«ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ;»
Μήπως ακόμη και τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια του φοιτητικού κινήματος, ακόμη κι οι πιο πολιτικά προωθημένες συντονιστικές επιτροπές κατάληψης έπεσαν στην παγίδα να αναρωτηθούν για τη μορφή πάλης χωρίς να αναρωτηθούν για το πολιτικό σχέδιο;
Αυτό που εξαρχής έσπρωξε τις διαθέσεις των φοιτητών στη μάχη είναι η καταστροφή της ζωής τους. Όπως άλλωστε θα σπρώξει και τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων που προς το παρόν εξεγείρονται χαμηλόφωνα. Όμως από πότε αρκούν οι διαθέσεις, χωρίς μια πολιτική δύναμη που θα οργανώσει αποφασιστικά και θα προσανατολίσει με προοπτική πραγματικής νίκης τις διαθέσεις αυτές πριν τις εξαντλήσει;
Πλέον έχουμε απέναντι μας ένα καινούργιο στάδιο της οικονομικής κρίσης κι όλα δείχνουν πως κάθε δρόμος που άνοιξαν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους προκειμένου να διασωθούν, καταλήγει σε αδιέξοδο για τους ίδιους και καταστροφή για μας. Κι ακόμη, όλα δείχνουν πως οποιοδήποτε νέο ‘σχέδιο διεξόδου’ τους, θα σημάνει νέα ύφεση που για όλους μας θα μεταφραστεί σε περαιτέρω διάλυση των ζωών μας. Αυτό που κατ’ επέκταση διαλύεται είναι ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο αδυνατεί έτσι κι αλλιώς να επιστρέψει σε μια προηγούμενη φάση υποτιθέμενων παροχών και πρόνοιας. Άραγε τι σχέση έχουν αυτά με το φοιτητικό κίνημα; Πολλοί λένε καμία. Κι εδώ βρίσκεται η ουσία του λάθος πολιτικού σχεδίου που μέχρι τώρα ακολουθήθηκε:
-Η πολιτική αιχμή που έθεσε εξαρχής το φοιτητικό κίνημα ήταν το ζήτημα της ανατροπής του νόμου. Αυτό που ακολούθησε ήταν αυτιστική επανάληψη των αλλαγών που αυτός επιφέρει σε 4σέλιδα πλαίσια-κατεβατά πανελλαδικού καρμπόν, που σύντομα ήταν αδιάφορα για την πλειοψηφία των συναδέλφων. Για την ακρίβεια η ανατροπή του νόμου πήγε πακέτο με την «ανατροπή της κυβέρνησης κι αυτής της πολιτικής». Όμως το ερώτημα που σε σύντομο χρόνο έβαλε –ατσούμπαλα κι ανύποπτα- μεγάλο μέρος των φοιτητικών αμφιθεάτρων βρήκε την πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος απροετοίμαστη: «Και τι θα γίνει μετά;». Το αμέσως επόμενο διάστημα διαπιστώθηκε οξεία επιλεκτική βαρηκοΐα σε παρόμοια ερωτήματα. Αντί να εμπνευστούμε και να γεμίσουμε το κενό του πολιτικού σχεδίου απαντώντας με θάρρος και ανοίγοντας το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης, αρνηθήκαμε να εμπλακούμε, προσπερνώντας το.
-Τα ‘μπούλετ’ των πολιτικών αιτημάτων, διατηρώντας τον ποσοτικό φετιχισμό τους, άρχισαν να μεταλλάσσονται πολιτικά προς μια κατεύθυνση ρεφορμιστική, για χάρη της ενότητας με την ΑΡΕΝ, την φοιτητική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κορυφαία πολιτική υποχώρηση, αφορά το ζήτημα της διαγραφής όλου του χρέους. Σε κάποιες σχολές δεν μπήκε ποτέ, σε άλλες βγήκε αμέσως χωρίς να παλευτεί ως πολιτικός όρος ενότητας, σε κάποιες μπήκε με τον πιο μεσοβέζικο και στρεβλό τρόπο, ήτοι διαγραφή του ‘επαχθούς’, ‘ληστρικού’ κλπ κομματιού του, ενώ στην πλειοψηφία τους επιλέχθηκε το στρίβειν δια της παύσης πληρωμών. Δεν πρόκειται για ένα τυπικό ζήτημα ‘καταγραφής πολιτικών συσχετισμών’ σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ξετύλιγμα της ουσίας του αιτήματος για διαγραφή όλου του χρέους αυτόματα ανοίγει το ερώτημα του «ποιος θα το κάνει;». Κι εδώ το φοιτητικό κίνημα θα πατούσε πρόσφορο έδαφος για να βάλει το ζήτημα της εξουσίας, πιθανώς περιγράφοντας το ζουμί της έννοιας κι όχι αναπαράγοντας τη λέξη καθαυτή. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ούτε ότι κάποιο κομμάτι του χρέους είναι ‘νόμιμο’, εκτός κι αν συντασσόμαστε με την αντίληψη ότι «μαζί τα φάγαμε», ούτε ότι μια αστική κυβέρνηση οποιουδήποτε τύπου μπορεί να το κάνει, εκτός κι αν περιμένουμε λύσεις κοινοβουλευτικού τύπου.
-Η μονοδιάστατη ‘ανατροπή του νόμου’, οδήγησε στον εκθειασμό της αναγκαιότητας ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου. Η πραγματικότητα της ζωής των συνάδελφων μαρτυρούσε πως με έναν φρεσκοαπολυμένο κι έναν μακροχρόνια άνεργο γονιό, η διάλυση δεν θα αποτραπεί παλεύοντας απλά για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Η εποχή μας αναγκάζει να θέσουμε το ζήτημα της συνολικής επαναστατικής ανατροπής, όχι διακηρυκτικά ή μηχανιστικά αλλά προετοιμάζοντας κι υποστηρίζοντας τα βήματα εκείνα που από σήμερα θα δουλέψουν προς αυτό το σκοπό. Αυτό πρώτα απ’ όλα σημαίνει ταξικό μέτωπο που είναι αναγκαίο να χτιστεί με το, ανεξάρτητο απο εργοδοσία και γραφειοκρατία, εργατικό κίνημα. Κι επομένως σημαίνει παραδοχή της αναγκαιότητας της πάλης για μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Αλλά πόσοι φοιτητικοί σύλλογοι, άγγιξαν έστω αυτή την ζωογόνο πλευρά και πόσοι την έθεσαν σαν απαραίτητο όρο νικηφόρας προοπτικής;
-Η πολιτική κουλτούρα στις συνελεύσεις, στα συντονιστικά καταλήψεων και βέβαια στα πανελλαδικά συντονιστικά, δεν εξυπηρετούσε την πολιτική εμβάθυνση και προετοιμασία του φοιτητικού κινήματος για τις δύσκολες μάχες που έρχονται. Αλλά την τεχνητή καταγραφή συσχετισμών των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στο φοιτητικό κίνημα με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει περί πολιτικών συμφωνιών ‘κεντρικού πολιτικού σκηνικού’. Αυτό πρακτικά οδήγησε στο αίσχος της διάσπασης του πανελλαδικού συντονιστικού της πλατείας Συντάγματος/Πολυτεχνείου, που απομαζικοποίησε κι εκφύλισε τη διαδικασία όπου έπρεπε να τεθούν τα πολιτικά ζητήματα. Πάνω απ’ όλα οδήγησε στο αίσχος της διαδήλωσης της ΔΕΘ, όπου οι χιλιάδες φοιτητές που κινητοποιήθηκαν κατέληξαν να κόβουν πολύωρες βόλτες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να περιοδεύσουν από όλες τις συγκεντρώσεις, χωρίς να ‘καταφέρουν’ να σταθούν ούτε μισό λεπτό έξω από το Βελλίδειο. Η αδυναμία συγκρότησης μιας αποφασιστικής απάντησης στο νέο πολιτικό ερώτημα «που πάμε;» βρήκε στέγη στο «πάμε παντού» αντί να υπάρξει πολιτική αντιπαράθεση για την ύπαρξη μια ενότητας με οξείες διαχωριστικές γραμμές με το αστικό κράτος και κάθε τσιράκι του.
Με λίγα λόγια εκπονήθηκε ένα αδιέξοδο πολιτικό σχέδιο που ήταν επόμενο να μην γίνει ποτέ κατανοητό από την πλειοψηφία των φοιτητών που αρχικά το πλαισίωσαν λόγω των μαχητικών τους διαθέσεων αλλά δικαιολογημένα ποτέ δεν πείστηκαν ότι θα νικήσει. Και ταυτόχρονα χρησιμοποιήθηκε μια μορφή πάλης που δεν υποστηριζόταν από το πολιτικό περιεχόμενο του σχεδίου. Αποτέλεσμα των παραπάνω: το μαχητικό φοιτητικό κίνημα μοιάζει να έχει βαλτώσει. Το πιο εύκολο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τα βάλει κύρια με το μέσο και να προσπεράσει τον σκοπό. Όμως οι καταλήψεις των σχολών και έπρεπε να γίνουν και τώρα πρέπει να ανακάμψουν. Μέσα όμως από εκείνο το πολιτικό σχέδιο που θα κάνει ξεκάθαρο ότι δεν απορρίπτουμε απλά τον πρότερο ‘εντιμο’ βίο του καπιταλισμού με έναν, σε τελική ανάλυση, αξιακό μπούσουλα. Έχουμε γνώση του αδιεξόδου, είναι αδύνατο να κερδίσουμε ‘κάτι’, γι’ αυτό συμπεραίνουμε ότι η μόνη λύση είναι να κερδίσουμε τα πάντα.
Το επιχείρημα, που εν πολλοίς χρησιμοποιείται, ότι το 06-07 «κάναμε το ίδιο και είχαμε νίκη» απλά επιβεβαιώνει τη πλήρη άγνοια των νέων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, που καταλήγει στην επανάληψη της ίδιας συνταγής σε άλλες συνθήκες. Σήμερα οι μορφές πάλης πρέπει να αντιστοιχηθούν σε ένα νέο περιεχόμενο που πρέπει να αναλυθεί και να ενσωματωθεί στο πολυτάραχο τρίπτυχο «συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις». Και στο κάτω κάτω, η ωμή πραγματικότητα του μπλόκου στην αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι ότι η Διαμαντοπούλου πέτυχε σε χρόνο ρεκόρ ότι δεν πέτυχε η Γιαννάκου κι οι προκάτοχοί της αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αν ο καπιταλισμός, εδώ και διεθνώς, δεν είχε χρεωκοπήσει.
Τέλος, η επαναστατική μας προετοιμασία πρέπει να προϋποθέσει νικηφόρα απάντηση στα ζητήματα άμεσης επιβίωσης, που έχουν αρχίσει να πετάνε έξω, ειδικά απ’ τα περιφερειακά τμήματα, πληθώρα συναδέλφων: Καταλήψεις στέγης και καθημερινό-μαζικό ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στις λέσχες σίτισης, είναι τώρα τα δυο πιο κομβικά προτάγματα που πρέπει να συνοδέψουν τις καταλήψεις των σχολών μας. Για να απαντήσουν στην αγωνία των συναδέλφων που θέλουν να αγωνιστούν αλλά εγκλωβίζονται στην αποφυγή των χαμένων εξεταστικών κι εξαμήνων, επειδή –αντικειμενικά- αυτό εμποδίζει την δυνατότητά τους να τελειώσουν τη σχολή. Πρέπει να εξηγήσουμε ότι με ανοιχτές σχολές είναι που θα αναγκαστούμε να παρατήσουμε τη σχολή. Να αντιπαρατάξουμε σχολές κλειστές που δημιουργούν τους όρους για να επιβιώσουμε και ταυτόχρονα προετοιμάζουν τους όρους για να ζήσουμε. Η ίδια η εμπειρία αυτών των δράσεων θα υπαγορεύει την αναγκαιότητα να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Η ΕΑΑΚ, στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, συσπειρώνει τα πιο προωθημένα κομμάτια των ανένταχτων φοιτητών κι έχει κεκτημένη μια εμπειρία που στο παρελθόν έχει σπρώξει το φοιτητικό κίνημα 2 βήματα μπρος. Οι ευθύνες για το πολιτικό σχέδιο που ακολουθήσε ως τώρα δεν μπορούν να μην αγγίζουν την πολυσυζητημένη άτυπη ‘ηγεσία της ΕΑΑΚ’, τις οργανωμένες δηλαδή δυνάμεις που ακολουθούν το πολιτικό σχέδιο που εκπορεύεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις λογιών-λογιών κοινές πρωτοβουλίες με κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ (από εκείνες που πρότειναν ως ‘λύσεις’ το κοντοκουρεμένο χρέος ή την έξοδο από το ευρώ και βρήκαν τα πιο ευήκοα ώτα στο γερμανικό και αμερικανικό κεφάλαιο). Αντί λοιπόν να ακολουθούμε αποτυχημένα πολιτικά σχέδια που προέρχονται από όσους άθελα τους ενσωματώνονται κι έχουν αυταπάτες για μικρές νίκες εντός του καπιταλισμού, μήπως πρέπει να αντιτάξουμε την αναγκαιότητα μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας, από ένα άλλο πολιτικό σύστημα; Κι άρα να προτάξουμε την κοινωνική επανάσταση προετοιμάζοντας την επαναστατική δράση; Ναι, ξέρω.. Ο Πύργος της Πίζας δεν πέφτει εδώ και τόσους αιώνες. Αλλά με τέτοια σεισμική δραστηριότητα ποιος ανεγκέφαλος στρώνει να κοιμηθεί από κάτω;
12/10/2011
α.δ. , ΕΑΑΚίτισσα στην αρχιτεκτονική Βόλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΟΚΤΩΒΡΗ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ 511 ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου