Για πολλούς η «επόμενη μέρα» στα πανεπιστήμια δεν έχει έρθει ακόμη.
Κάποιοι διαγιγνώσκουν «τάσεις προς εκτόνωση». Αλλοι, «βία, γιαούρτια και αβγά». Η ξύλινη ορολογία παραμένει ίδια. Κανένα, μα κανένα, νέο πρόσωπο. Οι ίδιοι γνωστοί των καναλαρχών, πρωτοκλασάτοι, γιοι και θυγατέρες που κληρονόμησαν τη βουλευτική έδρα από τον μπαμπά, κόλακες της σημερινής και αυριανής κυβέρνησης. Μπροστά, η καθημερινά όλο και περισσότερο μερκελ-οποιούμενη υπουργός Παιδείας που, μετά από τόσες επικοινωνιακές γκάφες, δεν παρέλειψε να ρίξει λάδι στη φωτιά στην 38η επέτειο του Πολυτεχνείου που, κατά την άποψή μου, οδήγησε στις συρράξεις των σπουδαστών στο Γεωπονικό και το ΕΜΠ. Καθένας με τον τρόπο του, τις διατυπώσεις του και το δικό του ξύλινο λεξιλόγιο, του δικού του «πολιτικά ορθού» λόγου. Το μόνο που δεν σκέφτονται είναι ότι για να εξαφανισθούν τα προβλήματα της παιδείας πρέπει να... εξαφανισθούν αυτοί οι ίδιοι. Δεν σκέφτονται ότι κάποιον που τον βιάζεις πνευματικά εδώ και χρόνια δεν αρκεί να του πεις «τι έχεις παιδάκι μου, έλα να σου φτιάξω ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο».
Κυβερνητικές απαντήσεις πολλές, οι περισσότερες σε μορφή ψηφιακού οπίου προς κατανάλωση από παντοφλοφόρους, τηλεθωρούντες και τηλεκρίνοντες δανειολήπτες Νεοέλληνες. Για να δει κανείς έξυπνος άνθρωπος τηλεόραση πρέπει να πάρει πρώτα ηρεμιστικά.
Κανείς όμως δεν δίνει απάντηση σε σημαντικά ερωτήματα όπως:
*Ποιοι δημιούργησαν τη γενιά των 700 ευρώ; Φύτρωσε η γενιά αυτή; Πόσοι από τους αναλυτές και κάθε είδους ενδιαφερόμενους για τους νέους που γυρνάνε στα παράθυρα και δίνουν το λόγο όπου και όπως θέλουν, παίρνουν 10 έως και 50 φορές περισσότερα το μήνα;
*Πώς διαφοροποιούνται τα κόμματα εξουσίας; Από τα οράματα; Τις ιδεολογίες; Την πραγματιστική αντίληψη για τον κόσμο; Ή μήπως από τον εγωιστικό «ρεαλισμό» και τον αδιάκριτο κανιβαλιστικό συμφεροντολογικό ωφελιμισμό, μετ' υποκριτικών επιφάσεων περί του «κοινού καλού»;
Οι νέοι αντί να ζουν σπαταλούν το χρόνο και τη δημιουργικότητά τους για να κάνουν καριέρα. Αυτό ισχύει και για τους νέους που βρίσκονται ακόμη στο σχολείο. «Καριέρα» εδώ είναι ο βαθμός και η επιτυχία στα ΑΕΙ, η οποία εξάλλου ανήκει σε ολόκληρη την οικογένεια από την οποία και πηγάζει ως καθήκον. Αλλά ακόμα και στα μικρά σχολικά χρόνια το «κουδούνι» ηχεί ως «λύτρωση» από κάτι που καταπιέζει χωρίς να δίνει χαρά. Ετσι από μικροί μάθαμε πως ο κόπος δεν συνδέεται με τη χαρά και το γέλιο, αλλά με την επίτευξη «στόχων», είτε πρόκειται για τη βαθμολογία στο σχολείο είτε για το «πιάσιμο του πλάνου» πωλήσεων στην εταιρεία. Το σύστημα της παράνοιας αυτού του είδους δεν μπορεί να ισορροπήσει χωρίς την υποκρισία. Οι δάσκαλοι προσποιούνται ότι διδάσκουν, οι μαθητές υποκρίνονται ότι μαθαίνουν, οι δημοσιογράφοι «μοχθούν» για την «επικοινωνία», τα στελέχη υποκρίνονται ότι προάγουν την ανάπτυξη, η οποία εξάλλου είναι και στο υποκριτικό σενάριο όσων υποδύονται τους κυβερνήτες και γενικώς όλοι προσπαθούν και δηλώνουν ότι είναι κάτι που κατά βάθος ξέρουν ότι δεν είναι. Και ασφαλώς όλοι ασκούμε «λειτούργημα»!
Αποσιωπάται το γεγονός ότι η κυβέρνηση έφερε τον νέο αντιεκπαιδευτικό-ολιγαρχικό νόμο «διά της επιβολής», αγνοώντας την εκφρασμένη αντίθεση της συντριπτικής πλειονότητας των ακαδημαϊκών και συνδικαλιστικών οργάνων της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αγνοείται ότι η κυβέρνηση μείωσε το μισθό ενός παλαιού καθηγητή κατά 1.000 ευρώ και πλέον το μήνα και το μισθό ενός νέου λέκτορα/επίκουρου κατά 200-300 ευρώ το μήνα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι απώλειες από τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και το επίδομα άδειας. Και φυσικά έπεται συνέχεια.
Αποσιωπάται ότι οι ανθρωπιστικές σπουδές και οι κοινωνικές επιστήμες θα αντιμετωπίσουν το μαρασμό και την κατάργηση των Τμημάτων τους, οι αμοιβές του προσωπικού θα εξατομικεύονται με βάση τις «επιδόσεις» τους, η δωρεάν παιδεία υπονομεύεται (κάρτα του «φοιτητή», ανάθεση της σίτισης και της στέγασης σε «συμπράξεις» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, διανομή κουπονιών στους νέους για αγορά κατάρτισης από την ενοποιημένη «αγορά» δημόσιων και ιδιωτικών ΙΕΚ!).
Οι φοιτητές εξωθούνται στα φοιτητικά δάνεια και την υπερχρέωση.
Ομως εκεί που η κυβέρνηση και οι σύμβουλοί της ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο είναι η επίθεση στην εργασιακή και ακαδημαϊκή υπόσταση των πανεπιστημιακών, ανατρέποντας πλήρως εργασιακές σχέσεις και κατακτήσεις δεκαετιών.
Απέναντι σε αυτή την επιχείρηση κατεδάφισης του δημόσιου πανεπιστημίου οι πανεπιστημιακοί που σέβονται το ρόλο τους οφείλουν να οργανώσουν την αντίστασή τους, μαζί με τους φοιτητές που αρνούνται να τους στερούν θεμελιώδη δικαιώματα και μαζί με τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια.
Η ουσία, το πρότυπο της εξέλιξης είναι το πετροβόλημα του τείχους της σιωπής, του βολέματος, της κοινωνικής αλληλοκάλυψης προσωπικών συμφερόντων, της ανυποληψίας, της αυθαιρεσίας, του αυταρχισμού, μαζί με την αμφισβήτηση κάθε αυτοανακηρυγμένης αυθεντίας.
Μετά τα συνεχή πολεμικά ανακοινωθέντα της υπουργού δικαιούμεθα και νομιμοποιούμεθα να εξασφαλίσουμε την ακύρωση της λειτουργίας των πενταμελών επιτροπών οργάνωσης. Κατά προτίμηση με την οικειοθελή παραίτηση των μελών τους.
Στο τέλος η πανεπιστημιακή κοινότητα θα αποτρέψει τη θεσμική εκτροπή που επιχειρεί η κυβέρνηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου