Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Tο κομμουνιστικό ιδανικό, οι όμιλοι επαναστατικής θεωρίας και ο αποστάτης Δ.Πατέλης


Tο κομμουνιστικό ιδανικό, οι όμιλοι επαναστατικής θεωρίας
και ο αποστάτης Δ.Πατέλης

Με μεγάλη ανακούφιση, σαν πρώην μέλη του ομίλου επαναστατικής θεωρίας Θεσσαλονίκης, αλλά και με μεγάλη ντροπή, σαν κληρονόμοι του έργου του Β.Α. Βαζιούλιν διαβάσαμε το «Ανοιχτό κάλεσμα σε ημερίδα θεωρίας και πράξης του αγώνα» της «Πρωτοβουλίας συγκρότησης μετώπου για λαϊκή κυριαρχία» που προσυπογράφει ο Δ. Πατέλης, εκ μέρους της. Ανακούφιση γιατί με το κείμενο αυτό επιτέλους ολοκληρώνεται, τελειώνει, μια φρικτή καθοδική πορεία, μια διαλεκτική, νομοτελής,  εκφύλιση του ομίλου επαναστατικής θεωρίας Χανίων, για την οποία εδώ και καιρό είχαμε προειδοποιήσει, αλλά και μια προσωπική αποστασία, μια ανοικτή προδοσία του ανθρώπου που αποτέλεσε τον κύριο και πρωτοπόρο εκπρόσωπο, το θεωρητικό και πρακτικό καθοδηγητή αυτής της συλλογικότητας. Ντροπή, γιατί με το κείμενο αυτό οι Δ. Πατέλης και συντροφιά εκφράζουν για πρώτη φορά ανοικτά και ανάγλυφα, χωρίς να κρύβονται, πίσω από το δάκτυλο της ανεκτικότητας εντός των ομίλων, χωρίς να κρύβονται πίσω από συγκυριακά πολιτικά μορφώματα, την πλήρη και συνειδητή ρήξη τους, με το κομμουνιστικό ιδανικό, τις αρχές και στοχεύσεις των ομίλων επαναστατικής θεωρίας, και συνεπώς απ’ ό,τι εκπροσώπησε ο Βαζιούλιν.
Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία οι όμιλοι επαναστατικής θεωρίας δουλεύουν εδώ και χρόνια, για την κατανόηση και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, θέτοντας  την δουλειά αυτή σαν προτεραιότητα, όχι γιατί δεν  πιστεύουν στην πολιτική δράση, αλλά βλέποντας ότι η πολιτική δράση στην χώρα μας αλλά και παγκόσμια, με τις άπειρες συνιστώσες και  μέτωπα της, δεν μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, όχι λόγω ανικανότητας των μελών της αλλά, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει από πίσω, η αντίστοιχη θεωρητική βάση.  Στην λογική αυτή, καλούσαν οι όμιλοι κάθε πολιτικοποιημένο όν, με περισσότερο ή λιγότερο ενεργή παρουσία στον χώρο της πολιτικής δράσης, για συμμετοχή στην προσπάθεια, βλέποντας στους χώρους αυτούς όχι εχθρούς, αλλά ανθρώπους με επαναστατική συνείδηση και βιώματα, και άρα ικανούς να προσφέρουν στο εγχείρημα.  Από αυτή την άποψη είναι προφανές ότι οι όμιλοι ποτέ δεν φιλοδοξούσαν να υποκαταστήσουν οποιονδήποτε, από αυτούς τους χώρους, ποτέ δεν φιλοδόξησαν να παίξουν τον ρόλο του πολιτικού μετώπου ή κόμματο, μέχρι πρόσφατα…
Δεν είναι εφικτό σε ένα σύντομο κείμενο, που έρχεται να προλάβει τις εξελίξεις και να διαφυλάξει τις παραδόσεις των ομίλων της επαναστατικής θεωρίας, να αναλυθεί διεξοδικά η πορεία του Δ. Πατέλη, από τη θέση του πρωτοπόρου επαναστάτη, συντρόφου με μοναδική θεωρητική συνεισφορά, που ουσιαστικά γνώρισε  στον ελλαδικό χώρο το κεκτημένο και τα επιτεύγματα του σοβιετικού μαρξισμού και τα επιτεύγματα του ίδιου του Βαζιούλιν, σε έναν αποστάτη του μαρξισμού, σε έναν αρνητή του κομμουνιστικού ιδεώδους.
Γι’ αυτό θα περιοριστούμε μονάχα στο να καταδείξουμε από το ίδιο το κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας», και το προσωπικό κάλεσμα του Δ.Πατέλη, πόσο πλήρης, πόσο οριστική είναι η ρήξη, που μας αναγκάζει να διαχωρίσουμε με τόσο οξύ τρόπο τη θέση μας. 
~
Η επαναστατική θεωρία για τον κομμουνισμό, εφόσον από την εποχή του Μαρξ έγινε επιστήμη, βασίστηκε δηλαδή σε κοινωνικές νομοτέλειες, σε ισχυρό βαθμό ανεξάρτητες από την ανθρώπινη συνείδηση, δεν μπορεί παρά να αποτελεί επιστημονική θεωρία για την κοινωνία, και ως επιστημονική υποχρεωτική για όλους, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν είναι φορείς των κεκτημένων της, πόσο μάλλον γι’ αυτούς που την αναπτύσσουν. Έτσι οι συνέπειες ύπαρξης ή μη, σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας δεν ισχύουν μόνο για τους άλλους, ισχύουν και για μας τους ίδιους. Στο βαθμό που είναι επιστημονικά κατανοητό το τι συμβαίνει γύρω μας, είναι επίσης κατανοητό το σε ποιο βαθμό με τη συνειδητή μας δράση μπορούμε να τροποποιήσουμε την αντικειμενική πραγματικότητα. Στο βαθμό που δεν είναι επιστημονικά κατανοητό, δεν μπορούμε συνειδητά να τροποποιήσουμε την αντικειμενική πραγματικότητα. Από αυτή την οπτική, η επιστημονική επαναστατική γνώση περί της κοινωνίας και της ιστορίας της, δεν είναι άποψη, δεν είναι μόδα, δεν είναι πολλαπλή, δεν βρίσκεται κάπου στη μέση, ούτε ανέχεται την άνευ όρων πολυφωνία. Εδράζεται σε συσσωρευμένη γνώση, σε συγκεκριμένη μεθοδολογική συσκευή και η ανάπτυξή της προϋποθέτει δημιουργική κατάκτηση της γνώσης αυτής.
Αυτά διδάσκει ο Δ. Πατέλης στους φοιτητές του στο |Πολυτεχνείο Κρήτης. Αυτά έχουν γραφεί με ανεξίτηλα γράμματα στη σημαία των ομίλων για την επαναστατική θεωρία, δίπλα στη διαπίστωση ότι το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας δεν επαρκεί για τον επαναστατικό πρακτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν επαρκεί για τη μετάβαση στον κομμουνισμό.
Αν αποδεχθεί κανείς αυτή τη θέση, που δεν είναι κοινός τόπος, δεν αποκτιέται με απλή εποπτεία της πραγματικότητας, ούτε καν αποκλειστικά με εμβριθή μελέτη, αναγνωρίζει τρομερούς περιορισμούς στην πολιτική δράση των κομμουνιστών, τόσο των άλλων όσο και του ίδιου, για να μην υποστηρίξουμε εδώ την άποψη, ότι ουσιαστικά θέτει υπαρξιακό ερώτημα στους κομμουνιστές. Αναγνωρίζει περιορισμούς ανεξάρτητους από την προσωπικότητά τους, την οργάνωσή τους, την ηγεσία τους, το βαθμό θεωρητικής και ιδεολογικής τους κατάρτισης, την ευφυΐα, και την αφοσίωσή τους. Για τους σκοπούς αυτού του κειμένου, δεν έχει κανένα νόημα αν ο αναγνώστης αποδέχεται ή όχι αυτή τη θέση.
 Η δραστηριότητά του, αν θέλει να λέγεται πλέον επαναστάτης, αν θέλει να υπάρχει ως κομμουνιστής, προσανατολίζεται στην ανάπτυξη της επαναστατικής γνώσης για την κοινωνία επικεντρώνεται στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και υποτάσσει όλες τις άλλες πτυχές της δράσης του, σε αυτό το σκοπό.
Το ερώτημα λοιπόν προκύπτει από μόνο του. Αναγνωρίζει ο Δ. Πατέλης και οι πρώην σύντροφοι του ομίλου Χανίων την παραπάνω θέση και τάσσεται με τη σκοπιά των ομίλων; Δέχεται ότι η «Πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου για λαϊκή κυριαρχία» αν σημαίνει πολιτική δράση για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό είναι καταδικασμένη σε αποτυχία;  Ναί ή όχι;
Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει αν απαντήσει κανείς καταφατικά στις δύο ερωτήσεις, αν θελήσει να παραμείνει ταυτόχρονα υπό τη σημαία των ομίλων και να ενταχθεί ταυτόχρονα στη σημαία της «Πρωτοβουλίας» με δεδομένη την αποτυχία του πολιτικού της προγράμματος. Τι γίνεται αν κανείς καλοπροαίρετα ισχυριστεί ότι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, είναι μια ακόμα πρωτοβουλία του γνωστού ομίλου Χανίων. Ας δούμε τι μας καλεί να κάνουμε ο Δ. Πατέλης.
Τότε το πολιτικό πρόταγμα της «Πρωτοβουλίας»  είναι απλή φενάκη, στάχτη στα μάτια, τρόπος προσέλκυσης σε θεωρητική δουλειά. Έχοντας προεξοφλήσει την πολιτική αποτυχία του εγχειρήματος, πραγματικά περίεργο τρόπο διάλεξε ο Δ. Πατέλης να προσελκύσει κόσμο στη θεωρητική δουλειά. Φαίνεται ότι θέλει να οικοδομήσει την εμπιστοσύνη στη θεωρητική πρωτοπορία, οδηγώντας την «Πρωτοβουλία» από ήττα σε ήττα.
Για κάθε δουλειά όμως πρέπει να έχεις και το κατάλληλο υλικό. Ας δούμε ποιοι καλούνται στην ημερίδα αυτή «Το κάλεσμα έρχεται να πραγματώσει την κοινή επιθυμία-βούληση των συναγωνιστών/-τριών από διαφορετικούς χώρους, κινηματικές παραδόσεις, τάσεις και ανέντακτους, που δεν έχουν διάθεση να ιδιωτεύσουν και να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα, αναμένοντας παθητικά «κινήσεις κορυφών» στην «τέχνη του εφικτού» και αποστειρωμένα εκλογικά παίγνια με το λαό θεατή, τώρα που η ανάγκη του μετώπου κατά του καθεστώτος γίνεται όλο και πιο επιτακτική.» Ποιού αγώνα κύριοι; Ποιού κινήματος; Ποιών χώρων;  Ποιών τάσεων; Ποιών κορυφών;  Τι προσπαθείτε να συνενώσετε κύριοι και προς τι η έπειξη; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με το κομμουνιστικό ιδεώδες;
Σε τι διαφέρει  θα ρωτήσει κανείς η παραπάνω δραστηριότητα από τη δραστηριότητα του ομίλου επαναστατικής θεωρίας Χανίων, που συγκέντρωσε τα πιο ετερόκλητα στοιχεία, οργανωμένα και ανοργάνωτα, με κοινή επιθυμία, λιγότερο κοινή βούληση, πολύ λίγη ικανότητα και ελάχιστο σχέδιο για θεωρητική δουλειά, πλην όμως με μια ελάχιστη –πλην όμως υπαρκτή- συμφωνία στο έδαφος της κομμουνιστικής προοπτικής; Σε τι διαφέρει από αυτό που από όμιλος για την επαναστατική θεωρία, κατρακύλησε αργά και σταθερά σε πυρήνα ΕΠΑΜ, και τώρα σε «Πρωτοβουλία»; Στο ότι νέα πιο ετερόκλητα στοιχεία από όλο το φάσμα της «αντιμνημονιακής πάλης» απέκτησαν ξαφνικά την ικανότητα ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας για τον κομμουνισμό! Στα τσακίδια οι κοινές μας παραδόσεις, το σοβιετικό κεκτημένο, ο κλασσικός μαρξισμός! Και αυτά τα πράγματα λέγονται σοβαρά μεταξύ μαρξιστών!
Ας δούμε τώρα το δεύτερο ενδεχόμενο. Το εγχείρημα  της «Πρωτοβουλίας» να μην έχει καμία σχέση με την κομμουνιστική προοπτική ή την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και πραγματικά οι συντελεστές του, να ευελπιστούν στην πολιτική του επιτυχία. Συνεπώς είναι κάλεσμα για αντιεπιστημονική πολιτική δράση, για δράση που θα συσκοτίζει  τις νομοτελείς τάσεις ανάπτυξης της κοινωνίας και θα καταναλώνει δυνάμεις, σε τυφλές ενέργειες, με την επίφαση της ταυτόχρονης θεωρητικής μελέτης. Άραγε δεν είναι έτσι, και η «Πρωτοβουλία» πριν καν λάβει σάρκα και οστά, μια παθητική αναμονή στις κινήσεις κορυφών, μια καλλιτεχνία του εφικτού, ή στη χειρότερη περίπτωση ένα αποστειρωμένο εκλογικό παίγνιο, και ταυτόχρονα ένας εμπαιγμός των ομίλων επαναστατικής θεωρίας;  
Το σημαντικότερο είναι ωστόσο, ότι σε αυτή την περίπτωση έχουμε πλήρη άρνηση και του κλασσικού μαρξισμού, που εκτός της απαίτησης για επιστημονική τεκμηρίωση της πολιτικής δράσης, συνιστούσε αυτοτελή οργάνωση των εργατών ακόμη και στο επίπεδο των συνδικάτων, πόσο μάλλον στο επίπεδο πολιτικής συγκρότησης της τάξης δι’εαυτής. Συνεπώς είτε ο Δ. Πατέλης σχεδιάζει να συσπειρώσει –οργανώσει εργάτες με μη ταξικό, μη επιστημονικό πρόγραμμα δράσης, οπότε διαδίδει την αστική ιδεολογία στην εργατική τάξη θέλοντας και μη, είτε δε σχεδιάζει να οργανώσει μόνον εργάτες. Δεν ξέρουμε ποιό από τα δύο ενδεχόμενα είναι το χειρότερο. Μήπως θα ‘ναι όμως η πρώτη φορά; Ποιούς και υπό ποιά σημαία οργάνωνε ο Δ. Πατέλης στο ΕΠΑΜ; Τι σχέση είχε το ΕΠΑΜ με την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας για τον κομμουνισμό;
Είδαμε λοιπόν ότι ήδη οι ίδιοι άνθρωποι, μας έχουν απαντήσει με πράξεις, στο κομβικό μας ερώτημα ΝΑΙ-ΟΧΙ και ταυτόχρονα ΝΑΙ-ΝΑΙ. 
Ας εξετάσουμε τώρα το ενδεχόμενο ο Δ.Πατέλης να αποδέχεται, το μέχρι τώρα θεωρητικό κεκτημένο ως ικανό, για τη συγκρότηση πολιτικού προγράμματος για την κομμουνιστική προοπτική. Θα μπορούσε τότε να υποστηρίζει ότι:
«Καλούμε όλους/ όλες όσους/όσες αγωνιούν για τα ζωτικής σημασίας θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα του αγώνα, να συμμετάσχουν ενεργά, ατομικά ή συλλογικά, με εισηγήσεις, επεξεργασίες και παρεμβάσεις. Όλα είναι υπό συζήτηση….. Οι όποιες διαφοροποιήσεις και διαφωνίες, δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο σ’ αυτή την πρωτοβουλία. Τουναντίον, να κατατεθούν τεκμηριωμένα, νηφάλια, ορθολογικά, ώστε να αναπτυχθεί γόνιμος διάλογος. Είναι ζωτικής σημασίας η ανάγκη ειλικρινούς επικοινωνίας και καλλιέργειας μετωπικής συνείδησης, συσπείρωσης του κινήματος για ενότητα δράσης σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου, που θα είναι συνδυασμός αδυσώπητου μαραθώνιου και βαρέων βαρών.»;
Όχι! Αυτά δε θα μπορούσαν να λέγονται από έναν θεωρητικό του μαρξισμού. Ειδικά έναν θεωρητικό που θεωρεί ικανό το υπάρχον κεκτημένο. Σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου ο Δ. Πατέλης, εκτός του ότι θέλει να προσελκύσει τα πιο ασταθή λιγότερο εκπαιδευμένα και συνεπή στοιχεία, θέλει να κατέβει με ένα σχέδιο υπό αίρεση και προσκαλεί και εμάς στην πορεία του. Όχι ευχαριστούμε κύριοι, δε θα πάρουμε!   
Πίσω από την επίφαση συζήτησης στην ημερίδα, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν όσο στέκουμε στο έδαφος του μαρξισμού. Είτε λαμβάνεται ως δεδομένο το κεκτημένο του κλασσικού μαρξισμού, είτε το σοβιετικό κεκτημένο. Τότε είναι αναγκαία μια επιστημονική δουλειά στο έδαφος ακριβώς αυτών των κεκτημένων, για τη συγκρότηση επαναστατικού πολιτικού προγράμματος με ανάπτυξη του μαρξισμού σε επιμέρους πεδία, και τότε τίποτα δεν είναι γενικά υπό αίρεση, αλλά υποτάσσεται στην κατεκτημένη μεθοδολογία και γνώση, και απαιτεί συγκεκριμένο υποκείμενο με επιστημονικές γνώσεις για να πραγματώσει αυτή τη δουλειά. Ειδικά τώρα για τα επιτεύγματα του Βαζιούλιν, ο ίδιος ο Βαζιούλιν τόνιζε ότι δεν είναι επαρκή για τη διατύπωση πολιτικού κομμουνιστικού προγράμματος, και είχε επανειλημμένα αρνηθεί τέτοιες προτάσεις.
Δοκίμασε ωστόσο την τύχη του ο Δ.Πατέλης στον τομέα αυτό; Είναι γνωστό ότι οι μαθητές του Βαζιούλιν, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται ο Δ. Πατέλης,  επεξεργάστηκαν και επεξεργάζονται, πτυχές των θεωρητικών και μεθοδολογικών κεκτημένων του μεγάλου στοχαστή, σε ποικιλία επιστημονικών πεδίων. Μέχρι τώρα κανείς δε διατύπωσε συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα κομμουνιστικής οργάνωσης στο έδαφος των κεκτημένων του Βαζιούλιν. Μόνο ο Δ. Πατέλης αντι να αναμετρηθεί με το ζήτημα αυτό, σκαρώνει «Πρωτοβουλίες» της κακιάς ώρας. Κανείς δεν τόλμησε να πει «Σύντροφοι ο Βαζιούλιν έκανε λάθος, πιστεύω ότι είναι εφικτό να αναπτυχθεί πολιτικό πρόγραμμα στο έδαφος των κατακτήσεών του.» Η ομάδα αυτή των άμεσων μαθητών του Βαζιούλιν, η Λογική της Ιστορίας,  δεν κατάφερε εν πολλοίς να  διατυπώσει ένα κοινό για την ίδια ερευνητικό πρόγραμμα (πράγμα διόλου εύκολο εκ των πραγμάτων), παραμένοντας μια πολύ χαλαρή επιστημονική ομάδα, πόσο μάλλον ένα πολιτικό κομμουνιστικό πρόγραμμα.
Παρ’ όλα αυτά ο Δ. Πατέλης, φρόντιζε επιμελώς και συνεχώς, να περιφέρει το όνομα της σχολής μαζί με τις παραδόσεις της, και τις παραδόσεις, τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις των ομίλων, σ’ όλες τις μέχρι τώρα επιχειρήσεις του, παρουσιάζοντάς τες σαν κομβικές επιλογές της σχολής, ενώ  φρόντιζε ακόμα και εντός των ομίλων, για την καταστροφή κάθε δημιουργικής πνοής του έργου του Βαζιούλιν, αναδεικνύοντάς το σε κλειστό και ολοκληρωμένο σύστημα, που απλά απαιτούσε ερμηνεία στις εκάστοτε συνθήκες από τον ίδιο. Από σκληρός διαλεκτικός σκληρός δογματικός. Αλλά και από την άλλη, κάθε παραβίαση αρχών, από μέρους του Δ. Πατέλη θεωρητικοποιούνταν αμέσως, με μια σχετικοποίηση των πάντων, που γελοιοποιεί κάθε επιστημονικό σύστημα και συνεπώς και τη Λογική της Ιστορίας, χωρίς τη στοιχειώδη αυτοκριτική. 
Ο Δ. Πατέλης έπεσε ο ίδιος, στο δίπολο δογματισμού αναθεωρητισμού που μας χάρισε. Ας μη κάνει καμία εντύπωση, σε όσους θα δώσουν το παρόν στο κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας», μια νέα απόλυτη εκδοχή της Λογικής της Ιστορίας κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της περίστασης.
Ο Δ. Πατέλης μας απάντησε πάλι με πράξεις στο κεντρικό μας ερώτημα. Αλλά αυτή τη φορά είπε για κάθε σκέλος ΟΧΙ-ΟΧΙ.
Συνεπώς, ο Δ. Πατέλης μπορεί να απευθύνεται ανοικτά με την εκάστοτε δογματική- αναθεωρητική εκδοχή του για τη Λογική της Ιστορίας, και ταυτόχρονα να εμβαθύνει και να αναπτύσσει, το σοβιετικό κεκτημένο όσο τραγελαφικό και υποκριτικό ακούγεται κάτι τέτοιο, ή έντιμα να προτείνει μεταξύ των μαθητών του Βαζιούλιν την απόλυτη ανάγκη επιστημονικής επεξεργασίας πολιτικού προγράμματος. Ναι κύριοι, η διαπάλη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα θα ήταν κάτι άξιο λόγου. Έστω με αρνητικό τρόπο, θα έθετε το ζήτημα ενός κοινού ερευνητικού προγράμματος της Λογικής της Ιστορίας!
Σε θεωρητικό επίπεδο συνεπώς, καμία σοβαρή δουλειά δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας. Καμία απολύτως! Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν μια προβολή του κεκτημένου του Βαζιούλιν, έτσι όπως είναι, πολιτικά καθόλου επεξεργασμένο, στις παρούσες συνθήκες, εκδοχή καταστροφική και για τους ομίλους και για τη Λογική της Ιστορίας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είμαστε δηλαδή χαμένοι από χέρι.
Αν ως κεκτημένο τώρα, ληφθεί το κεκτημένο του κλασσικού μαρξισμού με όλους τους περιορισμούς του, αλλά και την πλατύτερη πολιτική επεξεργασία του, τότε δεν μας απομένει παρά μια κλασσική κομμουνιστική πολιτική οργάνωση από αυτές που ήδη υπάρχουν,  και περιγράφονται στο κάλεσμα ως εξής: «Οι υπάρχοντες πολιτικοί φορείς, παραδοσιακοί και νεοπαγείς, παρά τη ριζοσπαστικοποίηση των πολιτικών διαθέσεων της συγκυρίας, δείχνουν τα όριά τους, λόγω της μίας ή της άλλης εμπλοκής τους σε αναντίστοιχες των αναγκών αγκυλώσεις. Έτσι, βρίσκονται σε θέση άμυνας και απολογίας στα εκβιαστικά διλήμματα του καθεστώτος, ανίκανοι να προτάξουν πειστική εναλλακτική διέξοδο και να αναλάβουν επιθετικά πρωτοβουλία κινήσεων σε ένα νικηφόρο αγώνα με πνοή
Ας συγκρίνουμε την κρυστάλλινη θέση των ομίλων για ανυπαρξία σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας και τις νομοτελείς συνέπειές αυτού του γεγονότος στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, με τη θλιβερή «εμπλοκή τους σε αναντίστοιχες των αναγκών αγκυλώσεις.»  Ω μέλη της «Πρωτοβουλίας»! Έχετε βραχυκυκλώσει ήδη από το κάλεσμα. Τι εξασφαλίζει ότι οι δικές σας νομοτελείς αγκυλώσεις θα ‘ναι αντίστοιχες των αναγκών;
Είναι χαρακτηριστική για τη σκέψη του Δ.Πατέλη, αυτή η ασυνέχεια του εκάστοτε υποκειμένου με τις συνθήκες που το γέννησαν. Είναι πλήρης, υπερβατική, και όσο και αν φέρει έναν αέρα απόλυτης καινοτομίας, αναγκάζει το εκάστοτε υποκείμενο να σπάζει συνεχώς τα μούτρα του, πάνω στην ασυνέχειά του με την πραγματικότητα.  Δεν μπορεί με κανένα, μα κανένα τρόπο, να σχετιστεί και συνεπώς να επενεργήσει στο γύρω του κόσμο. Χρειάζεται συνεχώς θαύματα. Είναι εξαιρετικό και γι’ αυτό εξαιρετέο. Διατάζει: «Εμφανίστηκα, δώστε μου εδώ και τώρα όλοι αναφορά!!» Ας μας απαντήσουν λοιπόν οι υπερκαινοφανείς αστέρες της «Πρωτοβουλίας», ποια θα είναι η σχέση τους με τα υπαρκτά πολιτικά μορφώματα της κομμουνιστικής αριστεράς, γιατί δε συμμετέχουν σε αυτά, και για ποιον ακριβώς λόγο φιλοδοξούν να τα καταφέρουν καλύτερα;
Οι εμπνευστές της «Πρωτοβουλίας», δε θα ‘ναι οι πρώτοι που θα επιχειρήσουν να συγκροτήσουν μια πολιτική οργάνωση στο έδαφος του κλασσικού μαρξισμού. Είναι ωστόσο οι πρώτοι, που από το έδαφος της αποδοχής της ανάγκης ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας, ολίσθησαν πίσω, στα παραδοσιακά μορφώματα της κομμουνιστικής αριστεράς. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτά να τους περιποιηθούν κατάλληλα. Τι θα απαντούσε ο κάθε πολιτικός σχηματισμός της κομμουνιστικής αριστεράς πάνω στο θεμελιώδες ερώτημα αυτού του κειμένου για την «Πρωτοβουλία» αυτή; ΟΧΙ στο πρώτο σκέλος εφόσον αυτό θίγει και τον ίδιο-ΝΑΙ στο δεύτερο σκέλος εφόσον αυτό τον συμφέρει. Και πάνω σε αυτή την απάντηση θα υπήρχε μια τρομακτική μετωπική συνείδηση όλων των πολιτικών σχηματισμών. Άρα όσοι εφάρμοσαν την προοπτική αυτή, συμφωνούν για τους άλλους πλην του εαυτού τους, ότι είναι καταστροφική.
  Το μόνο που απέδειξαν με πράξεις, οι πρώην σύντροφοι του ομίλου Χανίων, είναι ότι είναι παντελώς ανέφικτη, η μακροπρόθεσμη συστηματική θεωρητική δουλειά από ανθρώπους, για τους οποίους η μελέτη, είναι απλά άλλο ένα κινηματικό και πολιτικο-οργανωτικό ενδιαφέρον, όσο ξεκάθαρα κι αν διατυπώνουν και  προπαγανδίζουν το στόχο αυτό.  Παρ’ όλες τις αντιφάσεις τους, έστεκαν ψηλότερα από κάθε υπαρκτή κομματική σχολή και υπαρκτή κομματική ιδεολογική ομάδα. Διατύπωσαν έτσι μια τρομακτική καταδίκη, τόσο για το θεωρητικό ορίζοντα του νέου τους εγχειρήματος, όσο και για την άποψη που θέλει την επαναστατική θεωρία να αναπτύσσεται εντός του κινήματος και εντός κομματικών μορφωμάτων κάθε είδους. Όσοι επιτέθηκαν συλλήβδην ενάντια στους ομίλους μας με αφορμή την κατρακύλα του ομίλου Χανίων, ας αναμετρηθούν με το ίδιο αυτό γεγονός τώρα.
Αλλοίμονο όμως. «Η ριζοσπαστικοποίηση που αν δεν κλιμακωθεί κινδυνεύει θανάσιμα, η κριτική στήριξη της όποιας ριζοσπαστικοποίησης, η σχέση εθνικού διεθνικού», και οι θεματικές της ημερίδας, με τρομακτική έμφαση, σε Φαινόμενα της ανθρώπινης κοινωνίας στο στάδιο της κεφαλαιοκρατίας, με τη μορφή της γνωστής μόδας των μεταβατικών προγραμμάτων, είναι απλά νούφαρα, προς τα μυστικά του βάλτου της σοσιαλδημοκρατίας, εκεί που το ερώτημά μας, θα ξεπεράσει τον εαυτό του, καταργώντας κάθε ζήτημα  αναφοράς στον κομμουνισμό, και θα επιλυθεί οριστικά μια και έξω.
~

Τι απάντησε λοιπόν ο Δ. Πατέλης  στο ερώτημα αρχών που του θέσαμε; ΝΑΙ-ΝΑΙ, ΝΑΙ-ΟΧΙ, ΟΧΙ-ΟΧΙ και (οι όμοιοί του γι αυτόν) ΟΧΙ-ΝΑΙ. Δεν καταδεικνύει αυτό άνθρωπο με πλήρη έλλειψη αρχών, που μας έδωσε με μοναδική τέχνη, κάθε εφικτή απάντηση, όχι με λόγια αλλά με πράξεις; Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του, τη δυνατότητα να δίνονται οι απαντήσεις αυτές, ξεχωριστά σε ποικίλους ανθρώπους, κατακτά το μυστικό του ιδιότυπου σκακιού που αρέσκεται να παίζει ο Δ.Πατέλης με τους συντρόφους, καθώς και της μεθόδου οικοδόμησης αυτής της νέας συλλογικότητας. Κατακτά ωστόσο, και την ίδια την ουσία της «Πρωτοβουλίας», καθ’ ότι γι’ αυτήν, θα μπορούν να δοθούν όλες οι παραπάνω απαντήσεις, και πολλές άλλες.
Δεν είναι του παρόντος να καταδείξουμε από που προκύπτει αυτή η παντελής έλλειψη αρχών. Θα σημειώσουμε πάντως ότι είναι πολύ χαρακτηριστική εντός της μαρξίζουσας ακαδημαϊκής διανόησης.  
Κλείνοντας, θα πούμε μονάχα δύο λόγια, για το γεγονός ότι δε μας δίνεται άλλη δυνατότητα, από το να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα τη θέση μας, από το νέο αυτό εγχείρημα του Δ. Πατέλη. Η ξέφρενη αυτή πορεία, χωρίς αρχές, διαρκεί χρόνια, πολύ πριν τη σύλληψη του ΕΠΑΜ, κορυφώθηκε ωστόσο με τη μετατροπή του ομίλου Χανίων, σε πυρήνα ΕΠΑΜ.  Η πορεία αυτή, έχει σμπαραλιάσει κάθε εμπιστοσύνη, κάθε οργάνωση της θεωρητικής δουλειάς στις συλλογικότητές μας, έχει προκαλέσει υπονόμευση πρωτοβουλιών, απογοήτευση, ρεζίλεμα των ομίλων, του κλασσικού μαρξισμού, και της διδασκαλίας του Βαζιούλιν. Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο που έχει και είχε ίσως περισσότερο από όλους συνείδηση της σημασίας των πράξεών του και των διακυβευμάτων. Εδώ βασίζεται και ο χαρακτηρισμός του αποστάτη.  
Δε θλιβόμαστε καθόλου για το διαζύγιο που προκύπτει. Ας τραβήξει ο καθένας το δρόμο του.  Μετά από πολύ καιρό, ανοίγει πάλι για μας, ο δρόμος για σοβαρή θεωρητική δουλειά. Θα τραβήξουμε από το βάλτο τη σαραβαλιασμένη μηχανή μας και θα την ξαναβάλουμε μπροστά  και που θα πάει, που θα πάει…

«Τούτη η ρόδα που κολλάει, κι όλο στην αρχή γυρνάει
που θα πάει θα ξεκολλήσει, και ο κόσμος σα σαράβαλο
γι’ αλλού θα ροβολήσει»

Β.Σινάτκας
Κ.Ιωαννίδης
Κ.Μπατής
Κ.Ηλιάδης
Ε.Κουππής

17 σχόλια:

  1. Χα χα,κληρονόμοι του Βαζιούλιν.Κάντε scan και την διαθήκη του μάγκες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το κείμενο που γράψατε κατά τη γνώμη μου δεν εξυπηρετεί καν με το καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που (θα) θέλατε να αποδείξετε. Εκκινεί από μία θέση που πρέπει να διατυπωθεί ξεκάθαρα: δεν υπάρχει επαναστατική (επιστημονική) θεωρία περί του κοινωνικού όλου, οπότε πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια μας και να διαβάσουμε, μακριά α)από τις υπάρχουσες κομμουνιστικές, αριστερές κλπ οργανώσεις, β)από οποιαδήποτε άλλη συσπείρωση. Κάλλιστα λοιπόν θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς: αφού δεν υπάρχει επαναστατική-κομμουνιστική θεωρία, δεν μπορεί να υπάρξει κομμουνιστικός μετασχηματισμός (λέτε πως αυτό δεν είναι τοπικό, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο, εννοώ τη ζωτική έλλειψη της θεωρίας). Με αυτή τη λογική όμως, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα κομμουνιστικού μετασχηματισμού, συνηγορείτε πως το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να κυνηγήσει μια ''πρώιμη σοσιαλιστική επανάσταση'', ή μάλλον, επειδή ο σοσιαλιστικός της χαρακτήρας είναι αδύνατος, να κυνηγήσει μια εξέγερση με εθνικοπατριωτικό πρόταγμα παλαιών εποχών, ή με αίτημα τη ''λαϊκή κυριαρχία''. Αφού λέτε έλλειψη κομμουνιστικής θεωρίας=έλλειψη δυνατότητας κομμουνιστικού μετασχηματισμού, μόνος κοινωνικός μετασχηματισμός μπορεί να είναι μια ''προοδευτική'' αστική επανάσταση, ένας εκδημοκρατισμός, μια ''λαϊκή κυριαρχία''. Αν ΚΑΙ αυτό είναι αδύνατο, τότε πρέπει να υπομείνουμε το Μνημόνιο και τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, εμείς που μένουμε στην Ελλάδα.
    Αν μου διάφυγε κάποια συνεπαγωγή και η πρότασή σας μπορεί να ισοδυναμεί με ο,τιδήποτε άλλο, τότε καλό θα ήταν να την καταθέσετε.
    Δεν ξέρω τί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αποστασία. Παραπέμπει βεβαίως στον Κάουτσκυ. Ή σε μια λογική του ''ώριμου φρούτου'', ή σε μια νομιμοποίηση της τάσης φυγής να ''λερώσουμε τα χέρια μας με την πραγματικότητα'', όπως φαίνεται ότι κάνετε εσείς. Η κουκουβάγια της γνώσης θα πετάξει το σούρουπο. Μέχρι τότε αν πρέπει ο ένας να απαντάει στον άλλο, καλό θα ήταν να προτάσσει τη δική του συμβολή. Αν κάθε προσπάθεια εξόδου από την καπιταλιστική κρίση ξέρετε από τώρα ότι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο κενό, καλύτερα να ψηφίσουμε την τάξη και την αρμονία της σχεδιασμένης-''ελεγχόμενης'' ''δημιουργικής'' καταστροφής του κεφαλαίου, έναντι της απότομης καταστροφής που θα προσφέρει η δική μας μάταιη προσπάθεια. Όπως μάλιστα λέτε, στην καλύτερη περίπτωση είμαστε χαμένοι από χέρι. Και μάλιστα δεν φαίνεται να υπάρχει κατά τη γνώμη σας κάποια άλλη διέξοδος πέρα από το... διάβασμα.
    Σωστά, διαβάζουμε. Αλλά αν περιμέναμε να τελειώσουμε, δεν θα τελειώναμε ποτέ. Έπρεπε πχ ο Μάρξ να περιμένει να τελειώσει όλο το ερευνητικό του πλάνο, ή τουλάχιστον να τελειώσει το πρώτο του μοναχά μέρος, δίνοντας μας τους τόμους του Κεφαλαίου και των θεωριών για την Υπεραξία ολοκληρωμένους. Αλλά και πάλι θα έλειπαν όλα τα άλλα, οικογένεια, κράτος, διεθνείς-διακρατικές σχέσεις, ''εποικοδόμημα'' γενικά, άρα και βάση ως ρεαλιστικό θεμέλιο κάποιου εποικοδομήματος, άρα σχεδόν...τίποτα. Για τον δε Λένιν, αυτός με τον ''Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό'' δεν έπρεπε να κάνει βήμα. Αλλά θα μου πείτε, πολύ κακή η σύγκριση. Υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Πάντα υπάρχουν. Εν πάσει περιπτώσει, αν έχετε να δώσετε εσείς οι πέντε κάτι σημαντικό, δώστε το στον εργαζόμενο λαό, ελπίζω μόνο ο λαός να έχει επιβιώσει τουλάχιστον μέχρι τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η θεωρητική δουλειά πρέπει να γίνει παράλληλα, και για κάποιους ίσως πρέπει να είναι άγουσα δραστηριότητα. Μέχρι τότε, και αν δεν θεωρεί κάποιος ότι μπορεί το ΚΚ Ελλάδας να προσφέρει τα στοιχειώδη, πρέπει να προσφέρει ο ίδιος και να συμβάλλει στην ταξική ενότητα των εργαζομένων, στην ανάπτυξη της συντροφικότητάς τους και στην υλική επιβίωσή τους. Γιατί η θεωρητική δουλειά, ανάπτυξη κλπ, έχει σαν υλική βάση κάποιο χορτασμένο στομάχι, και αυτοί οι ''χυδαίοι'' υλισμοί του Μπρέχτ έχουν μια σημασία ειδικά σήμερα.
    Προσέξτε την απόσπαση από τη πραγματικότητα. Κατά τα άλλα όποιος έχει κάτι να προσφέρει στη θεωρία, να εργαστεί και να το δώσει όσο το δυνατόν νωρίτερα, έχοντας επίγνωση των πιο ουσιαστικών θεωρητικών προβλημάτων. Μέχρι τότε, καλό είναι να επιδεικνύει κανείς ταπεινότητα.
    Ξέχασα να πω ότι παρέστην στην ημερίδα, με εισήγηση για το αστικό δίκαιο και το πώς η ''λαϊκή κυριαρχία'' του αστικού συντάγματος είναι ψευδεπίγραφη, αν και μπορεί να λειτουργήσει σαν αίτημα-κρίκος, από τη στιγμή πχ που το αστικό σύνταγμα δεν μπορεί να επιτρέψει ούτε με αναθεώρηση την ανακλητότητα των αντιπροσώπων, βάζει αναγκαστικά την ''διάκριση'' των εξουσιών κλπ κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ονειρμέ, καμιά φορά μη γνωρίζοντας καταστάσεις η κριτική γίνεται σε εντελώς λάθος πλαίσια. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν είπε κανείς να παρατήσει κανείς τον αγώνα και να ασχοληθεί αποκλιστικά με την θεωρία. Άλλωστε το blog φοιτητικό κίνημα αποτέλεσε την ζωντανή απόδειξη περί του αντιθέτου (η μνήμη χρυσόψαρου είναι ένα ακόμα πρόβλημα της αριστεράς). Η προσωπική μας στάση στους αγώνες επίσης, βεβαίως δεν υπάρχει κανένας λόγος να γνωρίζει κανείς τι και πως έχουμε κάνει. Ο χαρακτήρας του κειμένου είναι να αποδείξει, αυτό που λέγεται στην σημερινή τρέχουσα ορολογία τις “κολοτούμπες” που γίνονται κυριολεκτικά χωρίς αρχές. Άλλο πράγμα να λες που δίνεται η έμφαση, και άλλο πράγμα να λες “κάνουμε αποκλειστικά αυτό”. Όσο για το ΚΚ εμείς προσπαθούμε να έχουμε καλή σχέση με αυτό, ιδιαίτερα σήμερα που έχει τόσο κρύστάλλινες θέσεις, παρά τις όποιες διαφωνείες μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Κ.Μ

    Εγώ μίλησα για ό,τι διάβασα στο κείμενο. Όπως είπα αν κάποιος πιστεύει ότι είναι ανέφικτη η σοσιαλιστική επανάσταση καθώς δεν υπάρχει τακτική και στρατηγική αντίστοιχη των ημερών, καταλήγει να αναγνωρίζει ως μόνη δυνατή ανταπάντηση των εργαζομένων μια εξέγερση ''παλαιού'' τύπου, η οποία μπορεί απλώς να αναμορφώσει τη κοινωνία σε καπιταλιστικά πλαίσια με μόνα αιτήματα τη λαϊκή κυριαρχία κλπ. Αν επαρκεί το επίπεδο της υπάρχουσας γνώσης για μια πετυχημένη κομμουνιστική τακτική και στρατηγική, τότε από τις υπάρχουσες δυνάμεις πρέπει να συγκροτηθεί κομμουνιστικός πόλος, ο οποίος θα μπορούσε να πετύχει. Ενδιάμεση συνεπαγωγή δεν υπάρχει, αν θέλουμε παράλληλα να αντισταθούμε στο Μνημόνιο. Πρέπει να παλέψει κανείς είτε για σοσιαλιστική επανάσταση είτε για αστική-''σοσιαλδημοκρατική'' εξέγερση (ή ''εθνικοαπελευθερωτική'', δημοκρατική κλπ).
    Και εγώ συμμετέχω στο φοιτητικό κίνημα, αλλά νομίζω πως δεν εννοώ αυτό μιλώντας για οργανωμένη δράση και πράξη. Όσο για το ΚΚΕ, πρέπει να προστατευτεί από λυσσαλέες αντικομμουνιστικές επιθέσεις, ωστόσο οι θέσεις του δεν νομίζω ότι είναι όσο κρυστάλλινες θα έπρεπε. Βλ. εδώ http://takseis-ithikh.blogspot.gr/2012/05/blog-post_02.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ θα έλεγα τα εξής. Ότι η γλαύκα της Αθήνας πετάει το σούρουπο δεν είναι ακριβής φράση, εγώ θα έλεγα πως κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας εκδηλώνονται οι αντιφάσεις και στο τέλος της μπορούμε πλέον να της δούμε με το ποιο ξεκάθαρο τρόπο (λίγο πρόχειρα το έγραψα αλλά νομίζω γίνεται κατανοητό). Από αυτήν την άποψη έχουμε ήδη δει πάρα πολλά πράγματα του που οδήγησε το “μέτωπο εδώ και τώρα” με τις απόψεις που εκφράστηκαν από διαφόρους “αριστερούς” μέχρι στιγμής. Δεν είναι ανάγκη σώνει και καλά να φτάσουμε στο τέλος του, έχουμε δει πολλά μέχρι στιγμής. Από αυτήν την άποψη (και εδώ αναφέρομαι σε σχηματισμούς που δημιουργήθηκαν πριν κάποιους μήνες), όταν αναφέρεσαι σε θέματα διαφθοράς- πολιτικού κατεστημένου κλπ κλπ με κύριο σκοπό να πάρεις μικροαστούς (γιατί εργάτες τους παίρνεις με άλλους τρόπους), τότε μικροαστιμούς θα κάνεις, μικροαστικά φαινόμενα θα δεις. Δεν γίνεται λοιπόν να κάθεσαι και να λες “συμφωνώ με τα αιτήματα, διαφωνώ με τους μικροαστισμούς”, αυτό είναι χαζό και σχεδόν οπαδικό. Όταν γίνονται τέτοια πράγματα πως είναι δυνατόν να μην διαφοροποιηθείς;

    Όχι δεν συμφωνώ με τον τρόπο όπως τα έθεσες. Έχουμε από την μια μια πρόταση αστική-σοσιαλδημοκρατική που λέει να βγούμε από το ευρώ, και να υποτιμηθεί το νόμισμα, έτσι ώστε ναι μεν να πεινάσουμε λίγο παραπάνω, αλλά την ίδια στιγμή το κεφάλαιο θα γίνει ποιό ανταγωνιστικό και άρα θα αναπτυχθεί (δεν συζητάω καν τι και πως τελικά είναι πραγματοποιήσιμο), και μια λογική σοσιαλιστική επαναστατική που κατά τη γνώμη μου δεν περνάει από τον “κομμουνιστικό πόλο” εδώ και τώρα, αλλά έχει διάφορες στιγμές αυτή η διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης της θεωρίας, αλλά όχι μονάχα αυτής. Πχ. ο πρώτος πόλος μπορεί να εκνευρίζεται με την προσπάθεια του ΚΚΕ να αναπτύξει το εργατικό κίνημα και ως εκ τούτου να μπαίνουν ποιο εργατικά - ταξικά τα ζητήματα (και κατά τη γνώμη μου η συμμαχία με τα μικροαστικά στρώματα να γίνει με εντελώς διαφορετικούς όρους από την συμμαχία στο εδώ και τώρα), αλλά ο άλλος πόλος δεν μπορεί παρά να το βλέπει ως μια θετική στιγμή σε αυτόν τον αγώνα. Λογική του “εδώ και τώρα, τα πάντα όλα” σώνει και καλά για να δούμε την πορεία της στιγμής εγώ δεν αναγνωρίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πράγματι, για τον Λούκατς η κουκουβάγια πετά το καταμεσήμερο (''Ιστορία και Ταξική Συνείδηση). Αλλά στη προκειμένη περίπτωση, σύμφωνα με εσάς τους ίδιους, δεν υπάρχει επαναστατική θεωρία. Και έτσι όπως τίθεται από εσάς το ζήτημα, αδύνατο να διαγνώσουμε την ''αλήθεια'' και το ''σφάλμα'' των αντιφάσεων το καταμεσήμερο. Ίσως άγρια μεσάνυχτα, ή ξημερώματα της επόμενης μέρας.
    Δεν κατάλαβα την απάντησή σου, όσον αφορά τον δεύτερο πόλο, και πρέπει να γίνει κουβέντα αν έχουμε μια ''λογική σοσιαλιστική επαναστατική'', εφόσον πιστεύετε ότι δεν υπάρχει επαναστατική θεωρία, και βέβαια πιστεύετε πως δεν μας καλύπτει το κεκτημένο του κλασικού μαρξισμού (αφού θα μας δώσει, γράφετε, τις οργανώσεις που ήδη έχουμε, οι οποίες δεν ξέρουν τί να κάνουν και απλά αμύνονται). Πώς τότε έχουμε διαθέσιμο έναν πόλο που αποτελεί ''λογική σοσιαλιστική επαναστατική'' επιλογή? Όσα γράφεις έρχονται σε απόλυτη αντίφαση με το κείμενο, αντίφαση όχι ''πραγματική'' αλλά προκύπτουσα μέσω μιας λογικής ασυνέπειας. Αν υπάρχει πόλος που μας δίνει τη λογική σοσιαλιστική επαναστατική προοπτική, αν υπάρχει οργάνωση που μπορεί να οργανώσει ταξικά το σύνολο της εργατικής τάξης (πράγμα που θα ενοχλούσε, όπως λες, τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες) και να μας οδηγήσει λογικά, δηλαδή επιστημονικά, στο δρόμο προς το σοσιαλισμό, αν υπάρχουν όλα αυτά, τότε το κείμενο που έχει αναρτηθεί μου είναι απλά ακατανόητο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Βέβαια γράφεις πως η σοσιαλιστική λογική επαναστατική δεν θα γίνει ορατή εδώ και τώρα, ότι περνά από διάφορες φάσεις, κ.ο.κ. Παραμένει όμως το ερώτημα, πέρα από την ανάπτυξη της θεωρίας, τί να κάνουμε. Σε αυτό το ερώτημα δεν βλέπω να δίνεται κάποια διέξοδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κατ´ αρχήν Ονειρμέ επιτρεψέ μου μέσω αυτής της παράξενης συγκυρίας να σου εκφράσω το ενδιαφέρον μου για τα κείμενα που αναρτάς, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεις τα πράγματα. Προφανώς δεν συμφωνώ με πολλά, παρόλα αυτά διακρίνω πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στη σκέψη σου και απλά ήθελα να σου το πω. Στα καθ´ ημάς τώρα. Όπως σε κάθε κείμενο, έτσι και στο δικό μας είναι σημαντικό να διακρίνουμε τι υπάρχει ρητά στις γραμμές και τι υπονοείται μεταξύ τους. Είναι αλήθεια πως η κριτική μας κουβαλάει (και δικαίως) τα βάρη παλαιότερων συζητήσεων και συγκρούσεων στα πλαίσια των παλιών (και ανύπαρκτων πλέον) ομίλων. Είναι σωστό, όμως, σε μια κριτική να επηρεαζόμαστε από αυτά τα βιώματα; Η απάντησή μου είναι ανεπιφύλακτα "ναι". Ατελευταίας Λένιν, ο οποίος έγινε πολύ της μόδας τελευταία, θα φαινόταν παρανοικός στον τρόπο με τον οποίο ασκεί την κριτική του, αν δεν γνωρίζαμε όλο το context που τον οδήγησε σε μια τέτοια δριμύτητα. Το να μιλάς τόσο έντονα προς τα έξω, είναι ο καλύτερος τρόπος για να κοινοποιήσεις σε ένα ευρύτερο κοινό τι ακριβώς συμβαίνει στα ενδότερα μιας διαδικασίας και έτσι να προλάβεις τη μόλυνση του περιβάλλοντος από έναν οργανισμό που σαπίζει και υπάρχει ο κίνδυνος να συμπαρασύρει στο θάνατο κάθε τι ζωντανό που βρίσκει μπροστά του. Και ακριβώς αυτός είναι ο στόχος του κειμένου. Για εκείνα τα υγιή στοιχεία που δεν θέλουν να πεθάνουν, είμαστε εδώ για να συζητήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε κάθε τι που μπορεί να μοιάζει "σκοτεινό". Όσο για τους ευεπίφορους στο θάνατο, είναι απλά τυχαίο το γεγονός ότι θα πεθάνουν από την επαφή με τα κακοφορμισμένα κατάλοιπα των πάλαι ποτέ ομίλων. Γενικά είναι στοιχεία που έχουν προσβληθεί από πολλές ασθένειες (παιδικές και μη) οπότε δεν με εκπλήσσει η μειωμένη άμυνά τους και η στωική επανάληψη των ίδιων παθών. Με συγχωρείς για την ιατρική ορολογία... Έχω όμως και το πλεονέκτημα, λόγω και του επαγγέλματος, να είμαι αναγκασμένος να αντιμετωπίζω καθημερινά την πραγματικότητα και να ζητώ λύσεις άμεσα και επιτακτικά και καθόλου στη θεωρία παρέα με την κουκουβάγια του Χέγκελ. Και να ζητώ στοιχεία εμπειρικά συνεχώς. Κι εδώ βασίζεται η προσέγγιση πάνω στο εγχείρημα της "πρωτοβουλίας" του Πατέλη. Σε τι διαφέρει από την αντίστοιχη πρωτοβουλία του ΕΠΑΜ; Σε ποια στοιχεία κριτικής και αυτοκριτικής βασίζεται; Τι το διαφορετικό κομίζει σαν αντίληψη, αισθητική και οργάνωση; Γιατί να μην την ξαναπάθει όπως παλιότερα; Ο Πατέλης έφυγε από το ΕΠΑΜ, όχι απλά χωρίς να πει κουβέντα για τα λάθη στρατηγικής που έκανε, αλλά δικαιολόγησε εξαρχής την επιλογή του υιοθετώντας το ίδιο σάπιο μικροαστικό και κάποτε και εθνικιστικό λεξιλόγιο του Καζάκη. Και τώρα έρχεται να κάνει μια πρωτοβουλία με τα ίδια υλικά, και με ευσεβή τον πόθο να είναι εκείνος που θα ενώσει όλες τις συνιστώσες και παραμάγαζα του κινήματος. Αν αυτό δεν λέγεται κινηματισμός τότε πως λέγεται; Αν δεν λέγεται εγκατάλειψη της στρατηγικής χάριν της μικρομεγαλοπολιτικής τότε πως λέγεται; Αν δεν λέγεται σύρσιμο πίσω από κάθε τερτίπι της επικαιρότητας και του κινηματικού μίντια τότε πως λέγεται. Αν δεν λέγεται πιστόλιασμα κάθε ίχνους μαρξισμού που μας έμεινε ακόμα στο κεφάλι τότε πως να το αποκαλέσω; Αν δεν είναι οπορτουνισμός το ονομά του βρες μου εσύ μια καλύτερη λέξη. Ε, είναι βαρύ μωρέ κι εμένα με θλίβει ακόμα περισσότερο αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρή αποστασία. Η οποία διαφέρει από τις κωλοτούμπες των ημερών μονάχα στο ότι προηγήθηκε καμία διετία πριν από τους σημερινούς ζογκλέρ της πολιτικής. Η εμπειρία είναι αμείλικτη λοιπόν και για μένα υπεραρκετή για να μπορώ να βγάζω ασφαλή συμπεράσματα. Σου έδωσα μονάχα κάποια στοιχεία αυτής της πικρής εμπειρίας που από ένα σημείο και μετά πήγε πίσω ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις. Το υλικό είναι πλούσιο και αν χρειαστεί θα επανέλθουμε.

    Κυριάκος Ι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Κυριάκος Ι.

    Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ κανένα ΕΠΑΜ άλλωστε δε συμμετείχα ούτε στήριξα ούτε φυσικά...ψήφισα. Πρώτα από όλα λοιπόν θεωρώ πως είναι προβληματικός ο όρος ''αποστασία''. Αν δούμε τον όρο σημαίνει εγκατάλειψη κάποιας θρησκείας ή δόγματος, με όρους ''προδοσίας'', κ.ο.κ. Πέραν τούτου και αν δούμε πως χρησιμοποιήθηκε ο όρος, θα δούμε πολύ βαριές και ασήκωτες περιπτώσεις, περιπτώσεις ανοιχτής και συνειδητής συστράτευσης με τον εχθρό, όπως στη περίπτωση του Κάουτσκυ. Η όλη ιστορία μου θυμίζει τον ''αντικειμενικά προβοκάτορα''. Κι όμως, στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος του agent provocateur είναι ο δόλος. Δεν υπάρχει λοιπόν προβοκάτορας χωρίς δόλο,''αντικειμενικά''. Με έναν παρόμοιο τρόπο, η αποστασία είναι συνειδητή αποστράτευση από το ιδανικό, ιδεώδες κλπ (αν θεωρήσουμε ότι μπορούμε, με την αντίληψη που έχουμε για το μαρξισμό σήμερα, να τον αντιμετωπίζουμε με αυτό τον τρόπο του ''Ιδεώδους''). Για να δούμε λοιπόν. Έχεις ''υπεραρκετά'' εμπειρικά δεδομένα για να στηρίξεις τον χαρακτηρισμό του...αποστάτη? Δεν βλέπω τον τρόπο. Θα μπορούσατε να κάνετε μια οξεία πολιτική κριτική περί αναιμικής κλπ τοποθέτησης, περί τακτικών και στρατηγικών σφαλμάτων που δεν εξυπηρετούν την κατά την ανάλυσή σας σωστή κομμουνιστική στρατηγική σήμερα κλπ. Αλλά φυσικά όπως λες και το σέβομαι υπάρχουν ιστορικές και ιδεολογικές προεννοήσεις, όπως υπάρχουν πάντοτε, και η ανάλυση αυτή δεν εκπορεύεται κατευθείαν από το αισθητηριακά συγκεκριμένο εμπειρικό υλικό (το οποίο δεν υπάρχει άλλωστε ποτέ ατόφιο). Με άλλα λόγια, από τα εμπειρικά δεδομένα και μόνο δεν προκύπτει καμιά αποστασία ως συνειδητή αποστράτευση από το Ιδεώδες του Κομμουνισμού, παρά μόνο, ενδεχομένως, λάθη, παραλείψεις, ''μικρομεγαλοπολιτική'' που λες ή δεν ξέρω τί άλλο. Οπότε επίτρεψέ μου να θεωρήσω παντελώς αυθαίρετη την συναγωγή του περιεχομένου του παραπάνω κειμένου και ειδικά του όρου του ''αποστάτη'' από τα υπεραρκετά εμπειρικά δεδομένα.
    Θα πω περιληπτικά πως βλέπω τα πράγματα. Το να συνδράμουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που είναι διαθέσιμες στην επιβίωση του λαού, στην προστασία του από τα χαράτσια, τις απολύσεις, στην ενημέρωση του λαού για τη κρίση σε επιμέρους πτυχές, είναι κάτι που πολλές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να το κάνουν, χωρίς να κάνουν ''εκπτώσεις''. Βέβαια θα έπρεπε να λερώσουν τα χέρια τους με πραγματικότητα. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, είναι απαραίτητο να δημιουργεί κομμουνιστικό κόμμα φορέας ή πόλος (με διάφορες λέξεις), στο οποίο θα συγχωνευτούν υγιή στοιχεία οργανώσεων, κομμουνιστές, εργάτες κλπ. Η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι ζωτικής σημασίας για να μην χαθεί αυτός ο ορίζοντας, μέσα στον ορυμαγδό των ημερών. Και βέβαια χωρίς τον κόσμο και τα στελέχη του ΚΚΕ δεν γίνεται τίποτα. Αντιμετωπίζω λοιπόν τη πρωτοβουλία του Πατέλη ως μέτωπο του πρώτου επιπέδου. Χώρια από το ότι το αίτημα για λαική κυριαρχία (προϋπόθεση ακόμα και της ''λαικής εξουσίας''), κατά τη δική μου ανάγνωση των πραγμάτων και της συγκυρίας θα έπρεπε να το συμπεριλάβει κάθε επαναστατικός φορέας (''δεύτερου'' επιπέδου), ανάμεσα στα άλλα πιο προωθημένα αιτήματα.
    Η πολιτική ουσία του ανηρτημένου κειμένου καταλαμβάνει μικρή από την έκταση, και θεωρώ πως το να αξονίζεται γύρω από μια κατηγορία περί αποστασίας είναι τουλάχιστον ατυχές.
    Και φυσικά όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να αποκοπούν από το ποιά ''εναλλακτική'' έχουμε. Εδώ είμαι όλος αυτιά, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ...Συνέχεια

    Ρώτησα λοιπόν σε ένα προηγούμενο σχόλιο για τις εναλλακτικές, ή μάλλον αν το δίλημμα είναι μεταξύ μιας εθνικοπατριωτικής αταξικής προοπτικής και μιας λογικής σοσιαλιστικής προοπτικής. Και είπα ότι ως προς αυτό το κείμενο μου φαίνεται θολό, όπως και γενικότερα η κριτική του. Είναι πιο πολύ ένα κείμενο πολεμικής, και λιγότερο κριτικής. Η αλήθεια είναι πως οι θέσεις μας προκύπτουν από διαφορετικές προσλήψεις της συγκυρίας, και είναι λογικό να υπάρχουν διαφορές. Για αυτό στάθηκα στην έννοια της ''αποστασίας'' (ούτε καν οπορτουνισμός, για τον οποίο ρώτησες αν έχω άλλη πρόχειρη λέξη, αλλά αποστασία).
    Να πω και εγώ με τη σειρά μου ότι το ''Βιολογικό και Κοινωνικό'' ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, όπως και κάποια άλλα που έχω δει. Πράγματι διαφωνούμε σε αρκετά, και εγώ με τον Βαζιούλιν συμφωνώ πια μάλλον στη κατεύθυνση-βλέψη και όχι τόσο σε αρκετές θεμελιακές θέσεις. Εν πάσει περιπτώσει, προτείνω να γράψετε ένα κείμενο στο οποίο θα κάνετε πιο έλλογη, θεμελιωμένη και σε ''bullets'' κριτική και στο οποίο δε θα κράζετε απλά, γιατί δεν είναι υποχρεωμένος κάποιος που το διαβάζει να ξέρει όλο το ''context'' των ομίλων, των ομιλήτικων αντιπαραθέσεων, κ.ο.κ. Και να αφιερώσετε ένα μέρος του κειμένου στο πώς βλέπετε τη συγκυρία και στο ποιά πρακτική στάση προτείνετε εσείς, ώστε να είναι σαφές. Το παραπάνω κείμενο έχει πάρα πάρα πολλά ελαττώματα αν έχει αξιώσεις κριτικής και αν θες μπορώ να τα πιάσω ένα ένα (αναφέρθηκα ήδη στην έννοια της αποστασίας και πως αυτή υποτίθεται πως αποδεικνύεται)

    6 Ιουνίου 2012 7:55 π.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ονειρμέ σε αρκετά πράγματα (δευτερευούσης σημασίας ή παντελώς άσχετα σε σχέση με το κείμενο) θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε. Σε άλλα πράγματα θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε πάρα πολύ δημιουργικά. Πχ. εγώ συμφωνώ για τον Β. σε θεμελιακές θέσεις αλλά τίθεται ένα ζήτημα για τις κατευθύνσεις (εδώ λέω πως εκφράζω μονάχα τον εαυτό μου). Φαίνεται ότι είναι πολύ διαφορετικές οι κατευθύνσεις όταν βρίσκεσαι επί Σοβιετίας και πολύ διαφορετικές επί κεφαλαιοκρατίας. Είναι μεγάλη συζήτηση, δεν είναι εδώ ο χώρος και ούτε μπορώ αυτή τη στιγμή να αναφερθώ διεξοδικά στο θέμα. Επίσης σε κάποια πράγματα, άλλα έγραψα και αλλιώς τα κατάλαβες αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα. Η αυθόρμητη σκέψη που μου δημιουργείται είναι ότι αν η συζήτηση γινόταν στο παρελθόν με τέτοιους όρους πάρα πολλά πράγματα θα είχαν γίνει διαφορετικά. Το ότι όμως δεν έγιναν διαφορετικά το θεωρώ νομοτελές, που σχετίζεται με χαρακτηριστικά της Ελλάδος και του τρόπου διεξαγωγής αντιπαραθέσεων όχι μονάχα σήμερα αλλά σε ολόκληρο το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος, και με άλλα πράγματα όπως ότι κάποιες “αρχές” λειτούργησαν ως κάλυμμα για την ίδια την αναίρεση τους, συν των άλλων λόγο του εξαιρετικά αφηρημένου χαρακτήρα τους. Όσο για τα άλλα υπομονή, δεν λύνονται τα πάντα στο “εδώ και τώρα”, ιδιαιτέρως σε μια συζήτηση στο internet όπου δεκάδες άτομα μπορούν συνεχώς να σε ρωτάνε το Α ή το Β και να σε τραβάνε σε απαντήσεις για όλα συνεχώς. Καταλαβαίνω το ερώτημα σου και πως δημιουργείται από την ανάγνωση του κειμένου, κάποια πράγματα αναφέρθηκαν ήδη παραπάνω (και στο κείμενο, και στην συζήτηση).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λοιπόν Ονειρμέ κοίταξε να δεις. Επειδή κι εγώ θα μπορούσα να πιάσω ένα-ένα τα επιχειρήματά σου και να τα ανασκευάσω (για να είμαι επιεικής), ας το αφήσουμε για κάποια άλλη στιγμή. Όταν θα έχεις κι εσύ το αντίστοιχο υλικό ώστε (με ή χωρίς bullets) να μας υποβάλεις την έλλογη πρότασή σου. Πιθανώς να ανήκεις σε εκείνες τις προσωπικότητες που χρειάζονται τα βιώματα για να βγάλουν συμπεράσματα. Δικαίωμά σου. Πάντως μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τη μη συμμετοχή σου στο ΕΠΑΜ, ενώ την ίδια ώρα καλοβλέπεις τις νέες εφορμήσεις του Πατέλη και άλλων. Για να μην αναφέρω το ότι παραβλέπεις το ζήτημα της διάλυσης των ομίλων από τον ίδιο άνθρωπο που τώρα θέλει να... ενώσει!!! Εγώ δέχομαι ότι ακόμα και όσοι επιζούν φέρουν τα σημάδια της πάλης με το θάνατο. Και σίγουρα αυτά είναι εμφανή σε μας, στο κείμενό μας, και αλλού ίσως. Αλλά τουλάχιστον δεν του κάναμε τη χάρη. Σου εύχομαι το ίδιο!

    Κυριάκος Ι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Κυριάκος Ι.

    Υπάρχει το εξής απλό γεγονός: το κείμενο δεν πληροί τις προϋποθέσεις μιας πολιτικής κριτικής. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει με τον ακριβώς αντίθετο από τον ''βιωματικό'' τρόπο. Κάποιος παίρνει να διαβάσει το κείμενο, και προσπαθεί να καταλάβει.
    Εγώ συμμετέχω στον Όμιλο Αθήνας, και δεν ξέρω τί εννοείς διάλυση. Μπορεί να θεωρείς μείωση της θεωρητικής δουλειάς, της έντασης, της συχνότητας κλπ. Πάντως στην Αθήνα μας προβληματίζει το ζήτημα, και έχουμε κάνει κάποιες συναντήσεις για να δούμε πως θα προχωρήσουμε. Δεν έχουμε καν δικό μας χώρο, ενώ και η κινηματική πυκνότητα εμποδίζει την εύρεση διαθέσιμου χώρου, για να μην μιλήσω για την ταξικότητα των παιδιών του Ομίλου, που απαρτίζεται από ανέργους, χαμηλόμισθους κλπ, πράγμα που δεν καθιστά και πολύ εύκολες υψιπετείς (αν και αναγκαίες πρακτικά) αναζητήσεις.
    Για τον Όμιλο της Αθήνας λοιπόν μην ανησυχείς, υπάρχουν άτομα που θα τον συντηρήσουν. Βέβαια έχουμε και μία μη ομαλή κατάσταση στην Αθήνα. Απανωτές απεργίες και πορείες παλιότερα, απανωτές εκλογές τώρα. Και οι λίγοι διαθέσιμοι χώροι αναγκαστικά καταλαμβάνονται από κλαδικές επιτροπές οργανώσεων και άλλες πολιτικές ομάδες. Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα.
    Θεωρώ άνευ ουσίας οποιαδήποτε τέτοια κριτική αν δεν προσπαθήσει, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα, να πραγματευτεί τί μπορεί να γίνει, στο χώρο που ζούμε, στη παρούσα συγκυρία. Είναι σαν να κατηγορεί κάποιος τον Γ.Γ του ΚΚΣΕ σαν αποστάτη της τάξης του, χωρίς να ανοίγει η κουβέντα για τις εναλλακτικές. Και, δυστυχώς, οι βαρείς χαρακτηρισμοί απαιτούν αποδείξεις και επιχειρήματα του ανάλογου βάρους, όταν η κουβέντα γίνεται δημόσια και όχι σε επίπεδο επαφών που όλοι φέρουν τα ίδια βιώματα.
    Λαϊκή εξουσία= λαϊκή κυριαρχία. Βέβαια μπορεί η λαϊκή εξουσία να είναι κάτι άλλο από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ή η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής μπορεί να είναι κρατικοποίηση με λιγότερο ή περισσότερο εργατικό έλεγχο.
    Να σεβαστούμε όλοι την αγωνία, την ανάγκη του καθενός, και ΕΙΔΙΚΑ αυτών που πιέζονται υλικά, να βρουν αγωνιστική διέξοδο, και ας αφήσουμε τις ηθικολογίες, που αφορούν μόνο τους ήδη γνωρίζοντες, στην άκρη. Μεγαλύτερη προσφορά θα ήταν να μιλήσουμε σήμερα για τα μέτωπα, τί είναι τα μέτωπο, ποιά είναι η θέση της Ελλάδας στο διεθνές στερέωμα σήμερα, και από εκεί να οδηγηθούμε στη σχέση των μετώπων με τη συγκυρία και τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ένα παλλαϊκό μέτωπο που αναγνωρίζει τον εαυτό του μοναχά ως τέτοιο δεν μπορεί να φέρει τη σοσιαλιστική επανάσταση. Και ένα μαρξιστικό πολιτικό σώμα και κίνημα που αναγνωρίζει τον εαυτό του απλά ως τέτοιο, δεν μπορεί να χειραφετήσει τη πλειοψηφία των ανθρώπων μιας κοινωνίας. Ειδικά σε μια αποβιομηχανοποιημένη χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή