Όχι στις διαγραφές φοιτητών !!!

Προς τους Πρυτάνεις, τις Συγκλήτους των ανωτάτων ιδρυμάτων και κάθε άλλο αρμόδιο φορέα

Ως ομάδα επί πτυχίω φοιτητών από διάφορες σχολές που αντιμετωπίζουμε λόγω της διάρκειας φοίτησής μας, τον κίνδυνο διαγραφής μας από αυτές (ως αποτέλεσμα του άρθρου 80 του ν.4009/2011) σας επισημαίνουμε τα εξής:

Ο νόμος 4009/2011 ήδη από το τρέχον ακαδημαϊκό έτος, προβλέπει οριζόντιες διαγραφές φοιτητών με μόνο κριτήριο το έτος εισαγωγής τους στις σχολές λειτουργώντας τιμωρητικά, χωρίς να εξετάζει ούτε τις συνθήκες της καθυστέρησης των σπουδών μας ούτε τη συμμετοχή μας με οποιοδήποτε τρόπο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Επιπλέον έχει αδύνατα σημεία και ασάφειες (άρθρα 33 και 80).

Ο ίδιος νόμος παρέχει την ευχέρεια διαφορετικής αντιμετώπισης του ζητήματος από τους υπό κατάρτιση Οργανισμούς των Ιδρυμάτων. Κατά συνέπεια, θεωρούμε καταρχάς θετικά για την περίπτωσή μας, τα πρώτα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Οργάνων των Πανεπιστημίων.

Βασική αιτία αυτής της επιστολής είναι να εκφράσουμε την αγωνία και την ανησυχία μας για το ενδεχόμενο μέτρο της διαγραφής και να ζητήσουμε την παρέμβασή σας για τη διευθέτηση του.

Έχουμε εισαχθεί στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα με αδιάβλητες εξετάσεις (πανελλαδικές ή κατατακτήριες) κι έχουμε δαπανήσει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας στην προσπάθειά μας να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας. Τυχόν αποπομπή μας με διαγραφή θα αποτελέσει τροχοπέδη στο εργασιακό μας μέλλον και καταστροφή ονείρων ζωής.

Η παράταση της διάρκειας των σπουδών μας οφείλεται σε ποικίλους παράγοντες. Προβλήματα υγείας, οικονομική δυσχέρεια, βιοποριστική εργασία, οικογενειακά ζητήματα, δημιουργία νέας οικογένειας, υποστήριξη ηλικιωμένων γονέων, πολύτεκνες και μονογονεϊκές οικογένειες, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις σε εργάσιμες ώρες, μόνιμη κατοικία μακριά από τον τόπο σπουδών και πολλές άλλες υποχρεώσεις κι ανατροπές ζωής επιβραδύνουν σημαντικά το ρυθμό παρακολούθησης  μαθημάτων κι εργαστηρίων, παρεμποδίζουν συνήθως τη συμμετοχή μας στις εξεταστικές περιόδους και παρακωλύουν την πρόοδό μας στην εκπαιδευτική διαδικασία, με μοιραία κατάληξη την υπέρβαση του κανονικού χρόνου σπουδών. Επιπλέον, λόγω της παραπάνω καθυστέρησης, αντιμετωπίζουμε πρόσθετες επιβαρύνσεις, όπως η απώλεια του δικαιώματος εκπαιδευτικής άδειας για τους εργαζόμενους και η πλήρης παύση φοιτητικών παροχών και διευκολύνσεων όπως η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων, οι εκπτώσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η σίτιση και στέγαση.

Με δεδομένους τους παραπάνω λόγους παράτασης της φοίτησης μας, το μέτρο της διαγραφής  είναι άδικο και εσφαλμένο: α) παιδαγωγικά (για όσους επιμένουν να προσπαθούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους κι ΕΝΩ  προωθείται η εξ αποστάσεως και η δια βίου εκπαίδευση), β) κοινωνικά (επηρεάζεται καθοριστικά το μέλλον χιλιάδων ανθρώπων και των οικογενειών τους και γ) οικονομικά (η παράταση των σπουδών ΔΕΝ επιβαρύνει ΚΑΘΟΛΟΥ το κράτος, αφού καταργείται πλήρως κάθε φοιτητική παροχή και οι υπερβαίνοντες τα όρια φοίτησης συμμετέχουν ΜΟΝΟ σε εξετάσεις). Θα κριθεί ιδιαίτερα αδυσώπητο, αν κι εφόσον επιβληθεί στις τρέχουσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα όταν μάλιστα είναι δυνατή η ομαλή και δίκαιη διευθέτησή του με τη μέριμνα των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (σύμφωνα με το άρθρο 80 αλλά και 33 του ν. 4009/2011). Π.χ. μία πρόταση είναι η αποκλειστική κι επιλεκτική διαγραφή εκείνων που θα δεν εγγράφονται στα ακαδημαϊκά εξάμηνα, κατ’ επανάληψη, όπως προβλέπει κι ο νόμος, συνεπώς δεν θα δηλώνουν το ενδιαφέρον τους να συνεχίσουν.

Οι υπογράφοντες την επιστολή διαβεβαιώνουμε ότι ενώ η επιμήκυνση των σπουδών μας αποτελεί προϊόν διαφορετικών παραγόντων για τον καθένα, έχουμε κοινή τη δυνατή κι απαράμιλλη θέλησή μας για την ολοκλήρωση των σπουδών μας, την οποία  διεκδικούμε με επιμονή κι αποφασιστικότητα κόντρα σε κάθε είδους αντιξοότητα.

Για αυτό το λόγο, επιφυλασσόμαστε για την άσκηση κάθε νομίμου δικαιώματός μας, όποτε αυτό κριθεί αναγκαίο.

Με τη βεβαιότητα ότι θα ασχοληθείτε με το δίκαιο αίτημά μας,

Οι υπογράφοντες

Καλούμε όσους από τους συμφοιτητές μας δεν θέλουν να ισχύσει το μέτρο της διαγραφής να συνυπογράψουν την επιστολή στέλνοντας email με ονοματεπώνυμο, Σχολή και Ίδρυμα στο: oxistisdiagrafes@hotmail.com

Η ομάδα συγκροτήθηκε στο fb https://www.facebook.com/groups/oxistisdiagrafestonfoititon/

Η Amazon πίσω από την οθόνη

Πηγή: monde-diplomatique.gr

Σχόλιο: Διαβάζοντας τον Μαρξ που γράφει ότι η κεφαλαιοκρατία προβάλει στην επιφάνεια σαν ένας σωρός από εμπορεύματα δεν μπορείς εύκολα να σκεφτείς ότι κυριολεκτεί. Από την άλλη διαβάζοντας  σύγχρονους μαρξιστές του σωρού δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεταφορικά (sic) αντιλαμβάνονται το ανώτερο επίπεδο της "σύγχρονης μορφωμένης εργατικής τάξης".  Ευτυχώς η εργασία δεν έπαψε να είναι το σχολείο που ατσαλώνει.

Αποσπώντας το βλέμμα της από τις αφίσες του γερμανικού συνδικάτου Ver.di –του ενοποιημένου σωματείου στον τομέα των υπηρεσιών– που είναι αναρτημένες στους τοίχους της αίθουσας συνεδριάσεων, η Ίρμγκαρντ Σουλτς άξαφνα σηκώνεται όρθια και παίρνει τον λόγο : « Στην Ιαπωνία, πριν από λίγο καιρό η Amazon έβαλε κατσίκες να βόσκουν γύρω από μια αποθήκη. Η επιχείρηση τις μάρκαρε με την ίδια κάρτα που φοράμε κι εμείς στον λαιμό μας ! Με ακριβώς τα ίδια στοιχεία : όνομα, φωτογραφία, γραμμωτό κώδικα ». Βρισκόμαστε στην εβδομαδιαία συνέλευση των εργαζομένων της Amazon στο Μπαντ Χέρσφελντ (στην Έσση της Γερμανίας). Με μια εικόνα, η εργάτρια στον εφοδιασμό των αποθηκών συνόψισε την κοινωνική φιλοσοφία της πολυεθνικής των διαδικτυακών πωλήσεων, που προσφέρει στον καταναλωτή αγορές με μερικά κλικ και μπορεί να του παραδώσει εντός σαράντα οκτώ ωρών μια ηλεκτρική σκούπα, τα άπαντα του Μαρσέλ Προυστ ή μια μηχανή για το γκαζόν [1].

Σε όλο τον κόσμο, εκατό χιλιάδες άνθρωποι εργάζονται πυρετωδώς μέσα στις ογδόντα εννέα αποθήκες εφοδιασμού, των οποίων αθροιστικά η επιφάνεια φτάνει τα περίπου επτά εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα. Μέσα σε λιγότερο από δύο δεκαετίες, η Amazon εκτοξεύθηκε στο προσκήνιο της ψηφιακής οικονομίας, πλάι στην Apple, την Google και το Facebook. Αφότου εισήχθη στο Χρηματιστήριο, το 1997, ο κύκλος εργασιών της πολλαπλασιάστηκε επί 420, φτάνοντας το 2012 τα 62 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο ιδρυτής και πρόεδρος - γενικός διευθυντής της, Τζέφρι Πρέστον Μπέζος, εμμονικός και ελευθερόφρων, εμπνέει στους δημοσιογράφους τη σύνταξη κολακευτικών πορτρέτων, ιδιαίτερα από τη στιγμή που επένδυσε, τον προηγούμενο Αύγουστο, 250 εκατομμύρια ευρώ –το 1% της προσωπικής περιουσίας του– για την εξαγορά της έγκριτης αμερικανικής εφημερίδας Ουάσιγκτον Ποστ. Η οικονομική επιτυχία αναμφίβολα επισκιάζει τις συνθήκες εργασίας.

Στην Ευρώπη, η Amazon επέλεξε τη Γερμανία ως προγεφύρωμα. Εκεί εγκατέστησε οκτώ εργοστάσια εφοδιασμού και κατασκευάζει ένα ένατο. Οδηγώντας το αυτοκίνητό της, η Σόνια Ρούντολφ μπαίνει σε μια λεωφόρο που ονομάζεται Amazon Strasse [2] –ο Δήμος επιδότησε την εγκατάσταση της πολυεθνικής με πάνω από 7 εκατομμύρια ευρώ. Και μετά, δείχνει έναν τεράστιο γκρίζο τοίχο φυλακής. Πίσω από μια σειρά αγκαθωτά συρματοπλέγματα, ξεπροβάλλει η αποθήκη. « Στον τρίτο όροφο της FRA-1 [3] δεν υπάρχει ούτε ένα παράθυρο, ούτε και κλιματισμός », καταθέτει τη μαρτυρία της η πρώην υπάλληλος. « Το καλοκαίρι, η θερμοκρασία ξεπερνά τους 40 βαθμούς και έτσι είναι πολύ συχνές οι αδιαθεσίες. Μια μέρα –θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή– ενόσω “ξεδιάλεγα” [τοποθετούσε δηλαδή εμπορεύματα σε μεταλλικούς κλωβούς] βρήκα μια κοπέλα να κάνει εμετό πεσμένη στο πάτωμα. Το πρόσωπό της ήταν μελανιασμένο. Πραγματικά πίστεψα πως θα πέθαινε. Καθώς δεν είχαμε φορείο, ο προϊστάμενος μας ζήτησε να ψάξουμε να βρούμε μια ξύλινη παλέτα, πάνω στην οποία την ξαπλώσαμε για να τη μεταφέρουμε ώς το ασθενοφόρο ».

Παρόμοια συμβάντα έχουν αναφερθεί στον Τύπο των Ηνωμένων Πολιτειών [4]. Στη Γαλλία, το κρύο ήταν που έπληξε, το 2011, τους εργαζόμενους στην αποθήκη του Μοντελιμάρ, υποχρεώνοντάς τους να δουλεύουν με βαριά μπουφάν, γάντια και σκούφους, ώσπου καμιά δεκαριά ανάμεσά τους ξεκίνησαν απεργία και κατάφεραν να ανοίξει η θέρμανση. Κάτι τέτοιες μέθοδοι έβαλαν και αυτές το χέρι τους, ώστε ο ιδρυτής της Amazon να εκτοξευθεί στη 19η θέση των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη [5].

Τα πρώτα χρόνια της Πολυτεχνικής εκπαίδευσης – Το σύστημα εκπαίδευσης στην ΕΣΣΔ την περίοδο 1917-1936 Κ.Μπατής

  Πηγή:Left-Nerd

Τα πρώτα χρόνια της Πολυτεχνικής εκπαίδευσης –

Το σύστημα εκπαίδευσης στην ΕΣΣΔ την περίοδο 1917-1936

 “Το σχολείο είναι καλό μόνο όταν έχει συνειδητοποιήσει

τους βασικούς νόμους με τους οποίους ζει ο λαός” Λ. Τολστόι

Εισαγωγή

  Στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε το σύστημα εκπαίδευσης που εφαρμόστηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στην ΕΣΣΔ. Το παρόν άρθρο δεν είναι “ουδέτερο”, αλλά γράφεται από την σκοπιά της, διαμέσου της κριτικής εξέτασης και παρουσίασης των βασικών πτυχών του σοσιαλιστικού εγχειρήματος στην παιδεία, συμβολής στην διαμόρφωση της πρότασης της νέας σοσιαλιστικής παιδείας του μέλλοντος.

   Τι ακριβώς προσπάθησαν να εφαρμόσουν οι μαρξιστές στην παιδεία; Η εκπαίδευση αποτελεί σαφώς ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία για την διαμόρφωση του νέου πολύπλευρα ανεπτυγμένου ανθρώπου. Τα χαρακτηριστικά του νέου σχολείου καθορίστηκαν από τους ευρύτερους σκοπούς των κομμουνιστών για την επίλυση των κοινωνικών αντιφάσεων. Το νέο σχολείο, το πολυτεχνικό σχολείο ή ενιαίο σχολείο εργασίας (ονομασία που διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξης της ΕΣΣΔ αλλά και σε όλο το ανατολικό μπλοκ, παρότι υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις μεταξύ περιόδων αλλά και χωρών), είναι το σχολείο που συνέδεσε την εκπαίδευση με την εργασία, που ενέταξε εργασιακές δραστηριότητες, ως μέσο εκπαίδευσης, στο σχολείο.

  Για να κατανοήσουμε το πως και το γιατί, παρακάτω θα παρουσιάσουμε εν τάχει τις ιδέες των ανθρώπων κομμουνιστικής αναφοράς, και θα εξετάσουμε κάποιες βασικές αντιλήψεις του πατέρα του “προοδευτικού ρεύματος” στην Αμερική John Dewey, αντιλήψεις που επηρέασαν σημαντικά την διαμόρφωση του νεαρού πολυτεχνικού σχολείου. Στην συνέχεια θα δούμε κριτικά τις φάσεις που πέρασε η πολυτεχνική παιδεία, δίνοντας έμφαση στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε η εργασία και λιγότερο σε άλλες πτυχές, και θα καταλήξουμε με κάποιες παρατηρήσεις για τις σύγχρονες συνθήκες. Εφόσον το κείμενο απευθύνεται σε ευρύ κοινό, πολλά πράγματα χρειάστηκε να περιγραφούν για να γίνουν κατανοητά, αλλά λόγο το μεγάλου όγκου του κειμένου αρκετά πράγματα γράφονται περιληπτικά.

Από το 1813 μέχρι το 1917

  Όπως είναι γνωστό, όσο ακόμα η εργατική τάξη ήταν ανώριμη και δεν είχε αποκτήσει την δικιά της πολιτική παρέμβαση, εμφανίστηκε ο ουτοπικός σοσιαλισμός (Σεν Σιμόν, Φουριέ, Όουεν κλπ.). Τα ζητήματα, τις αντιφάσεις και τα προβλήματα που έθεσαν οι παραπάνω, αξιοποίησαν κριτικά οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού¹. Όμοια, στο ζήτημα της εκπαίδευσης, ο Μαρξ βασίστηκε στις αντιλήψεις και την πρακτική του Ρόμπερτ Όουεν (1771 – 1858) και η ιστορία του πολυτεχνικού σχολείου ξεκινάει από εκεί. Ο Όουεν σε μια περίοδο όπου γινόταν όλο και πιο αισθητές οι αντιφάσεις που προέκυψαν από την εμφάνιση της μεγάλης βιομηχανίας και έχοντας άμεση εμπειρία από τις συνθήκες ζωής των εργατών, θα καταγγείλει τις άθλιες συνθήκες εργασίας, την αμορφωσιά και τα προβλήματα ανάπτυξης του παιδιού που προέκυπταν από την εργασία που απαιτεί δύσκολες και προβληματικές στάσεις και την μικρή ηλικία στην οποία τα παιδιά έπρεπε να τις κάνουν, αρκετό καιρό πριν αναλάβει ο ίδιος την διαχείριση εργοστασίων.

Life on a South African mine

http://www.gazettebw.com/index.php?option=com_content&view=article&id=14529:life-on-a-south-african-mine&catid=15:editorial&Itemid=2

Decades of squalor

MARIKANA, South Africa (AFP) - From scrawny dogs wandering shanties to pit toilets, workers at South Africa’s tragedy-hit Marikana platinum mine still live in miserable conditions 18 years after the end of apartheid.

The police shooting which killed 34 mine workers on Thursday has not only highlighted the brutality faced by the workers, but has also put the spotlight on their dire living conditions, many of whom live in shacks at the foot of some of the world’s richest platinum reserves.

Ian Buhlungu rents a shack built with corrugated iron and wood in a shantytown on a dusty plain outside the mine where he has no running water and uses a pit toilet. “I want to be with my kids but I can’t,” said the 47-year-old who is a single father after his wife died of tuberculosis two years ago.

Like thousands of others, he travelled from afar to work in the mine so as to earn enough to feed his daughter and twin sons, whom he was forced to leave behind in the care of his family in the rural Eastern Cape. “People who are not educated get a low salary and can’t afford to feed their families,” he said.

South Africa’s economy -- Africa’s largest, was built on the back of cheap black labour, workers who were harnessed to extract the country’s deep reserves of gold, platinum and diamonds.

During the apartheid era, minority white rulers forced black South Africans to live in areas far removed from white cities without job opportunities, forcing them to become migrant workers on the mines living in tough conditions. Even today, many mine workers live in difficult conditions.

“Life here isn’t life,” said Belinia Mavie, 25, from neighbouring Mozambique, who joined her husband in Marikana four years ago. Her husband had travelled in 1994 from his home country to work in South Africa’s mines. “We don’t have toilets, we don’t have water,” she said.

Men who come to work at Lonmin’s mine alone often live in the company’s hostel, part of the sprawling complex that supports the mine run by the world’s third-largest platinum producer.

But others are forced to build shacks of wood and corrugated metal to house their whole families in the cabins that neither keep out the heat nor the cold. Goats, scrawny dogs and chickens wander in the dirt roads. Papers litter the yellowed grass. There is electricity but only shared communal water taps.

“A hundred years after mining began in this country, we still have the lifestyle of people above the ground that we had at the turn of the century,” said analyst Adam Habib. “The levels of inequality in our society, 18 years after our transition... the lives of workers on the ground have not changed,” he said.

In a front page commentary, The Sunday Independent noted that in mines, violence and “humiliating social conditions” persisted. “Most Marikana mineworkers live in a slum city, the epicentre of our social and moral breakdown and a fuse for violence,” it said.

Frustration with their conditions boiled over when the miners started their strike with wage demands, with union rivalry seeing workers wooed by calls for a tripling of salaries from the current 4,000 rand a month.

“I can’t live with my wife under this situation,” said a miner who doesn’t want to give his name. Instead, his three children and their mother live at home in the Free State province. They used to visit but now they do not come anymore.

More South African miners down tools as industrial unrest spreads

• Josephine Moulds
• guardian.co.uk, Wednesday 22 August 2012 18.37 BST

Workers at Royal Bafokeng platinum mine follow lead of strikers at nearby Lonmin site where 44 people have died in clashes

Unrest among South Africa's platinum miners is spreading, after strikes at a Lonmin mine last week erupted into violence leaving 44 dead.

About 500 workers at the nearby Royal Bafokeng platinum mine downed tools on Wednesday and blocked fellow miners from going to work.

Anglo American Platinum, which is 80%-owned by London-listed Anglo American, has also received a list of demands from a group of workers inSouth Africa, but the company insisted they were not threatening strike action.

Managers from Lonmin met workers' representatives on Tuesday night for the first time since 34 Marikana mine strikers were shot by police. Ten other people, including two police officers, died in violence earlier last week.

The 3,000 striking rock drillers are demanding that their wages be trebled from 4,000 rand (£304) a month to 12,500 rand a month, and want the release of the 259 people arrested after the police crackdown last Thursday.

Anglican Bishop Johannes Seoka, who was chairing the talks on Tuesday, told AFP: "All we ask management is to please allow workers to give them their demands, to listen to them and to engage with them because the workers have been asking just to talk. If they had talked earlier on, the massacre would have been avoided."

A spokesman for Lonmin said the talks were not a wage negotiation, but rather "a private discussion about how to get employees back to work".

South African president Jacob Zuma has entered the debate, telling workers on Wednesday that he would speak to Lonmin about their wage demands.

The Lonmin workers' demands have been echoed by rock drillers at Royal Bafokeng, who have halted work at the nearby Rasimone platinum mine. The company said it was "making every effort to understand the reasons for and to resolve this action".

Anglo American Platinum played down the demands it has received from workers, saying it was "a fairly regular occurrence".

A spokesman said: "This was not a union demand or request, this was a group of workers who made a direct request to the mine's management."

But commentators suggest this is a major problem facing the miningindustry.

Lawrence Williams of mining blog Mineweb wrote: "What is particularly worrying here is that the miners are bypassing the National Union of Mineworkers suggesting a total lack of trust in the traditional mining union setup."

What mining massacre says about South Africa

The story of the London-listed Lonmin's Marikana mine shootings is that of a trade union that cosied up to big business; of an upstart and populist new union that exploited real frustration to establish itself; and of police failure.

It is a story which exposes South Africa's structural weaknesses too. Poverty, inequality and unemployment lie at the heart of the shootings this week.

The Lonmin story starts with the 360,000-member National Union of Mineworkers, formed in the 1980s to fight apartheid labour laws. Under the leadership of Cyril Ramaphosa - ironically now on the board of Lonmin – the union became the biggest affiliate to the Congress of SA Trade Unions (Cosatu), a powerful ally of the ruling ANC.

Power politics

For more than a decade Cosatu has concentrated on socio-economic and political issues. Instead of organising on the shop floor it has harried the ANC government to adopt increasingly left-leaning policies. The NUM, one of the two biggest unions within Cosatu, has been at the forefront of these struggles. Over the past few years the NUM has been split by succession battles inside the ANC, with the current leadership campaigning for ANC President Jacob Zuma to win a second term. The union has paid a heavy price for this.

At the Lonmin mines its membership has declined from 66% of workers to 49% and it has lost its organisational rights. Disgruntled and expelled union leaders had in the meantime started a new union, the Association of Mineworkers and Construction Union, and were organising on the NUM's turf.

The NUM's achilles heel was that its relationship with mine owners and the Chamber of Mines had become too close. Its secretary, Frans Baleni, is a more strident critic of the nationalisation of mines than many business leaders. The union has also allegedly accepted wage settlements that tied workers into years of meagre increases.

Luring workers

The AMCU dangled a fat piece of fruit in front of the workers' eyes: rock drillers (who are the core of this strike and do the hardest work underground) earning R 4,000 a month were promised R 12,500 a month. The union's support in the Lonmin mines shot up to 19% by last month, and it embarked on an illegal strike to force its pay demand.

This week the strike turned violent. On the ground, armed workers are promising to "take a bullet with my fellow workers". The AMCU's leaders are preparing for war. The NUM has lost all credibility and is bleeding members. Its already well-paid secretary, Baleni, was awarded a salary increase of more than 40%

last year. NUM leaders have refused to get out of police armoured vehicles to address workers. Last year one of them was struck with a brick and lost an eye. They have no cogent plan to end the strike.

The police, too, have lost credibility. Although the indications are that they were shot at, a death count of 34 in three minutes suggests panic. A judicial inquiry is likely.

Lonmin saw its chief executive hospitalised with a serious illness two days ago. It is leaderless, then, and has no coherent plan to end the impasse. On Friday, it kept a stony silence after days of hapless statements.

The AMCU is also organising among poor workers and their shack settlement communities, which have become no-go zones for police. For these settlements, this is a strike against the state and the haves, not just a union matter. Joseph Mathunjwa, an AMCU leader, told workers yesterday: "We're going nowhere. If need be, we're prepared to die."

Justice Malala is a political analyst in Johannesburg

Copyright: Guardian News & Media 2012

Take a bullet with my fellow workers!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η σημαία των εργατών δεν είναι τυχαία κόκκινη.

Some SAfrican miners vow to fight to the death !!!

MARIKANA, South Africa (AP) — Frantic wives searched for missing loved ones, President Jacob Zuma rushed home from a regional summit and some miners vowed a fight to the death Friday as police announced a shocking casualty toll from the previous day's shooting by officers of striking platinum miners: 34 dead and 78 wounded.

Wives of miners at the Lonmin platinum mine northwest of Johannesburg took the place of dead and wounded husbands on Friday in staging a protest. Instead of asking for higher wages as the miners had done, the women demanded to know why police had opened fire Thursday with automatic rifles, pistols and shotguns on the strikers, many of whom had been armed with spears, machetes and clubs.

"Police stop shooting our husbands and sons," read a banner carried by the women. They kneeled before shotgun-toting police and sang a protest song, saying "What have we done?" in the Xhosa language.

Police insisted that they acted in self-defense, noting that strikers even possessed a pistol taken from a police officer they had beaten to death on Monday.

National police Chief Mangwashi Victoria Phiyega told a packed news conference that Thursday was a dark day for South Africa and that it was not a time for pointing fingers, but many people were comparing the shootings to apartheid-era state violence and political parties and labor unions demanded an investigation.

Zuma returned home from a summit in Mozambique and announced an official inquiry into the killings, which he called shocking and tragic. The president headed directly to the mine, 70 kilometers (40 miles) northwest of Johannesburg, where his office said he would visit injured miners in the hospital.

At least 10 other people were killed during the week-old strike, including two police officers battered to death by strikers and two mine security guards burned alive when strikers set their vehicle ablaze.

Makhosi Mbongane, a 32-year-old winch operator, said mine managers should have come to the striking workers rather than send police. Strikers were demanding monthly salary raises from $625 to $1,563. Mbongane vowed that he was not going back to work and would not allow anyone else to do so either.

"They can beat us, kill us and kick and trample on us with their feet, do whatever they want to do, we aren't going to go back to work," he told The Associated Press. "If they employ other people they won't be able to work either. We will stay here and kill them."

Myriad problems are facing South Africa 18 years after white racist rule ended, including growing inequality between a white minority joined by a small black elite while most blacks endure high unemployment and inadequate housing, health care and education.

The shootings "awaken us to the reality of the time bomb that has stopped ticking — it has exploded," The Sowetan newspaper said in a front-page editorial Friday. "Africans are pitted against each other... They are fighting for a bigger slice of the mineral wealth of the country."

The youth wing of the ruling African National Congress party argues that nationalization of the nation's mines and farms is the only way to redress the evils of the apartheid past. Zuma's government has played down those demands.

Lonmin PLC chairman Roger Phillimore issued a statement Friday saying the deaths were deeply regretted.

At hospitals in the area, people gathered, hoping to find missing family members among the wounded. At the scrubland scene of the killings, a woman carrying a baby on her back said she was looking for a missing miner.

"My husband left yesterday morning at 7 a.m. to come to the protest and he never came back," said Nobantu Mkhuze.

Shares in Lonmin PLC fell as much as 8 percent Friday. Since violence broke out last weekend at the Marikana mine, shares have fallen by as much as 20 percent, wiping some 390 million pounds ($610 million) off the company's market value. The company, the world's third-largest platinum miner, has also been hit by Thursday's announcement that chief executive officer Ian Farmer is hospitalized with a serious illness.

Also Friday, police and forensic experts watched by about 100 people combed the scene of the shooting, planting multicolored cones and numbered placards to mark evidence amid the dirt and bushes where the shooting took place. Police also searched the rocky outcropping where thousands of miners had gathered daily to strike.

The South Africa Police Service defended officers' actions, saying in a statement that they were "viciously attacked by the (strikers), using a variety of weapons, including firearms. The police, in order to protect their own lives and in self-defense, were forced to engage the group with force."

Shocked South Africans watched replay after replay of video of the shooting that erupted after police used water cannons, and then stun grenades and tear gas in an effort to disperse the strikers and get them to hand over their weapons. Some miners did leave, though others carrying weapons began war chants and marched toward the township near the mine.

Suddenly, a group of miners rushed through the underbrush and haze of tear gas at a line of police officers. Officers immediately opened fire, with miners falling to the ground. Dozens of shots were fired by police armed with automatic rifles and pistols.

By the time officers shouted "Cease fire!" dozens of miners were motionless on the ground, dead or dying.

Poor South Africans protest daily across the country for basic services such as running water, housing and better health and education. Protests often turn violent, with people charging that ANC leaders have joined the white minority that continues to enrich itself while life becomes ever harder for the black majority.

While the initial walkout and protest focused on wages, violence has been fueled by the struggles between the dominant National Union of Mineworkers and the upstart and more radical Association of Mineworkers and Construction Union.

NUM secretary-general Frans Baleni has said that some of his union members were on a hit list, including a shop steward killed Tuesday by strikers.

___

Faul reported from Johannesburg. Associated Press journalist Jon Gambrell contributed to this report.

Read more: http://www.newstimes.com/business/article/Some-SAfrican-miners-vow-to-fight-to-the-death-3794911.php#ixzz23pYP9ghW 


Ζήτω οι ήρωες του παγκόσμιου προλεταριάτου!! Αυτοί που πολεμούν και πεθαίνουν για τη νίκη των εργατών! Τα ονόματά τους θα μείνουν στους αιώνες!

Ηλιακός Κομμουνισμός

Πηγή:Left-nerd
Άρθρο του David Schwartzman στο μαρξιστικό περιοδικό Science & Society (http://www.scienceandsociety.com/ ) τόμ. 60,  αρ. 3, Φθινόπωρο 1996, 307-331 

DAVID SCHWARTZMAN - μετάφραση Α. Δελάρζ

Περίληψη: μια παγκόσμια οικονομία που δεν τροφοδοτείται από ηλιακή ενέργεια, αντιμετωπίζει φυσικούς περιορισμούς ως προς την υπερθέρμανση του πλανήτη, τα πεπερασμένα αποθέματα καυσίμων παράλληλα με την προσβολή της βιόσφαιρας του πλανήτη, γεγονός που επηρεάζει και το ανθρώπινο είδος. Κάποιες απ' αυτές τις επιπτώσεις, όπως η μείωση της βιοποικιλότητας είναι μη αναστρέψιμες. Αν δεν υπάρξει περιορισμός της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, ιδιότητας που κυρίως ευθύνεται για τη σύγχρονη περιβαλλοντική κρίση, οι αρνητικές επιπτώσεις θα ενταθούν. Μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να αποφευχθεί σε μια οικονομία που βασίζεται σε υψηλής απόδοσης δέσμευση της ηλιακής ενέργειας, συμπέρασμα που προκύπτει από τον συνυπολογισμό τόσο του θερμικού δυναμικού της επιφάνειας της γης, όσο κι από τη γνώση των νόμων της θερμοδυναμικής. Μια τέτοια οικονομία βασισμένη στην ηλιακή ενέργεια και στη διατήρηση του κοινωνικά τροποποιημένου περιβάλλοντος είναι αναγκαίος όρος για την υλοποίηση από τον παγκόσμιο πολιτισμό της μαρξικής έννοιας του κομμουνισμού.

Tο κομμουνιστικό ιδανικό, οι όμιλοι επαναστατικής θεωρίας και ο αποστάτης Δ.Πατέλης

Tο κομμουνιστικό ιδανικό, οι όμιλοι επαναστατικής θεωρίας

και ο αποστάτης Δ.Πατέλης

Με μεγάλη ανακούφιση, σαν πρώην μέλη του ομίλου επαναστατικής θεωρίας Θεσσαλονίκης, αλλά και με μεγάλη ντροπή, σαν κληρονόμοι του έργου του Β.Α. Βαζιούλιν διαβάσαμε το «Ανοιχτό κάλεσμα σε ημερίδα θεωρίας και πράξης του αγώνα» της «Πρωτοβουλίας συγκρότησης μετώπου για λαϊκή κυριαρχία» που προσυπογράφει ο Δ. Πατέλης, εκ μέρους της. Ανακούφιση γιατί με το κείμενο αυτό επιτέλους ολοκληρώνεται, τελειώνει, μια φρικτή καθοδική πορεία, μια διαλεκτική, νομοτελής,  εκφύλιση του ομίλου επαναστατικής θεωρίας Χανίων, για την οποία εδώ και καιρό είχαμε προειδοποιήσει, αλλά και μια προσωπική αποστασία, μια ανοικτή προδοσία του ανθρώπου που αποτέλεσε τον κύριο και πρωτοπόρο εκπρόσωπο, το θεωρητικό και πρακτικό καθοδηγητή αυτής της συλλογικότητας. Ντροπή, γιατί με το κείμενο αυτό οι Δ. Πατέλης και συντροφιά εκφράζουν για πρώτη φορά ανοικτά και ανάγλυφα, χωρίς να κρύβονται, πίσω από το δάκτυλο της ανεκτικότητας εντός των ομίλων, χωρίς να κρύβονται πίσω από συγκυριακά πολιτικά μορφώματα, την πλήρη και συνειδητή ρήξη τους, με το κομμουνιστικό ιδανικό, τις αρχές και στοχεύσεις των ομίλων επαναστατικής θεωρίας, και συνεπώς απ’ ό,τι εκπροσώπησε ο Βαζιούλιν.

Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία οι όμιλοι επαναστατικής θεωρίας δουλεύουν εδώ και χρόνια, για την κατανόηση και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, θέτοντας  την δουλειά αυτή σαν προτεραιότητα, όχι γιατί δεν  πιστεύουν στην πολιτική δράση, αλλά βλέποντας ότι η πολιτική δράση στην χώρα μας αλλά και παγκόσμια, με τις άπειρες συνιστώσες και  μέτωπα της, δεν μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, όχι λόγω ανικανότητας των μελών της αλλά, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει από πίσω, η αντίστοιχη θεωρητική βάση.  Στην λογική αυτή, καλούσαν οι όμιλοι κάθε πολιτικοποιημένο όν, με περισσότερο ή λιγότερο ενεργή παρουσία στον χώρο της πολιτικής δράσης, για συμμετοχή στην προσπάθεια, βλέποντας στους χώρους αυτούς όχι εχθρούς, αλλά ανθρώπους με επαναστατική συνείδηση και βιώματα, και άρα ικανούς να προσφέρουν στο εγχείρημα.  Από αυτή την άποψη είναι προφανές ότι οι όμιλοι ποτέ δεν φιλοδοξούσαν να υποκαταστήσουν οποιονδήποτε, από αυτούς τους χώρους, ποτέ δεν φιλοδόξησαν να παίξουν τον ρόλο του πολιτικού μετώπου ή κόμματο, μέχρι πρόσφατα…

Δεν είναι εφικτό σε ένα σύντομο κείμενο, που έρχεται να προλάβει τις εξελίξεις και να διαφυλάξει τις παραδόσεις των ομίλων της επαναστατικής θεωρίας, να αναλυθεί διεξοδικά η πορεία του Δ. Πατέλη, από τη θέση του πρωτοπόρου επαναστάτη, συντρόφου με μοναδική θεωρητική συνεισφορά, που ουσιαστικά γνώρισε  στον ελλαδικό χώρο το κεκτημένο και τα επιτεύγματα του σοβιετικού μαρξισμού και τα επιτεύγματα του ίδιου του Βαζιούλιν, σε έναν αποστάτη του μαρξισμού, σε έναν αρνητή του κομμουνιστικού ιδεώδους.

Γι’ αυτό θα περιοριστούμε μονάχα στο να καταδείξουμε από το ίδιο το κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας», και το προσωπικό κάλεσμα του Δ.Πατέλη, πόσο πλήρης, πόσο οριστική είναι η ρήξη, που μας αναγκάζει να διαχωρίσουμε με τόσο οξύ τρόπο τη θέση μας. 

~

Η επαναστατική θεωρία για τον κομμουνισμό, εφόσον από την εποχή του Μαρξ έγινε επιστήμη, βασίστηκε δηλαδή σε κοινωνικές νομοτέλειες, σε ισχυρό βαθμό ανεξάρτητες από την ανθρώπινη συνείδηση, δεν μπορεί παρά να αποτελεί επιστημονική θεωρία για την κοινωνία, και ως επιστημονική υποχρεωτική για όλους, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν είναι φορείς των κεκτημένων της, πόσο μάλλον γι’ αυτούς που την αναπτύσσουν. Έτσι οι συνέπειες ύπαρξης ή μη, σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας δεν ισχύουν μόνο για τους άλλους, ισχύουν και για μας τους ίδιους. Στο βαθμό που είναι επιστημονικά κατανοητό το τι συμβαίνει γύρω μας, είναι επίσης κατανοητό το σε ποιο βαθμό με τη συνειδητή μας δράση μπορούμε να τροποποιήσουμε την αντικειμενική πραγματικότητα. Στο βαθμό που δεν είναι επιστημονικά κατανοητό, δεν μπορούμε συνειδητά να τροποποιήσουμε την αντικειμενική πραγματικότητα. Από αυτή την οπτική, η επιστημονική επαναστατική γνώση περί της κοινωνίας και της ιστορίας της, δεν είναι άποψη, δεν είναι μόδα, δεν είναι πολλαπλή, δεν βρίσκεται κάπου στη μέση, ούτε ανέχεται την άνευ όρων πολυφωνία. Εδράζεται σε συσσωρευμένη γνώση, σε συγκεκριμένη μεθοδολογική συσκευή και η ανάπτυξή της προϋποθέτει δημιουργική κατάκτηση της γνώσης αυτής.

Αυτά διδάσκει ο Δ. Πατέλης στους φοιτητές του στο |Πολυτεχνείο Κρήτης. Αυτά έχουν γραφεί με ανεξίτηλα γράμματα στη σημαία των ομίλων για την επαναστατική θεωρία, δίπλα στη διαπίστωση ότι το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας δεν επαρκεί για τον επαναστατικό πρακτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν επαρκεί για τη μετάβαση στον κομμουνισμό.

Αν αποδεχθεί κανείς αυτή τη θέση, που δεν είναι κοινός τόπος, δεν αποκτιέται με απλή εποπτεία της πραγματικότητας, ούτε καν αποκλειστικά με εμβριθή μελέτη, αναγνωρίζει τρομερούς περιορισμούς στην πολιτική δράση των κομμουνιστών, τόσο των άλλων όσο και του ίδιου, για να μην υποστηρίξουμε εδώ την άποψη, ότι ουσιαστικά θέτει υπαρξιακό ερώτημα στους κομμουνιστές. Αναγνωρίζει περιορισμούς ανεξάρτητους από την προσωπικότητά τους, την οργάνωσή τους, την ηγεσία τους, το βαθμό θεωρητικής και ιδεολογικής τους κατάρτισης, την ευφυΐα, και την αφοσίωσή τους. Για τους σκοπούς αυτού του κειμένου, δεν έχει κανένα νόημα αν ο αναγνώστης αποδέχεται ή όχι αυτή τη θέση.

 Η δραστηριότητά του, αν θέλει να λέγεται πλέον επαναστάτης, αν θέλει να υπάρχει ως κομμουνιστής, προσανατολίζεται στην ανάπτυξη της επαναστατικής γνώσης για την κοινωνία επικεντρώνεται στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και υποτάσσει όλες τις άλλες πτυχές της δράσης του, σε αυτό το σκοπό.

Το ερώτημα λοιπόν προκύπτει από μόνο του. Αναγνωρίζει ο Δ. Πατέλης και οι πρώην σύντροφοι του ομίλου Χανίων την παραπάνω θέση και τάσσεται με τη σκοπιά των ομίλων; Δέχεται ότι η «Πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου για λαϊκή κυριαρχία» αν σημαίνει πολιτική δράση για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό είναι καταδικασμένη σε αποτυχία;  Ναί ή όχι;

Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει αν απαντήσει κανείς καταφατικά στις δύο ερωτήσεις, αν θελήσει να παραμείνει ταυτόχρονα υπό τη σημαία των ομίλων και να ενταχθεί ταυτόχρονα στη σημαία της «Πρωτοβουλίας» με δεδομένη την αποτυχία του πολιτικού της προγράμματος. Τι γίνεται αν κανείς καλοπροαίρετα ισχυριστεί ότι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, είναι μια ακόμα πρωτοβουλία του γνωστού ομίλου Χανίων. Ας δούμε τι μας καλεί να κάνουμε ο Δ. Πατέλης.

Τότε το πολιτικό πρόταγμα της «Πρωτοβουλίας»  είναι απλή φενάκη, στάχτη στα μάτια, τρόπος προσέλκυσης σε θεωρητική δουλειά. Έχοντας προεξοφλήσει την πολιτική αποτυχία του εγχειρήματος, πραγματικά περίεργο τρόπο διάλεξε ο Δ. Πατέλης να προσελκύσει κόσμο στη θεωρητική δουλειά. Φαίνεται ότι θέλει να οικοδομήσει την εμπιστοσύνη στη θεωρητική πρωτοπορία, οδηγώντας την «Πρωτοβουλία» από ήττα σε ήττα.

Για κάθε δουλειά όμως πρέπει να έχεις και το κατάλληλο υλικό. Ας δούμε ποιοι καλούνται στην ημερίδα αυτή «Το κάλεσμα έρχεται να πραγματώσει την κοινή επιθυμία-βούληση των συναγωνιστών/-τριών από διαφορετικούς χώρους, κινηματικές παραδόσεις, τάσεις και ανέντακτους, που δεν έχουν διάθεση να ιδιωτεύσουν και να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα, αναμένοντας παθητικά «κινήσεις κορυφών» στην «τέχνη του εφικτού» και αποστειρωμένα εκλογικά παίγνια με το λαό θεατή, τώρα που η ανάγκη του μετώπου κατά του καθεστώτος γίνεται όλο και πιο επιτακτική.» Ποιού αγώνα κύριοι; Ποιού κινήματος; Ποιών χώρων;  Ποιών τάσεων; Ποιών κορυφών;  Τι προσπαθείτε να συνενώσετε κύριοι και προς τι η έπειξη; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με το κομμουνιστικό ιδεώδες;

Σε τι διαφέρει  θα ρωτήσει κανείς η παραπάνω δραστηριότητα από τη δραστηριότητα του ομίλου επαναστατικής θεωρίας Χανίων, που συγκέντρωσε τα πιο ετερόκλητα στοιχεία, οργανωμένα και ανοργάνωτα, με κοινή επιθυμία, λιγότερο κοινή βούληση, πολύ λίγη ικανότητα και ελάχιστο σχέδιο για θεωρητική δουλειά, πλην όμως με μια ελάχιστη –πλην όμως υπαρκτή- συμφωνία στο έδαφος της κομμουνιστικής προοπτικής; Σε τι διαφέρει από αυτό που από όμιλος για την επαναστατική θεωρία, κατρακύλησε αργά και σταθερά σε πυρήνα ΕΠΑΜ, και τώρα σε «Πρωτοβουλία»; Στο ότι νέα πιο ετερόκλητα στοιχεία από όλο το φάσμα της «αντιμνημονιακής πάλης» απέκτησαν ξαφνικά την ικανότητα ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας για τον κομμουνισμό! Στα τσακίδια οι κοινές μας παραδόσεις, το σοβιετικό κεκτημένο, ο κλασσικός μαρξισμός! Και αυτά τα πράγματα λέγονται σοβαρά μεταξύ μαρξιστών!

Ας δούμε τώρα το δεύτερο ενδεχόμενο. Το εγχείρημα  της «Πρωτοβουλίας» να μην έχει καμία σχέση με την κομμουνιστική προοπτική ή την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και πραγματικά οι συντελεστές του, να ευελπιστούν στην πολιτική του επιτυχία. Συνεπώς είναι κάλεσμα για αντιεπιστημονική πολιτική δράση, για δράση που θα συσκοτίζει  τις νομοτελείς τάσεις ανάπτυξης της κοινωνίας και θα καταναλώνει δυνάμεις, σε τυφλές ενέργειες, με την επίφαση της ταυτόχρονης θεωρητικής μελέτης. Άραγε δεν είναι έτσι, και η «Πρωτοβουλία» πριν καν λάβει σάρκα και οστά, μια παθητική αναμονή στις κινήσεις κορυφών, μια καλλιτεχνία του εφικτού, ή στη χειρότερη περίπτωση ένα αποστειρωμένο εκλογικό παίγνιο, και ταυτόχρονα ένας εμπαιγμός των ομίλων επαναστατικής θεωρίας;  

Το σημαντικότερο είναι ωστόσο, ότι σε αυτή την περίπτωση έχουμε πλήρη άρνηση και του κλασσικού μαρξισμού, που εκτός της απαίτησης για επιστημονική τεκμηρίωση της πολιτικής δράσης, συνιστούσε αυτοτελή οργάνωση των εργατών ακόμη και στο επίπεδο των συνδικάτων, πόσο μάλλον στο επίπεδο πολιτικής συγκρότησης της τάξης δι’εαυτής. Συνεπώς είτε ο Δ. Πατέλης σχεδιάζει να συσπειρώσει –οργανώσει εργάτες με μη ταξικό, μη επιστημονικό πρόγραμμα δράσης, οπότε διαδίδει την αστική ιδεολογία στην εργατική τάξη θέλοντας και μη, είτε δε σχεδιάζει να οργανώσει μόνον εργάτες. Δεν ξέρουμε ποιό από τα δύο ενδεχόμενα είναι το χειρότερο. Μήπως θα ‘ναι όμως η πρώτη φορά; Ποιούς και υπό ποιά σημαία οργάνωνε ο Δ. Πατέλης στο ΕΠΑΜ; Τι σχέση είχε το ΕΠΑΜ με την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας για τον κομμουνισμό;

Είδαμε λοιπόν ότι ήδη οι ίδιοι άνθρωποι, μας έχουν απαντήσει με πράξεις, στο κομβικό μας ερώτημα ΝΑΙ-ΟΧΙ και ταυτόχρονα ΝΑΙ-ΝΑΙ. 

Ας εξετάσουμε τώρα το ενδεχόμενο ο Δ.Πατέλης να αποδέχεται, το μέχρι τώρα θεωρητικό κεκτημένο ως ικανό, για τη συγκρότηση πολιτικού προγράμματος για την κομμουνιστική προοπτική. Θα μπορούσε τότε να υποστηρίζει ότι:

«Καλούμε όλους/ όλες όσους/όσες αγωνιούν για τα ζωτικής σημασίας θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα του αγώνα, να συμμετάσχουν ενεργά, ατομικά ή συλλογικά, με εισηγήσεις, επεξεργασίες και παρεμβάσεις. Όλα είναι υπό συζήτηση….. Οι όποιες διαφοροποιήσεις και διαφωνίες, δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο σ’ αυτή την πρωτοβουλία. Τουναντίον, να κατατεθούν τεκμηριωμένα, νηφάλια, ορθολογικά, ώστε να αναπτυχθεί γόνιμος διάλογος. Είναι ζωτικής σημασίας η ανάγκη ειλικρινούς επικοινωνίας και καλλιέργειας μετωπικής συνείδησης, συσπείρωσης του κινήματος για ενότητα δράσης σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου, που θα είναι συνδυασμός αδυσώπητου μαραθώνιου και βαρέων βαρών.»;

Όχι! Αυτά δε θα μπορούσαν να λέγονται από έναν θεωρητικό του μαρξισμού. Ειδικά έναν θεωρητικό που θεωρεί ικανό το υπάρχον κεκτημένο. Σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου ο Δ. Πατέλης, εκτός του ότι θέλει να προσελκύσει τα πιο ασταθή λιγότερο εκπαιδευμένα και συνεπή στοιχεία, θέλει να κατέβει με ένα σχέδιο υπό αίρεση και προσκαλεί και εμάς στην πορεία του. Όχι ευχαριστούμε κύριοι, δε θα πάρουμε!   

Πίσω από την επίφαση συζήτησης στην ημερίδα, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν όσο στέκουμε στο έδαφος του μαρξισμού. Είτε λαμβάνεται ως δεδομένο το κεκτημένο του κλασσικού μαρξισμού, είτε το σοβιετικό κεκτημένο. Τότε είναι αναγκαία μια επιστημονική δουλειά στο έδαφος ακριβώς αυτών των κεκτημένων, για τη συγκρότηση επαναστατικού πολιτικού προγράμματος με ανάπτυξη του μαρξισμού σε επιμέρους πεδία, και τότε τίποτα δεν είναι γενικά υπό αίρεση, αλλά υποτάσσεται στην κατεκτημένη μεθοδολογία και γνώση, και απαιτεί συγκεκριμένο υποκείμενο με επιστημονικές γνώσεις για να πραγματώσει αυτή τη δουλειά. Ειδικά τώρα για τα επιτεύγματα του Βαζιούλιν, ο ίδιος ο Βαζιούλιν τόνιζε ότι δεν είναι επαρκή για τη διατύπωση πολιτικού κομμουνιστικού προγράμματος, και είχε επανειλημμένα αρνηθεί τέτοιες προτάσεις.

Δοκίμασε ωστόσο την τύχη του ο Δ.Πατέλης στον τομέα αυτό; Είναι γνωστό ότι οι μαθητές του Βαζιούλιν, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται ο Δ. Πατέλης,  επεξεργάστηκαν και επεξεργάζονται, πτυχές των θεωρητικών και μεθοδολογικών κεκτημένων του μεγάλου στοχαστή, σε ποικιλία επιστημονικών πεδίων. Μέχρι τώρα κανείς δε διατύπωσε συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα κομμουνιστικής οργάνωσης στο έδαφος των κεκτημένων του Βαζιούλιν. Μόνο ο Δ. Πατέλης αντι να αναμετρηθεί με το ζήτημα αυτό, σκαρώνει «Πρωτοβουλίες» της κακιάς ώρας. Κανείς δεν τόλμησε να πει «Σύντροφοι ο Βαζιούλιν έκανε λάθος, πιστεύω ότι είναι εφικτό να αναπτυχθεί πολιτικό πρόγραμμα στο έδαφος των κατακτήσεών του.» Η ομάδα αυτή των άμεσων μαθητών του Βαζιούλιν, η Λογική της Ιστορίας,  δεν κατάφερε εν πολλοίς να  διατυπώσει ένα κοινό για την ίδια ερευνητικό πρόγραμμα (πράγμα διόλου εύκολο εκ των πραγμάτων), παραμένοντας μια πολύ χαλαρή επιστημονική ομάδα, πόσο μάλλον ένα πολιτικό κομμουνιστικό πρόγραμμα.

Παρ’ όλα αυτά ο Δ. Πατέλης, φρόντιζε επιμελώς και συνεχώς, να περιφέρει το όνομα της σχολής μαζί με τις παραδόσεις της, και τις παραδόσεις, τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις των ομίλων, σ’ όλες τις μέχρι τώρα επιχειρήσεις του, παρουσιάζοντάς τες σαν κομβικές επιλογές της σχολής, ενώ  φρόντιζε ακόμα και εντός των ομίλων, για την καταστροφή κάθε δημιουργικής πνοής του έργου του Βαζιούλιν, αναδεικνύοντάς το σε κλειστό και ολοκληρωμένο σύστημα, που απλά απαιτούσε ερμηνεία στις εκάστοτε συνθήκες από τον ίδιο. Από σκληρός διαλεκτικός σκληρός δογματικός. Αλλά και από την άλλη, κάθε παραβίαση αρχών, από μέρους του Δ. Πατέλη θεωρητικοποιούνταν αμέσως, με μια σχετικοποίηση των πάντων, που γελοιοποιεί κάθε επιστημονικό σύστημα και συνεπώς και τη Λογική της Ιστορίας, χωρίς τη στοιχειώδη αυτοκριτική. 

Ο Δ. Πατέλης έπεσε ο ίδιος, στο δίπολο δογματισμού αναθεωρητισμού που μας χάρισε. Ας μη κάνει καμία εντύπωση, σε όσους θα δώσουν το παρόν στο κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας», μια νέα απόλυτη εκδοχή της Λογικής της Ιστορίας κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της περίστασης.

Ο Δ. Πατέλης μας απάντησε πάλι με πράξεις στο κεντρικό μας ερώτημα. Αλλά αυτή τη φορά είπε για κάθε σκέλος ΟΧΙ-ΟΧΙ.

Συνεπώς, ο Δ. Πατέλης μπορεί να απευθύνεται ανοικτά με την εκάστοτε δογματική- αναθεωρητική εκδοχή του για τη Λογική της Ιστορίας, και ταυτόχρονα να εμβαθύνει και να αναπτύσσει, το σοβιετικό κεκτημένο όσο τραγελαφικό και υποκριτικό ακούγεται κάτι τέτοιο, ή έντιμα να προτείνει μεταξύ των μαθητών του Βαζιούλιν την απόλυτη ανάγκη επιστημονικής επεξεργασίας πολιτικού προγράμματος. Ναι κύριοι, η διαπάλη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα θα ήταν κάτι άξιο λόγου. Έστω με αρνητικό τρόπο, θα έθετε το ζήτημα ενός κοινού ερευνητικού προγράμματος της Λογικής της Ιστορίας!

Σε θεωρητικό επίπεδο συνεπώς, καμία σοβαρή δουλειά δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας. Καμία απολύτως! Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν μια προβολή του κεκτημένου του Βαζιούλιν, έτσι όπως είναι, πολιτικά καθόλου επεξεργασμένο, στις παρούσες συνθήκες, εκδοχή καταστροφική και για τους ομίλους και για τη Λογική της Ιστορίας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είμαστε δηλαδή χαμένοι από χέρι.

Αν ως κεκτημένο τώρα, ληφθεί το κεκτημένο του κλασσικού μαρξισμού με όλους τους περιορισμούς του, αλλά και την πλατύτερη πολιτική επεξεργασία του, τότε δεν μας απομένει παρά μια κλασσική κομμουνιστική πολιτική οργάνωση από αυτές που ήδη υπάρχουν,  και περιγράφονται στο κάλεσμα ως εξής: «Οι υπάρχοντες πολιτικοί φορείς, παραδοσιακοί και νεοπαγείς, παρά τη ριζοσπαστικοποίηση των πολιτικών διαθέσεων της συγκυρίας, δείχνουν τα όριά τους, λόγω της μίας ή της άλλης εμπλοκής τους σε αναντίστοιχες των αναγκών αγκυλώσεις. Έτσι, βρίσκονται σε θέση άμυνας και απολογίας στα εκβιαστικά διλήμματα του καθεστώτος, ανίκανοι να προτάξουν πειστική εναλλακτική διέξοδο και να αναλάβουν επιθετικά πρωτοβουλία κινήσεων σε ένα νικηφόρο αγώνα με πνοή.»

Ας συγκρίνουμε την κρυστάλλινη θέση των ομίλων για ανυπαρξία σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας και τις νομοτελείς συνέπειές αυτού του γεγονότος στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, με τη θλιβερή «εμπλοκή τους σε αναντίστοιχες των αναγκών αγκυλώσεις.»  Ω μέλη της «Πρωτοβουλίας»! Έχετε βραχυκυκλώσει ήδη από το κάλεσμα. Τι εξασφαλίζει ότι οι δικές σας νομοτελείς αγκυλώσεις θα ‘ναι αντίστοιχες των αναγκών;

Είναι χαρακτηριστική για τη σκέψη του Δ.Πατέλη, αυτή η ασυνέχεια του εκάστοτε υποκειμένου με τις συνθήκες που το γέννησαν. Είναι πλήρης, υπερβατική, και όσο και αν φέρει έναν αέρα απόλυτης καινοτομίας, αναγκάζει το εκάστοτε υποκείμενο να σπάζει συνεχώς τα μούτρα του, πάνω στην ασυνέχειά του με την πραγματικότητα.  Δεν μπορεί με κανένα, μα κανένα τρόπο, να σχετιστεί και συνεπώς να επενεργήσει στο γύρω του κόσμο. Χρειάζεται συνεχώς θαύματα. Είναι εξαιρετικό και γι’ αυτό εξαιρετέο. Διατάζει: «Εμφανίστηκα, δώστε μου εδώ και τώρα όλοι αναφορά!!» Ας μας απαντήσουν λοιπόν οι υπερκαινοφανείς αστέρες της «Πρωτοβουλίας», ποια θα είναι η σχέση τους με τα υπαρκτά πολιτικά μορφώματα της κομμουνιστικής αριστεράς, γιατί δε συμμετέχουν σε αυτά, και για ποιον ακριβώς λόγο φιλοδοξούν να τα καταφέρουν καλύτερα;

Οι εμπνευστές της «Πρωτοβουλίας», δε θα ‘ναι οι πρώτοι που θα επιχειρήσουν να συγκροτήσουν μια πολιτική οργάνωση στο έδαφος του κλασσικού μαρξισμού. Είναι ωστόσο οι πρώτοι, που από το έδαφος της αποδοχής της ανάγκης ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας, ολίσθησαν πίσω, στα παραδοσιακά μορφώματα της κομμουνιστικής αριστεράς. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτά να τους περιποιηθούν κατάλληλα. Τι θα απαντούσε ο κάθε πολιτικός σχηματισμός της κομμουνιστικής αριστεράς πάνω στο θεμελιώδες ερώτημα αυτού του κειμένου για την «Πρωτοβουλία» αυτή; ΟΧΙ στο πρώτο σκέλος εφόσον αυτό θίγει και τον ίδιο-ΝΑΙ στο δεύτερο σκέλος εφόσον αυτό τον συμφέρει. Και πάνω σε αυτή την απάντηση θα υπήρχε μια τρομακτική μετωπική συνείδηση όλων των πολιτικών σχηματισμών. Άρα όσοι εφάρμοσαν την προοπτική αυτή, συμφωνούν για τους άλλους πλην του εαυτού τους, ότι είναι καταστροφική.

  Το μόνο που απέδειξαν με πράξεις, οι πρώην σύντροφοι του ομίλου Χανίων, είναι ότι είναι παντελώς ανέφικτη, η μακροπρόθεσμη συστηματική θεωρητική δουλειά από ανθρώπους, για τους οποίους η μελέτη, είναι απλά άλλο ένα κινηματικό και πολιτικο-οργανωτικό ενδιαφέρον, όσο ξεκάθαρα κι αν διατυπώνουν και  προπαγανδίζουν το στόχο αυτό.  Παρ’ όλες τις αντιφάσεις τους, έστεκαν ψηλότερα από κάθε υπαρκτή κομματική σχολή και υπαρκτή κομματική ιδεολογική ομάδα. Διατύπωσαν έτσι μια τρομακτική καταδίκη, τόσο για το θεωρητικό ορίζοντα του νέου τους εγχειρήματος, όσο και για την άποψη που θέλει την επαναστατική θεωρία να αναπτύσσεται εντός του κινήματος και εντός κομματικών μορφωμάτων κάθε είδους. Όσοι επιτέθηκαν συλλήβδην ενάντια στους ομίλους μας με αφορμή την κατρακύλα του ομίλου Χανίων, ας αναμετρηθούν με το ίδιο αυτό γεγονός τώρα.

Αλλοίμονο όμως. «Η ριζοσπαστικοποίηση που αν δεν κλιμακωθεί κινδυνεύει θανάσιμα, η κριτική στήριξη της όποιας ριζοσπαστικοποίησης, η σχέση εθνικού διεθνικού», και οι θεματικές της ημερίδας, με τρομακτική έμφαση, σε Φαινόμενα της ανθρώπινης κοινωνίας στο στάδιο της κεφαλαιοκρατίας, με τη μορφή της γνωστής μόδας των μεταβατικών προγραμμάτων, είναι απλά νούφαρα, προς τα μυστικά του βάλτου της σοσιαλδημοκρατίας, εκεί που το ερώτημά μας, θα ξεπεράσει τον εαυτό του, καταργώντας κάθε ζήτημα  αναφοράς στον κομμουνισμό, και θα επιλυθεί οριστικά μια και έξω.

~

Τι απάντησε λοιπόν ο Δ. Πατέλης  στο ερώτημα αρχών που του θέσαμε; ΝΑΙ-ΝΑΙ, ΝΑΙ-ΟΧΙ, ΟΧΙ-ΟΧΙ και (οι όμοιοί του γι αυτόν) ΟΧΙ-ΝΑΙ. Δεν καταδεικνύει αυτό άνθρωπο με πλήρη έλλειψη αρχών, που μας έδωσε με μοναδική τέχνη, κάθε εφικτή απάντηση, όχι με λόγια αλλά με πράξεις; Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του, τη δυνατότητα να δίνονται οι απαντήσεις αυτές, ξεχωριστά σε ποικίλους ανθρώπους, κατακτά το μυστικό του ιδιότυπου σκακιού που αρέσκεται να παίζει ο Δ.Πατέλης με τους συντρόφους, καθώς και της μεθόδου οικοδόμησης αυτής της νέας συλλογικότητας. Κατακτά ωστόσο, και την ίδια την ουσία της «Πρωτοβουλίας», καθ’ ότι γι’ αυτήν, θα μπορούν να δοθούν όλες οι παραπάνω απαντήσεις, και πολλές άλλες.

Δεν είναι του παρόντος να καταδείξουμε από που προκύπτει αυτή η παντελής έλλειψη αρχών. Θα σημειώσουμε πάντως ότι είναι πολύ χαρακτηριστική εντός της μαρξίζουσας ακαδημαϊκής διανόησης.  

Κλείνοντας, θα πούμε μονάχα δύο λόγια, για το γεγονός ότι δε μας δίνεται άλλη δυνατότητα, από το να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα τη θέση μας, από το νέο αυτό εγχείρημα του Δ. Πατέλη. Η ξέφρενη αυτή πορεία, χωρίς αρχές, διαρκεί χρόνια, πολύ πριν τη σύλληψη του ΕΠΑΜ, κορυφώθηκε ωστόσο με τη μετατροπή του ομίλου Χανίων, σε πυρήνα ΕΠΑΜ.  Η πορεία αυτή, έχει σμπαραλιάσει κάθε εμπιστοσύνη, κάθε οργάνωση της θεωρητικής δουλειάς στις συλλογικότητές μας, έχει προκαλέσει υπονόμευση πρωτοβουλιών, απογοήτευση, ρεζίλεμα των ομίλων, του κλασσικού μαρξισμού, και της διδασκαλίας του Βαζιούλιν. Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο που έχει και είχε ίσως περισσότερο από όλους συνείδηση της σημασίας των πράξεών του και των διακυβευμάτων. Εδώ βασίζεται και ο χαρακτηρισμός του αποστάτη.  

Δε θλιβόμαστε καθόλου για το διαζύγιο που προκύπτει. Ας τραβήξει ο καθένας το δρόμο του.  Μετά από πολύ καιρό, ανοίγει πάλι για μας, ο δρόμος για σοβαρή θεωρητική δουλειά. Θα τραβήξουμε από το βάλτο τη σαραβαλιασμένη μηχανή μας και θα την ξαναβάλουμε μπροστά  και που θα πάει, που θα πάει…

«Τούτη η ρόδα που κολλάει, κι όλο στην αρχή γυρνάει

που θα πάει θα ξεκολλήσει, και ο κόσμος σα σαράβαλο

γι’ αλλού θα ροβολήσει»

Β.Σινάτκας

Κ.Ιωαννίδης

Κ.Μπατής

Κ.Ηλιάδης

Ε.Κουππής