινητές, έχοντας μάλιστα την αμέριστη υποστήριξη του ΚΚΕ, της κ. Μπακογιάννη, αλλά, φευ, και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Το “κόμμα της τάξης”, άραγε, στο προσκήνιο; Πρόβα τζενεράλε για “εθνική συναίνεση”;
Αυτή τη φορά, όμως, η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στα στερεότυπα που έχουν κατασκευαστεί σχετικά με τους “συνήθεις καταληψίες”, οι οποίοι μετατρέπουν τον χώρο του ασύλου σε ορμητήριο μολότοφ κ.λπ. Οι περίπου 300 μετανάστες πραγματοποιούν ειρηνική συγκέντρωση, παραμένουν παθητικά ως απεργοί πείνας. Δεν παρακωλύουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου, καθώς ο χώρος όπου βρίσκονται δεν χρησιμεύει για την ακαδημαϊκή διαδικασία. Τα μαθήματα, άλλωστε, έχουν διακοπεί λόγω των εξετάσεων που αρχίζουν σε μία εβδομάδα.
Επί σειρά ετών, δεκάδες εκδηλώσεις συνδικάτων, κοινωνικών και κομματικών φορέων βρίσκουν φιλόξενο χώρο στους πανεπιστημιακούς χώρους. Είναι δημοκρατικό έθιμο, που προσιδιάζει στη βασική λειτουργία του πανεπιστημίου ως χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών (αρχή που προϋποθέτει και τη δημοκρατική σύγκρουση), έθιμο που χαρακτηρίζει τους πανεπιστημιακούς χώρους στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο καλύπτει χώρους και δεν περιορίζεται προνομιακά σε πρόσωπα.
Όποιος εισέλθει ειρηνικά και χωρίς να διαταράσσει την πανεπιστημιακή λειτουργία καλύπτεται από το πανεπιστημιακό άσυλο, πόσο μάλλον αν πρόκειται για εκδήλωση ανθρωπιστικού χαρακτήρα, όπως η απεργία πείνας. Με αυτή την έννοια, οι μετανάστες σήμερα, οι εργαζόμενοι ή οι άνεργοι αύριο, οι εκπλειστηριαζόμενοι δανειολήπτες μεθαύριο, οι καταδιωκόμενοι από τις κάμερες παρακολούθησης, οι μαθητές που συνειδητοποιούν πόσο τυχαία είναι η ζωή τους υπερασπίζονται το πανεπιστημιακό άσυλο ως δημόσιο χώρο ελευθερίας.
Οι απόκληροι με το ειρηνικό διάβημά τους μας ζητούν να ακούσουμε τη φωνή τους και τα βάσανά τους. Επί χρόνια έχουν νομιμοποιηθεί στην καθημερινότητα, έχουν γίνει αποδεκτοί από την κοινωνία, αλλά τους αγνοεί το κράτος. Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιομορφία. Το μεταναστευτικό σφραγίζει τις σύγχρονες κοινωνίες και δεν αντιμετωπίζεται με κατασταλτικά μέτρα.
Οι πανεπιστημιακές αρχές δεν μπορούν να λύσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ούτε οι απεργοί πείνας ζητούν κάτι τέτοιο από τον πρύτανη. Οι πανεπιστημιακές αρχές έχουν υποχρέωση να διαλεχθούν μαζί τους και να καταστήσουν τα προβλήματα των μεταναστών και το μεταναστευτικό, θέμα δημόσιας συζήτησης, τη στιγμή, μάλιστα, που με αυταρχικό τρόπο η κυβέρνηση αποκλείει κάτι τέτοιο.
Το πανεπιστήμιο, ως χώρος διακίνησης ιδεών και προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οφείλει να φέρει το πρόβλημα για συζήτηση με τους φορείς της πόλης. Να αναλάβουν πρωτοβουλία από κοινού ο Δήμος Αθηναίων, η ΓΣΕΕ, η Εκκλησία της Ελλάδος, οι επιστημονικοί σύλλογοι, ώστε να ξανανοίξει η ατζέντα για τα δικαιώματα των μεταναστών. Οι απεργοί πείνας δεν έχουν ψευδαίσθηση ότι θα επιβάλουν τώρα λύσεις. Προσβλέπουν στην κοινωνική αναγνώριση των προβλημάτων τους.
Η δήλωση του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Αθήνας ότι θα επιχειρηθεί να βρεθεί λύση μέσα στην εβδομάδα δίνει ελπίδες ότι οι θερμοκέφαλοι της κρατικής καταστολής και οι επαγγελματίες κεφαλοκυνηγοί των καναλιών θα απομονωθούν. Ότι το άσυλο δεν θα καταπατηθεί από τους κατ' επάγγελμα συκοφάντες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου