πηγή: eksegersi.gr
Εχει περάσει πλέον ένας χρόνος από τότε που η ελληνική κοινωνία μπήκε στο γύψο του μνημονίου. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά και αυτό το βλέπει κανείς κάθε μέρα. Η κυβέρνηση, που αποτελεί φερέφωνο και εμπροσθοφυλακή της τρόικας, έχει αποφασίσει να διαλύσει κάθε κοινωνική κατάκτηση, και η παιδεία δεν θα μπορούσε ν’ αποτελεί εξαίρεση. Σχολεία κλείνουν και «συγχωνεύονται», δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί μένουν για μήνες απλήρωτοι, συμβάσεις διδακτικού προσωπικού δεν ανανεώνονται, ενώ ένας νέος νόμος έρχεται να μετατρέψει τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σε θυγατρικές των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Πριν καν παρουσιαστεί ο νόμος αυτός (έχουμε δει μόνο το προσχέδιο), τα πρώτα σημάδια παρακμής είναι εδώ, και όσο περνούν οι μήνες τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, καθώς η ελληνική κοινωνία θ’ αργήσει πάρα πολύ να ξεφύγει από τις πολιτικές της εξαθλίωσης. Η χρηματοδότηση είναι ήδη κατά πολύ μειωμένη, με την κατάσταση στα ΤΕΙ να είναι τραγική αφού δεν υπάρχει καν εκπαιδευτικό προσωπικό. Πρόβλημα έχει δημιουργηθεί και με τα συγγράμματα, μιας και στο πλαίσιο εφαρμογής της νέας πολιτικής περικοπών του υπουργείου, σε πολλά τμήματα που παρέχονταν περισσότερα του ενός βιβλία για τη συνολική κάλυψη της εξεταζόμενης ύλης ενός μαθήματος, πλέον δίνονται λιγότερα (ένα συν ένα «βοήθημα») ή ακόμα και μόνο ένα.
Η πιο αντιδραστική μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τα τελευταία 60 χρόνια είναι εδώ
«Οι αλλαγές θα είναι πολύ βαθιές και θ’ αφορούν το DNA της λειτουργίας των πανεπιστημίων», δήλωσε η Διαμαντοπούλου στην παρουσίαση του προσχεδίου. Τι εννοεί με αυτό; Μια υπουργός μιας κυβέρνησης γενικού ξεπουλήματος δε θα μπορούσε να εννοεί τίποτ’ άλλο από τον αυστηρό προσανατολισμό των πανεπιστημίων στην καπιταλιστική αγορά και τις ανάγκες της, αδιαφορώντας για την προαγωγή της επιστήμης και της έρευνας, που στοχεύουν στη βελτίωση της ζωής του ανθρώπου.
Το κράτος με αργά αλλά σταθερά βήματα προσπαθεί να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις του στην χρηματοδότηση των αναγκών των πανεπιστημίων. Κι αυτό θα γίνει πλήρως κατανοητό μόλις δούμε τα βασικά σημεία της μεταρρύθμισης.
1) Συμβούλιο διοίκησης
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής ανακοινωθέντα, θα είναι το ανώτατο όργανο διοίκησης στα πανεπιστήμια. Σ’ αυτό θα συμμετέχει και η «κοινωνία», δηλαδή άτομα τα οποία δεν έχουν άμεση σχέση με το πανεπιστήμιο. Με τον όρο «κοινωνία» εννοούνται και εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου, μαζί βέβαια με τους διάφορους εργατοπατέρες, δήμαρχους, περιφερειάρχες και λοιπά θεσμικά όργανα. Ενα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα θα είναι η εξεύρεση πόρων χρηματοδότησης.
Ο ρόλος των εκπροσώπων των επιχειρηματιών στα Συμβούλια Διοίκησης δεν μπορεί να είναι άλλος από την προώθηση αποδοτικών συμφωνιών μεταξύ πανεπιστημίων και επιχειρήσεων, συμφωνιών δηλαδή που στην ουσία θα βοηθούν το κεφάλαιο να αυξήσει το κέρδος του, που είναι και ο μοναδικός του στόχος.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα εκμεταλλεύονται την ανάγκη του πανεπιστημίου για χρηματικούς πόρους, αφού η χρηματοδότηση του υπουργείου είναι ανεπαρκής, για να κάνουν συμφωνίες στον τομέα της έρευνας και των σπουδών, τις οποίες θα χρησιμοποιήσουν ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα και οι υπηρεσίες τους. Ακόμα και να μην τους περάσει αρχικά, από τη στιγμή που το πανεπιστήμιο θα χρειάζεται λεφτά για να καλύψει τα λειτουργικά του έξοδα, θα προσφεύγει αναγκαστικά σε συμφωνίες με επιχειρήσεις.
2) Σύνδεση αξιολόγησης – χρηματοδότησης
Η σύνδεση της αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση πρακτικά σημαίνει ότι το υπουργείο Παιδείας θα «επιβραβεύει» τα ιδρύματα που βρίσκονται ψηλά στις θέσεις της αξιολόγησης, με μεγαλύτερα ποσά χρηματοδότησης από τα ιδρύματα που δεν έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις και να ανέβουν στις λίστες.
Οι απαιτήσεις αυτές όμως δεν είναι καθόλου αθώες… Οι παράμετροι των μετρήσεων αξιολόγησης δεν ελέγχουν μόνο τι επιπέδου σπουδές παρέχουν τα ιδρύματα αλλά και πόσο δικτυωμένα είναι με την αγορά εργασίας, πόσο ικανοποιημένοι μένουν οι εργοδότες από τους αποφοίτους τους, πόσους φοιτητές στέλνουν τα πανεπιστήμια σε διεθνείς διαγωνισμούς κ.λπ.
Το μέτρο αυτό θα λειτουργήσει ουσιαστικά ως μία τιμωρία και ταυτόχρονα ως μία μέθοδος καταστολής σε όσα ιδρύματα δε δέχονται να συμμορφωθούν με αυτές τις απαιτήσεις… Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι στην Αγγλία (το βασίλειο της αξιολόγησης και της σύνδεσης με τη χρηματοδότηση) πολλά πανεπιστήμια έβαλαν λουκέτο λόγω… χαμηλής αξιολόγησης.
3) Προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος
Τα ιδρύματα θα είναι αναγκασμένα να έρχονται σε προγραμματικές συμφωνίες με το κράτος για τη χρηματοδότησή τους. Οι συμφωνίες αυτές, σύμφωνα με την υπουργό Παιδείας, «θα συνδέονται με συμφωνημένα κριτήρια, που έχουν σχέση και με την απόδοση και την αποδοτικότητα των ιδρυμάτων». Και εδώ προτεραιότητα δεν είναι τα λειτουργικά έξοδα και η ανάγκη παροχής των υπηρεσιών προς τους φοιτητές, αλλά η «απόδοση». Απόδοση σε ποιο κομμάτι; Μα ποιο άλλο εκτός από την υπακοή στις απαιτήσεις που θα βάζουν τα συμβούλια διοίκησης, ουσιαστικά οι επιχειρηματίες.
Συστήνεται η ανεξάρτητη αρχή χρηματοδότησης, της οποίας αρμοδιότητα θα είναι να καθορίζει τον τρόπο χρηματοδότησης των ιδρυμάτων και να τους μεταφέρει ένα ποσό, και, από κει και πέρα, αφήνεται στο ίδιο το πανεπιστήμιο η παροχή των υπηρεσιών προς τους φοιτητές. Αν λοιπόν τα ποσά της χρηματοδότησης από το κράτος δεν είναι αρκετά, το ίδρυμα πρέπει να βρει τους πόρους γι’ αυτές τις παροχές.
4) Αλλαγές στη διάρθρωση των σπουδών - Πιστωτικές μονάδες - Διά βίου μάθηση
Τα προγράμματα σπουδών γίνονται ελαστικά, και οι σπουδές θα σπάνε ανά έτος και ανά εξάμηνο. Σε κάθε πανεπιστήμιο θα υπάρχουν προαπαιτούμενα μαθήματα και αλυσίδες. Το κάθε μάθημα αντιπροσωπεύει κάποιες διδακτικές μονάδες και το πτυχίο αποτελεί άθροισμά τους. Οι φοιτητές θα επιλέγουν τις ατομικές τους διαδρομές, συλλέγοντας διδακτικές μονάδες που θα οδηγούν σε πτυχία πολλών ταχυτήτων, σαφώς μη ισοδύναμα. Αναμενόμενη είναι και η κατάργηση της συλλογικής κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων στο πτυχίο. Δεν είναι το πτυχίο που έχει αξία, αλλά οι διδακτικές μονάδες που έχεις συλλέξει.
Επιδιώκεται σύνδεση με τη διά βίου μάθηση, δηλαδή με την κάθε είδους «παραπαιδεία», από τα διπλώματα τύπου ecdl μέχρι τα πτυχία των αναβαθμισμένων πλέον κολεγίων. Με τη δημιουργία του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων όλα αυτά (πτυχία, διπλώματα και όποιο άλλο χαρτί) θα ανακατεύονται και ο κάθε ένας θα συλλέγει ένα άθροισμα μονάδων που θα μεταφράζεται σε επαγγελματικά προσόντα. Το υπουργείο θέλει οι νέοι να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα χαρτιά. Η αποτυχία σου, η επιτυχία μου.
5) Διεθνοποίηση των σπουδών
Αυτή συνίσταται στην εκλογή των καθηγητών από εκλεκτορικά σώματα με «έντονη διεθνή παρουσία», στη διεύρυνση του θεσμού των επισκεπτών καθηγητών (ώστε να αποφεύγονται οι πολλοί μόνιμοι διορισμοί), στη δυνατότητα να χορηγούνται ολόκληρες έδρες σε ιδιώτες που θα αναλάβουν και την οικονομική στήριξή τους (θα δούμε π.χ. έδρα Κόκκαλη, Βγενόπουλου, Βαρδινογιάννη κ.λπ.). Αναφέρεται στη στροφή και των ελληνικών πανεπιστημίων στο εξωτερικό προς αναζήτηση φοιτητών-πελατών, στην ίδρυση παραρτημάτων των ελληνικών πανεπιστημίων στο εξωτερικό, όπως κάνουν ήδη πολλά ξένα πανεπιστήμια, που νοικιάζουν πτυχία και όνομα στα εδώ μαγαζιά των κολεγίων, προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους.
Ενα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή ήταν η ανάδειξη του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, προέδρου του Eurogroup (του οργανισμού που συμμετέχει στην καταλήστευση του ελληνικού λαού), σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής σχολής Αθηνών!
6) Καλλικράτης στα πανεπιστήμια
Καλλικράτης δε θα υπάρξει μόνο στα σχολεία, αλλά και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προετοιμάζονται καταργήσεις και συνενώσεις τμημάτων, με βασικό στόχο την «ελαχιστοποίηση των διαχειριστικών δαπανών».
Με δεδομένο ότι στις περισσότερες σχολές και τμήματα ήδη δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές, αναμένεται να δημιουργηθεί ένα χάος με τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις. Και εννοείται πως, αφού θα κλείσουν τεχνολογικά ιδρύματα και πανεπιστήμια, είναι σίγουρο ότι θα μειωθούν και οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Λιγότερα άτομα θα μπορούν να σπουδάσουν.
Τι θα σημάνει η εξάρτηση της τριτοβάθμιας από επιχειρήσεις;
Διαβάζοντας τις πιο σημαντικές αλλαγές που φέρνει αυτός ο νόμος, γίνεται αντιληπτό πως οδηγούν όχι μόνο στη σύνδεση, αλλά τελικά στην εξάρτηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ από το ιδιωτικό κεφάλαιο, καθώς αργά ή γρήγορα, θ’ αναγκαστούν να προστρέξουν σ’ αυτό προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν.
Υπάρχουν κάποιοι φοιτητές που πιστεύουν ότι η σύνδεση του πανεπιστημίου με τις επιχειρήσεις είναι κάτι το θετικό, επειδή θα δώσει στους νέους καλές επαγγελματικές προοπτικές, αφού οι επιχειρήσεις θα εντοπίζουν τους καλύτερους και θα τους εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή θέση εργασίας. Και για να ενισχύσουν αυτό το επιχείρημα φέρνουν ως παράδειγμα τα πανεπιστήμια της Αγγλίας και των ΗΠΑ, που είναι άριστα συνδεδεμένα με τις επιχειρήσεις. Ενα άλλο επιχείρημα είναι ότι οι ιδιώτες θα μπουν στα πανεπιστήμια και θα επιβάλουν την τάξη απέναντι στις «αυθαιρεσίες» και επιτέλους όλα στα πανεπιστήμια θα λειτουργούν ρολόι.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η προσέγγιση αναποδογυρίζει την πραγματικότητα. Οι ιδιωτικές εταιρίες παρουσιάζονται σαν κάποιοι σωτήρες, διαστρεβλώνοντας έτσι το βασικό νόμο του καπιταλιστικού συστήματος, που λέει ότι κάθε επιχειρηματική επένδυση έχει ως μόνο σκοπό το μέγιστο κέρδος. Οσο πιο μεγάλη γίνεται μια επιχείρηση, τόσο πιο έντονη είναι η προσπάθεια για απόσπαση του μέγιστου κέρδους. Συνεπώς, κανένας επιχειρηματίας δε θα συνεργαστεί με το πανεπιστήμιο γιατί θέλει να αναδείξει ταλέντα. Θα συνεργαστεί προκειμένου ν’ αγοράσει γνώση και να την πουλήσει πολύ ακριβότερα. Είτε αυτή η γνώση είναι τα αποτελέσματα κάποιου ερευνητικού προγράμματος, είτε είναι η πρόσληψη των καλύτερων αποφοίτων του πανεπιστημίου, μην αφήνοντάς τους να πέσουν στα χέρια ανταγωνιστών.
Ξεχνούν επίσης οι φοιτητές αυτοί, ότι δεν είμαστε μία ανεπτυγμένη καπιταλιστικά χώρα, όπως οι ΗΠΑ, που πράγματι τα ερευνητικά προγράμματα που χρηματοδοτούνται από επιχειρήσεις, και ειδικά στα πολύ μεγάλα πανεπιστήμια, είναι πάρα πολλά και σε διάφορα επιστημονικά πεδία. Στην Ελλάδα του ΔΝΤ, όμως, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν επιχειρηματικές επενδύσεις που μπορούν να βοηθήσουν στην ύπαρξη ερευνητικής δραστηριότητας.
Αυτό που στην πραγματικότητα θα φέρει η εξάρτηση του Πανεπιστημίου από το ιδιωτικό κεφάλαιο, σε συνδυασμό με την μείωση των κονδυλίων από το υπ. Παιδείας, είναι ένας εκπαιδευτικός μεσαίωνας. Από τη στιγμή που το πανεπιστήμιο θα έχει ανάγκη τις επιχειρήσεις, θα αναγκάζεται να ικανοποιεί και το μεγαλύτερο μέρος των απαιτήσεων τους.
- Οι σχολές των οποίων οι επιστήμες δε θα αποδίδουν κέρδη (και άρα δε θα προσελκύουν επενδύσεις) όσο περνάει ο καιρός δε θα μπορούν να καλύπτουν τα έξοδά τους, με αποτέλεσμα να παρακμάζουν όλο και περισσότερο και είναι σίγουρο ότι πολλά τμήματα θα κλείσουν.
- Οι φοιτητές θα κληθούν να πληρώνουν μέρος των συγγραμμάτων, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο πως κάποια στιγμή θα επιβληθεί και ένα ποσό ως δίδακτρα.
- Οι επιχειρηματίες δε θ’ αργήσουν να βάλουν χέρι στα προγράμματα σπουδών, ζητώντας να κοπούν τα περιττά, γι’ αυτούς, μαθήματα, η γνώση που τους αφήνει αδιάφορους.
- Οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα που εναντιώνεται στις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου θα στοχοποιείται και οι φοιτητές που συμμετέχουν σε διαμαρτυρίες θα υπόκεινται σε κυρώσεις.
- Αφού τμήματα θα κλείσουν, λιγότεροι φοιτητές θα έχουν πρόσβαση στις σπουδές.
Τα παραπάνω δε θα είναι μόνο ένα γερό πλήγμα στην επιστήμη. Θα είναι ένα γερό πλήγμα στην ελληνική κοινωνία.
ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ
ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΕΣ ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ
Τόσα χρόνια έχουμε βαρεθεί ν’ ακούμε για τους «αιώνιους» φοιτητές. Χάρη στην πολιτική καταλήστευσης των ελληνικών νοικοκυριών, πλέον η πλειοψηφία των φοιτητών θα είμαστε «αιώνιοι». Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι φοιτητές εργαζόμαστε προκειμένου να τα βγάλουμε πέρα.
Ιδιαίτερα για όσους προερχόμαστε από την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα, τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Αφού οι οικογένειές μας αναγκάστηκαν να δώσουν πολλές χιλιάδες ευρώ σε φροντιστήρια προκειμένου να καταφέρουμε να μπούμε στο πανεπιστήμιο, τώρα, σε συνθήκες εκτόξευσης της ανεργίας και της εκ περιτροπής εργασίας, αδυνατούν να συνεχίσουν να καλύπτουν τα έξοδα, όχι μόνο των ενοικίων, αλλά και της καθημερινής ζωής.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι φοιτητές των λαϊκών στρωμάτων συνήθως αδυνατούν να παρακολουθήσουν σε ικανοποιητικό βαθμό τις σπουδές, πόσο μάλλον ν’ αφοσιωθούν σ’ αυτές. Εχουμε έτσι ξεκάθαρα έναν ταξικό φραγμό, που μελλοντικά θα γίνεται όλο και πιο αξεπέραστος. Και όταν υπάρχει τέτοια δυσκολία στις σπουδές στο δημόσιο πανεπιστήμιο, δε συζητάμε καν για τα διάφορα περαιτέρω διπλώματα, μεταπτυχιακά στο εξωτερικό κ.λπ. Αυτά θα είναι προνόμια λίγων. Τα όνειρα χιλιάδων παιδιών για σπουδές, αλλά και για ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον πάνε περίπατο.
Να απομονώσουμε τους συμμάχους της κυβέρνησης μέσα στο φοιτητικό κίνημα
Απ’ όταν δημοσιεύτηκε το προσχέδιο νόμου, οι παρατάξεις των δύο μεγάλων κομμάτων μέσα στις σχολές, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, έχουν δώσει ρεσιτάλ ελιγμών. Αλλοτε ξεκάθαρα τάσσονται υπέρ της μεταρρύθμισης, άλλοτε δηλώνουν ότι περιμένουν να δούνε το νόμο, άλλοτε ότι είναι κατά αλλά διαφωνούν με τις κινητοποιήσεις, και γενικά προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τη σύγκρουση με την κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση της προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια, αφού καλούν σε μη αντίδραση και σε υποταγή. Και δεν περίμενε κανείς κάτι άλλο από τις παρατάξεις των οποίων τα μεγάλα στελέχη θέλουν το πανεπιστήμιο να μετατραπεί σε επιχείρηση μπας και πιάσουν καμιά θέση σ’ αυτή, ενώ αποτελούν και τα αυριανά λαμόγια του συστήματος.
Βοήθεια στην κυβέρνηση όμως προσφέρεται και από την ΚΝΕ (ΜΑΣ), με την τακτική που ακολουθεί στο φοιτητικό κίνημα. Τις περισσότερες φορές είτε δε συμμετέχει στις συνελεύσεις και καλεί τους φοιτητές ν’ ακολουθήσουν το κομματικό ΜΑΣ, είτε μπαίνει στη συνέλευση, την αποκαλεί ένα μπάχαλο και αφού καλέσει για «επιτροπή αγώνα» σε άλλη αίθουσα, τα μέλη της επιδεικτικά αποχωρούν. Η στάση αυτή είναι όχι απλά διασπαστική, αλλά υπονομευτική απέναντι σε κάθε προσπάθεια γι’ αγώνα από τους συλλόγους φοιτητών και όσο την κρατούν, θα βάζουν απλά ένα ακόμα εμπόδιο στο ξέσπασμα ενός κινήματος ενάντια στην μεταρρύθμιση.
Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να απομονωθούν και οι φοιτητές, αν θέλουμε να σταματήσουμε την παράδοση του πανεπιστημίου στα επιχειρηματικά συμφέροντα, πρέπει μέσα από όσο πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες γίνεται, ν’ αποφασίσουμε πως θα αντιμετωπίσουμε την επίθεση που δεχόμαστε. Τέτοιες διαδικασίες προκρίνονται μόνο μέσω του συλλογικού οργάνου των σχολών, δηλαδή των Γενικών Συνελεύσεων.
Γνωρίζουμε ότι τις περισσότερες φορές αυτό που συμβαίνει στις συνελεύσεις μόνο εποικοδομητικός διάλογος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Συνήθως είναι μία διαδικασία κουραστική και ανιαρή. Το σημαντικό όμως είναι να προσπαθήσουμε όλοι να δώσουμε στις συνελεύσεις χαρακτηριστικά διαλόγου και πολιτικής αντιπαράθεσης και να μην τις παρατήσουμε, γιατί μόνο μέσα από αυτές μπορούμε να εκφραστούμε.
Μπορούμε να τους σταματήσουμε
Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση αυτή, έχοντας πολύτιμη στήριξη από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, έχει καταφέρει μέχρι τώρα να περάσει νόμους φασιστικού τύπου και να κάμψει τις όποιες αντιστάσεις. Γι’ αυτό και υπάρχει σε μεγάλο κομμάτι φοιτητών η αίσθηση ότι είναι αναπόφευκτο να περάσει ο νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ότι κάθε αντίσταση είναι άκαρπη.
Αυτή η αντίληψη όμως είναι λανθασμένη και οδηγεί σε μία καταστροφική ηττοπάθεια. Ενα μαζικό και ανυποχώρητο φοιτητικό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την επίθεση στα πανεπιστήμια. Το 2006-07, λόγω του ανυποχώρητου αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, δεν καταργήθηκε το άρθρο 16. Παλιότερα, με τον ίδιο τρόπο είχαν επιτευχθεί κι άλλες, μικρές ή μεγάλες, νίκες.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ανίκητη. Κι αυτό το έδειξε και ένας πρόσφατος μεγάλος αγώνας, ο αγώνας των 300 μεταναστών απεργών πείνας. Ανεξάρτητα από τις απόψεις που έχει κάποιος για το μεταναστευτικό, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι χάρη στην αποφασιστικότητά τους, αυτοί οι άνθρωποι στρίμωξαν για τα καλά την κυβέρνηση, η οποία, παρόλο που τις πρώτες μέρες εμφανιζόταν αδιάλλακτη, έφτασε στο παραπέντε μιας κατά κράτος υποχώρησης. Τελικά, αυτός ο αγώνας δεν νίκησε, επειδή βρέθηκε αντιμέτωπος με μία υπονόμευση από «μέσα», έδειξε όμως ότι η κυβέρνηση δεν είναι ανίκητη.
Αν, λοιπόν, αποφασιστικά και ανυποχώρητα, απαιτήσουμε να μην περάσει ο νέος νόμος ξεπουλήματος του πανεπιστημίου, τότε μπορούμε να τους σταματήσουμε. Και σε αυτόν αγώνα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάθε αποτελεσματικό μέσο. Ξέρουμε από το παρελθόν ότι οι καταλήψεις και οι πορείες είναι ισχυρά όπλα στα χέρια του φοιτητικού κινήματος. Ειδικά η κατάληψη στέλνει το μήνυμα ότι τώρα που κάποιοι ετοιμάζουν το ξεπούλημα της εκπαίδευσης, δεν είναι ώρα για μάθημα αλλά γι’ αγώνα. Δεν πρέπει, όμως, να μείνουμε σε καταλήψεις και πορείες στο κέντρο. Με πολύμορφες και καθημερινές δράσεις πρέπει να φέρουμε σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση.
28 Μάρτη 2011
Φοιτητές της «ΚΟΝΤΡΑΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου